ΚΑΘΑΡΙΖΩ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ με την ίδια σχολαστικότητα που καθαρίζω τις επιφάνειες. Κάθε πρωί που ξυπνάω φροντίζω να μην κλαίω τη μοίρα μου. Βάζω ραδιόφωνο. Πίνω καφέ στο μπαλκόνι σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Δεν ανοίγω το κινητό πριν πάει αργά το μεσημέρι, τίποτα καλό δεν θα 'ρθει από τα σάιτ και τα μέιλ μου. Δεν εμποδίζω τον εαυτό μου νιώσει απελπισία, φόβο, σύγχυση απ' το πολύ σουρεάλ. Αλλά δεν παίρνω τις κακές μου σκέψεις αγκαλιά. Τους λέω «καλωσήρθατε να μου γαμήσετε τον πρώτο καφέ της μέρας» και μετά κάπως περνάνε. Αράζω στον ήλιο σαν να 'ναι αργία. Εστιάζω την προσοχή μου εκεί όπου πρέπει: στον δρομάκο κάτω απ' το σπίτι, στα λίγα δέντρα, σ' ένα μπαλκονάκι απέναντι εντελώς λουλουδένιο, γεμάτο γλάστρες και πουκάμισα και πλυμένα παπούτσια. Στρέφομαι εκεί όπου είναι γαλήνια. Στο φως που δέρνει την Αθήνα τα πρωινά.
Ζηλεύω λίγο συγγενείς που ζουν στην επαρχία. Είναι χαλαροί, άνετοι. Έχουν μεγάλες αυλές και μπορούν ήδη να κάθονται κάτω από κλαδιά με μοβ άνθη. Μερικοί έχουν κήπους και περιβόλια και ξοδεύουν τη μέρα τους στην περιποίηση λαχανικών, στο πότισμα, στο ξεχορτάριασμα. Έχουν σκύλους, παίζουν μαζί τους. Με ηρεμεί η ιδέα τους.
Ωστόσο, όχι, δεν δέχομαι ότι όσοι ζούμε στις πόλεις πρέπει να «καούμε» μπροστά από κάποιου είδους οθόνη. Σε τόσο δύσκολη στιγμή, τα σόσιαλ πάλι πνίγηκαν στην τοξικότητα. Γιατί τόση επιθετικότητα και καυστικός σχολιασμός στα ποστ των άλλων, που συχνά είναι απλώς αυθόρμητες εκφράσεις αγωνίας/πλήξης/άγχους ανθρώπων που περνάνε δύσκολα ‒ γιατί να τους δαγκώσεις; Δεν μου χρειάζεται να σκρολάρω σε «συζητήσεις» όπου κόσμος τραμπουκίζει κόσμο επειδή χειροκρότησε, τραγούδησε, φτερνίστηκε. Κρατάω απόσταση. Βάζω τη μάσκα του μυαλού, να μην κολλήσω κακία και πανικό. Δεν γουστάρω την ανακύκλωση άγχους και επιθετικότητας που 'χει πάρει φόρα ιντερνετικά. Δεν την καταλαβαίνω τόση κακία. Γιατί να παρακολουθώ την ιντερνετική διάχυσή της; Άχρηστο πράγμα.
Όταν περάσει αυτό τα εξώφυλλα θα μυρίζουν χλώριο, λεμόνι και άνθη πορτοκαλιάς. Θα 'μαστε όλοι σε κάποια παραλία, θα νιώθουμε πιο ζωντανοί από ποτέ, νεότεροι, σπουδαίοι και θα μας φαίνεται εξωπραγματική ανάμνηση ο φόβος, λιωμένη μέσα στους 40 βαθμούς, το αντηλιακό και τα καλοκαιρινά μεσημέρια.
Το ίδιο και με τις ειδήσεις. Η μαζοχιστική μανία να τσεκάρεις διαρκώς την πρόοδο του ιού λες και πρόκειται να συμβουλέψεις τον πρωθυπουργό πάνω στο θέμα δεν έχει νόημα. Αρνούμαι να ποτίζω το κεφάλι μου με εικόνες μασκοφόρων νύχτα-μέρα, με εντατικές, κρεβάτια, μάσκες, εμβόλια και χάπια. Μου χρειάζονται αυτές οι εικόνες; Για να πειστώ ότι η κατάσταση είναι σοβαρή, δεν έχω ανάγκη να βλέπω κρεβάτια κλινικής ως φόβητρο. Κλείνομαι έτσι κι αλλιώς σπίτι μου μια χαρά.
Έχω διάφορα πράγματα που αγαπώ. Γίνονται μέσα σ' ένα δωμάτιο. Ψάχνω καλά βιβλία να διαβάσω. Παρατηρώ αυτά που έχω πιάσει πρόσφατα σε αεροπλάνα και τρένα. Τα εξώφυλλά τους έχουν πάρει μια ασπρουλιάρικη όψη, κάπως σαν να τα έχεσε πουλί, λόγω αντισηπτικού. Όταν περάσει αυτό τα εξώφυλλα θα μυρίζουν χλώριο, λεμόνι και άνθη πορτοκαλιάς. Θα 'μαστε όλοι σε κάποια παραλία, θα νιώθουμε πιο ζωντανοί από ποτέ, νεότεροι, σπουδαίοι και θα μας φαίνεται εξωπραγματική ανάμνηση ο φόβος, λιωμένη μέσα στους 40 βαθμούς, το αντηλιακό και τα καλοκαιρινά μεσημέρια.
