Με σπουδές στο σχέδιο μόδας και τα παιδαγωγικά, η Μαρία Μπιρτουκάν Καργαδούρη εργάζεται σκληρά και ονειρεύεται να βοηθήσει τα παιδιά στην Αιθιοπία, να καταπολεμήσει τα στερεότυπα και να δημιουργήσει μια καλύτερη ζωή για την ίδια και τους άλλους. Παρά τις αντιξοότητες, παραμένει αισιόδοξη και δυνατή.
«Με λένε Μπιρτουκάν, το βαφτιστικό μου είναι Μαρία, και κατάγομαι από την Αιθιοπία. Είμαι 21 ετών, σπουδάζω σχέδιο μόδας και παιδαγωγικά. Δουλεύω παράλληλα σεζόν κάθε χρόνο.
Είμαι από το Σοντο, ένα χωριό της Αιθιοπίας. Δόθηκα σε κλήρωση και βρέθηκα σε ορφανοτροφείο, δεν τα ήξερα αυτά μέχρι πρόσφατα. Στο ορφανοτροφείο ήμουν η πιο μεγάλη, ήταν δύσκολο να με υιοθετήσει κάποιος, έπαιρναν πιο εύκολα τα μωρά. Η μαμά μου η Δέσποινα δεν μου λέει πώς πήρε αυτή την απόφαση.
Στο θέμα του ρατσισμού είμαστε πολύ πίσω. Πολλές φορές βλέπω παιδιά που με κοιτάζουν και κάνουν πίσω. Και λέω "κοίτα να δεις ρε φίλε, πόσο κρίμα"».
Πέρασα πολλά μετά τον θάνατο των γονιών μου μέχρι να έρθω Ελλάδα. Η Ελληνίδα μητέρα μου ήρθε 2-3 φορές να με δει πριν με φέρει τελικά εδώ. Στην αρχή με έβαλε σε ελληνικό σχολείο για δυο μήνες στην πρωτεύουσα, για να μάθω κάποιες λέξεις.
Στην Ελλάδα δεν με αγκάλιασαν εύκολα, η Ελλάδα δεν είναι τόσο ανοιχτόμυαλη όσο διδασκόμαστε στα σχολεία. Στο θέμα του ρατσισμού είμαστε πολύ πίσω. Πολλές φορές βλέπω παιδιά που με κοιτάζουν και κάνουν πίσω. Και λέω "κοίτα να δεις ρε φίλε, πόσο κρίμα"».
Μου είχαν κάνει και κλειτοριδεκτομή. Το θυμάμαι το χειρουργείο, μετά τον θάνατο του μπαμπά μου, όταν ήμουν 7 ετών. Δεν σου κάνουν αναισθησία. Είσαι για δυο εβδομάδες χάλια. Δυστυχώς, το θεωρούν έθιμο. Δεν ξέρω γιατί υπάρχει ακόμα.
Θέλω να πάω να βοηθήσω τα παιδιά της Αιθιοπίας και το λέω από τότε που έμαθα να μιλάω καθαρά ελληνικά. Θα ήθελα να ιδρύσω ένα ορφανοτροφείο που να τους δίνει την απαραίτητη μόρφωση».
