«ΚΑΛΗΜΕΡΑ. ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ; ΠΟΙΑ ΜΕΡΑ της καραντίνας είναι αυτή;». «Η τέταρτη. Καλά. Έφτιαξα τσάι και δουλεύω. Πάνω από 300 τα κρούσματα εδώ. Εσείς εκεί, τι λέει;»
Αυτή ήταν η συνομιλία μου σήμερα το πρωί με τη φίλη μου που μένει στο Λονδίνο. Τόσο απλή, σαν να είναι μία ακόμα φυσιολογική μέρα που μιλάμε όσο πάμε στη δουλειά με το λεωφορείο, περίπου 4.000 μίλια μακριά η μία από την άλλη. Πλέον, η απόσταση και η διαφορά ώρας δεν παίζουν κανέναν ρόλο, καθώς η πραγματικότητά μας είναι κοινή. Εμείς και ο κορωνοϊός. Ανάμεσα στις πολλές και συνεχόμενες πληροφορίες, τα τηλεφωνήματα, τα κοινά chats, τα video calls και τις συμβουλές, υπάρχουν στιγμές που απλώς σταματάμε για λίγο και προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε αυτήν τη νέα πραγματικότητα που μας έχει φέρει κοντά με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Τέσσερις μέρες δεν είναι πολλές. Όμως οι ώρες που έχουν περάσει μέσα σε αυτές ήταν τόσο γεμάτες, που μοιάζει σαν να έχουμε περάσει σε άλλη διάσταση. Είναι πολύ εύκολο να χαθεί κανείς μέσα σε αυτόν τον λαβύρινθο που σε κάθε στροφή έχει και μια φωτεινή ένδειξη «ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ» και να μπει στη διαδικασία μιας συνεχόμενης εγρήγορσης, υπερπληροφόρησης και άγχους.
Και τότε έρχονται αυτές οι στιγμές που θα αρχίσει να δονείται το κινητό και μια φωνή θα σε βουτήξει από τον λαβύρινθο και θα σε βγάλει έξω. «Τι έφαγες;» μου λέει. «Φακές έφτιαξα, εσύ;» «Ένα σάντουιτς με κοτόπουλο». «Αμάν, ρε Νατάσσα, γιατί δεν έφαγες κανονικό φαγητό;» Και θα συνεχίσουμε να τσακωνόμαστε για το φαγητό που δεν έφαγε, κάποια στιγμή θα χαθεί το σήμα, τελικά θα έχει κοπεί το Ίντερνετ και όταν επανέλθει η κλήση θα έχουμε ξεχάσει το θέμα συζήτησης και θα πιάσουμε κατευθείαν ένα άλλο.
Μου φαίνεται αρκετά περίεργο το πώς αυτή η κατάσταση που μας έχει απομακρύνει τόσο σε επίπεδο φυσικής παρουσίας μάς έχει φέρει τόσο κοντά επικοινωνιακά. Νιώθω πιο κοντά σε όλους, περισσότερο απ' όσο έχω νιώσει ποτέ. Όλοι επικοινωνούμε περισσότερο, δενόμαστε περισσότερο, μοιραζόμαστε περισσότερα.
«Τι λέει;» μου στέλνει η Λυδία σε greeklish. «Τι να λέει. Καραντίνα». «Να φτιάξω ένα τσάι και να σε πάρω;» Κι αυτό το τηλεφώνημα θα κρατήσει γύρω στη μία ώρα – περισσότερο από κάθε άλλη φορά, προτού μου το κλείσει με την πρόφαση πως δεν έχει μπαταρία, επειδή βαρέθηκε. Θα αναλύσουμε κάθε πιθανή πτυχή της καθημερινής ζωής, θα γκρινιάξουμε λίγο, κάτι θα θυμηθούμε από παλιά και θα αρχίσουμε να γελάμε ακατάσχετα και μετά θα σταματήσουμε απότομα, με κάποια να αναστενάζει λέγοντας: «Αχ, τι θα κάνουμε;».
Συγχρόνως, χτυπάει άλλη γραμμή. «Κάτσε, σε παίρνω σε λίγο, να δω τι θέλει η μάνα μου». Κλείσιμο και αποδοχή. «Τι κάνεις, παιδί μου;» «Καλά, εσύ;» «Καλά, εδώ. Για πες καμιά ταινία να δω στο Netflix γιατί ρωτάω τον αδερφό σου και μου λέει δεν ξέρει, βαριέται». Της φτιάχνω μια λίστα με ταινίες να δει. Με ρωτάει αν έχω φάει, αν έχω τρόφιμα, να παραγγέλνω και να μην πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ αν γίνεται, πώς πάει η δουλειά, μου λέει να προσέχω. Είναι ψύχραιμη κι αυτό με κάνει κι εμένα ψύχραιμη.