Για την ώρα, ακούω φασαρίες. Δεν το ήξερα ότι είχαμε τόσους γείτονες μέχρι που κλειδώθηκαν στα σπίτια τους. Το παιδί των αποπάνω μάλλον μαθαίνει μπάσκετ στην καμπούρα μας. Τα μπαλάκια που πετάει χτυπάνε αμέσως μέσα στο κρανίο μου. Από κάπου ακούγονται καψουροτράγουδα. Αλλά και πάλι, δεν μπορώ να κάνω πως με ενοχλούν όλα αυτά. Νιώθω ότι υπάρχουν γύρω μου άνθρωποι που ξέρω, που με ξέρουν. Νιώθω ασφαλής να τους σκέφτομαι, παρότι δεν πολυμιλάμε.
Μαγειρεύω με το πάσο μου. Ακολουθώ ευλαβικά τις συνταγές, είναι η δική μου προσευχή κατ' οίκον. Κόβω τα πάντα με προσήλωση. Ψήνω στους προβλεπόμενους χρόνους. Μυρίζω με ευγνωμοσύνη τα μπαχαρικά (μέχρι να φτερνιστώ και οι γύρω μου να με κοιτάξουν με γουρλωμένα μάτια ‒ έχω και βήχα μήπως;). Κάνω τη γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης σε φίλους που παίρνουν να μοιραστούμε φρίκες. Τηλεφωνώ σε χριστιανούς στον περίγυρό μου. Τους αγαπώ και τους σέβομαι. Από μέσα μου ζηλεύω την ειλικρινή πίστη τους, μου λείπει. Τους συζητώ την κυβερνητική καθυστέρηση να σφραγίσει ναούς, αναλύουμε τις χυλώδεις, ντροπιαστικές παρακλήσεις της πολιτικής ηγεσίας προς τους παπάδες που βάλθηκαν να σκοτώσουν κόσμο. Δεν θέλω να τους πείσω ορθολογικά δήθεν να μην πάνε σε χριστιανικές μαζώξεις, αφού έτσι νομίζουν πως κάνουν καλό. Απλώς τους ζητώ να κάνουν μια μεγάλη χάρη σε όσους αγαπάνε και να προσεύχονται στα εικονίσματα που έχουν σπίτι.
Η κατάσταση είναι εντελώς πρωτόγνωρη, λέμε συνέχεια. Η αφετηρία αυτής της σκέψης είναι αφιλοσόφητη όμως. Ναι, συμβαίνουν πράγματα που δεν τα ξέρουμε. Ναι, είναι πρόκληση. Αλλά ποιος μας υποσχέθηκε προβλέψιμη ζωή; Ποιος μας είπε ότι όλα θα είναι στρωμένα, «κανονικά», ελεγχόμενα; Η φαντασίωση αυτή είναι ξένη στην παράδοσή μας και στη λογοτεχνία μας, όπου η μοίρα και όλα όσα ξεπερνούν τους ανθρώπους παίζουν πάντοτε σπουδαίο ρόλο. Βρίσκω παρηγοριές και θεραπείες του μυαλού σ' αυτήν τη σκέψη. Στη στωική φιλοσοφία, στην τραγωδία, στο δημοτικό τραγούδι, στη μεγάλη λογοτεχνία του Παπαδιαμάντη ‒ εδώ δεν έχει ζωές βάσει σχεδίου. Είναι πολλοί και οικείοι οι τόποι στον πολιτισμό μας, ειδικά της χώρας μας, όπου μπορούμε να βρούμε γωνιές και να φωλιάσουμε χωρίς να παριστάνουμε τους μεγάλους ελεγκτές της πραγματικότητας.
Επικεντρώνομαι σε δροσερές σκέψεις. Αφήνω τις άλλες να περνούν. Διασχίζουν το κεφάλι χωρίς να απελευθερώνουν διαρκώς το ηλεκτρισμένο, παραλυτικό τους φορτίο, κάπως σαν τα χταπόδια στα ντοκιμαντέρ που, άμα δεν τρέχει πίσω τους κανείς, περνούν χωρίς να μελανώσουν τα νερά. Κάνω κόλπα που πιάνουν. Ένα ζεστό τσάι κι ένα καλό βιβλίο μπορούν να λύσουν όλων των ειδών τα μάγια για μένα. Μια κουβέντα στο τηλέφωνο βοηθάει άλλους. Ένα αστείο βίντεο. Ένα επιτραπέζιο με όλη την οικογένεια. Το ζούληγμα της γάτας. Τα φρούτα στην αυλή και οι μεθυσμένες συζητήσεις για ό,τι να 'ναι ‒ αυτές κι αν είναι ευτυχίες. Λίγα πράγματα αρκούν. Ας το μάθουμε τώρα.
Μερικές φορές, καθώς χαζεύω στο μπαλκόνι, μπαίνει στο ραδιόφωνο κάποιο τραγούδι που λατρεύω. Ξεχύνεται απ' το λάπτοπ με ήχο μέτριο και η μουσική φτάνει ως εκεί που κάθομαι, έξω. Κάπως νιώθω ότι τα σωστά τραγούδια μάς βρίσκουν. Όταν τα χρειαζόμαστε κάτι μαγικό τα βάζει στο ραδιόφωνο, για να μας σώσουν και να μας κάνουν αισιόδοξους. Σκοτώνουν μέσα μας ό,τι δεν είναι φωτεινό. Η κακή σκέψη θα έρχεται. Το άγχος, ο φόβος, θα έρχονται. Αν δεν τους μιλήσεις, φεύγουν.
σχόλια