Ο Βαγγέλης Βογιατζής ερμήνευσε τον μονόλογο «Κήτος» στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Το έργο αφηγείται τη ζωή ενός παχύσαρκου άνδρα στον σύγχρονο δυτικό κόσμο, με αποτέλεσμα ο θεατής να παρατηρεί όλα τα στάδια της προσπάθειάς του να αδυνατίσει, αλλά και με ποιον τρόπο αλλάζει η ψυχοσύνθεσή του μέσα από διάφορες αποτυχίες.
Μιλώντας στη LiFO, o ηθοποιός εξηγεί πόσο δύσκολο είναι για έναν παχύσαρκο ηθοποιό να πάρει κάποιον πρωταγωνιστικό ρόλο -τουλάχιστον στην Ελλάδα- επειδή το θέατρο, ως καθρέφτης της κοινωνίας μας, κάνει και αυτό διακρίσεις. Βέβαια, εξηγεί πως η νέα γενιά είναι πιο ανοιχτή και συμπεριληπτική, ενώ οι μεγαλύτεροι δυσκολεύονται ακόμα να γίνουν αποδέκτες του «διαφορετικού». Ωστόσο, σύμφωνα με τον ίδιο, θα έρθει μια εποχή που θα είναι όλα ελεύθερα και ανοιχτά για όλους.
«Θα χρησιμοποιήσω μια φράση που είπα στον Σταμάτη Κραουνάκη, όταν πήγαμε να συζητήσουμε για τα τραγούδια της παράστασης. Του είπα πως "γεμίζουμε κάποια κενά με το φαγητό". Κάνει μια παύση και μου λέει: "ναι, και ίσως τρώμε όσα δεν ζήσαμε"».
Ο Βαγγέλης Βογιατζής ξεκίνησε να παίρνει βάρος από την ηλικία των 8, βίωσε έντονο bullying ανά περιόδους και υπήρξε μια εποχή που θεωρούσε το βάρος του εμπόδιο για να ακολουθήσει το όνειρό του και να γίνει ηθοποιός. Παρόλα αυτά, όπως επισημαίνει, «και ποιος δεν έχει δεχτεί bullying; Είτε αδύνατος, είτε σε σχέση με την καταγωγή του, με το φύλο του, με τον σεξουαλικό του προσανατολισμό, με την οικογενειακή του κατάσταση. Ακόμα και για μια ωραία ξανθιά γυναίκα θα πούνε "α, αυτή είναι χαζή, είναι bimbo", χωρίς να έχουν ανταλλάξει ούτε δύο κουβέντες».
«Θα χρησιμοποιήσω μια φράση που είπα στον Σταμάτη Κραουνάκη, όταν πήγαμε να συζητήσουμε για τα τραγούδια της παράστασης. Του είπα πως "γεμίζουμε κάποια κενά με το φαγητό". Κάνει μια παύση και μου λέει: "ναι, και ίσως τρώμε όσα δεν ζήσαμε"».