Κάποιος μου κάνει reaction στο story που ανέβασα και συγχρόνως μου έρχονται απανωτά μηνύματα από το κοινό chat, ένας πανικός από memes, videos, κάτι γιαγιάδες που τραγουδάνε στο μπαλκόνι, μερικά «παιδιά, τι ζούμε;» και αρκετά διαδικτυακά γέλια. Η Άννα μου στέλνει φωτογραφίες τις γάτες της, με ρωτάει τι θα κάνουμε το καλοκαίρι, σε μια προσπάθεια η συζήτησή μας να ξεφύγει λίγο από τα κρούσματα, τις δουλειές που χάνονται, τον φόβο.
Μου φαίνεται αρκετά περίεργο το πώς αυτή η κατάσταση που μας έχει απομακρύνει τόσο σε επίπεδο φυσικής παρουσίας μάς έχει φέρει τόσο κοντά επικοινωνιακά. Νιώθω πιο κοντά σε όλους, περισσότερο απ' όσο έχω νιώσει ποτέ. Όλοι επικοινωνούμε περισσότερο, δενόμαστε περισσότερο, μοιραζόμαστε περισσότερα. Η ζωή μου και η καθημερινότητά μου περιστρέφονται, πλέον, γύρω από αυτή την επικοινωνία, αυτά τα τηλεφωνήματα και τα μηνύματα, γιατί αυτά με κάνουν να νιώθω πως δεν είμαι μόνη. Πως είμαστε όλοι μαζί σε αυτό.
Είναι εύκολο να χαθείς στην απομόνωση και στο άγχος. Πανδημία. Ίσως ακόμα να μην έχουμε συνειδητοποιήσει τι ακριβώς συμβαίνει. Είναι για όλους πρωτόγνωρο, περίεργο και δύσκολο. Δεν ξέρουμε ακόμα πότε θα τελειώσει. Αυτός ο φόβος της αβεβαιότητας είναι ίσως ο χειρότερος. Γι' αυτό είναι σημαντικό να μην τον αφήσουμε ούτε στιγμή να μας καταβάλει. Μια συζήτηση περί φαγητού, κάποια πρόταση για ταινία, πλάνα για το καλοκαίρι, κάτι μικρό και υπό άλλες συνθήκες ασήμαντο ή φυσιολογικό τώρα έχει άλλη σημασία και άλλον αντίκτυπο. Μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε πως, ανεξάρτητα από το χάος που μας περιβάλλει, θα έρθει η στιγμή που θα βγούμε απ' όλο αυτό, μαζί.
Πάρτε, λοιπόν, τηλέφωνο τους φίλους σας που βρίσκονται στο εξωτερικό. Όλους. Αυτούς που είναι στην Ιταλία, σε καραντίνα εδώ και μέρες, κι αυτούς που είναι στην Αγγλία και αντιμετωπίζουν μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. Πάρτε αυτούς που είναι σε άλλες πόλεις της Ελλάδας κι αυτούς που είναι στην επαρχία. Να παίρνετε τους γονείς σας κάθε μέρα. Πάρτε τα αδέρφια σας ή πάρτε αυτούς που έχετε σαν αδέρφια. Πάρτε τις γιαγιάδες και τους παππούδες σας. Ίσως κάποιοι από αυτούς να βρίσκονται σε οίκο ευγηρίας, πιο απομονωμένοι απ' όλους, ίσως να μην καταλαβαίνουν τι ακριβώς συμβαίνει, ίσως να νιώθουν παρατημένοι. Πάρτε τους συγγενείς σας, τα ξαδέρφια σας που έχετε να δείτε από τα Χριστούγεννα. Μιλήστε με τους συναδέλφους σας στο Facebook, κάντε ομαδικό video call. Πείτε τα αστεία που θα λέγατε αν ήσασταν στο γραφείο. Πάρτε τηλέφωνο έναν φίλο που έχετε να δείτε καιρό. Ή στείλτε του ένα meme. Κάντε ένα reaction στο story κάποιου που ακολουθείτε στα social media. Ξεκινήστε μια συζήτηση.
Είναι τόσο εύκολο να απομακρυνθούμε αυτήν τη στιγμή, αλλά είναι ακόμα πιο εύκολο να έρθουμε κοντά. Κι αυτό γιατί μέσα από τις δυσκολίες της περιόδου που διανύουμε μπαίνουμε σε μια νέα εποχή, σε μια νέα πραγματικότητα που με τον δύσκολο τρόπο μάς καλεί να αναθεωρήσουμε. Όταν θα βγούμε από αυτό, θα έχουμε αλλάξει. Όσο κι αν μοιάζει σαν να μην έχουμε επιλογή, πάντα την έχουμε. Αυτήν τη φορά έχουμε την επιλογή να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον και ειδικά αυτούς που αγαπάμε περισσότερο. Να τους υπενθυμίζουμε κάθε μέρα πως είμαστε εδώ για εκείνους κι εκείνοι να κάνουν το ίδιο για εμάς. Ακόμα και με ένα gif για τον κορωνοϊό.
«Να σε πάρω το βραδάκι να τα πούμε;» μου στέλνει η Μαίρη. «Ναι, πάρε με. Σπίτι θα είμαι. Λολ».
σχόλια