ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ, οι λύσεις στο μυαλό μας τείνουν πάντα στα άκρα. Ή που θα μας πάρει ο διάολος ή που θα τα βάψουμε όλα άσπρα. Δεν υπάρχει πια ο ενδιάμεσος χώρος της συνήθειας και το «έλα μωρέ» δεν δίνει τη λύση. Μια κρίση πάντα προτείνει το μεγάλο «ή τώρα ή ποτέ». Πρέπει να πάθουμε καρδιακό για να κόψουμε το κάπνισμα κ.λπ. Έλα όμως που συχνά βολευόμαστε και συνηθίζουμε στο κάθε φορά και λίγο πιο κάτω. Μέχρι να έρθει η επόμενη, χειρότερη κρίση. Να μας ταρακουνήσει δυνατότερα το κόσκινο.
Κλειδωμένη μόνη μου για μέρες συγκινιόμουν συνεχώς. Ξεκίνησα να συγκινούμαι με τα βιντεάκια των Ιταλών που τραγουδάνε στα μπαλκόνια. Και, ω, μέσα μου, αχ, το ανθρώπινο είδος, αφού είναι ικανό για τόση ομορφιά, γιατί να επιλέγει την κτηνωδία, ω, τα παιδιά στην Αφρική πεθαίνουν λιωμένα απ' την πείνα, οι άνθρωποι που βομβαρδίζονται στη Συρία πώς αντέχουν, ω, και κάθομαι και κλαίγομαι στο καλό μου το σπιτάκι που τα έχω όλα... Και με μισώ που μόλις στρώσουν λίγο τα πράγματα θα εγκλωβιστώ πάλι σε μια κανονικότητα που στην καλύτερη περίπτωση μου δίνει μόνο την ευκαιρία να πατήσω το κλικ για μια σταθερή δωρεά του ύψους των 10 ευρώ τον μήνα στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα αντί για το γαμημένο το Νέτφλιξ, που ενώ τόσον καιρό ανυπομονούσα να γυρίσω σπιτάκι μου και να το ανοίξω, τώρα μου είναι εντελώς άχρηστο, όλα τα προτεινόμενα που μου βγάζει μού φαίνονται πεζά, ανίκανα να με ησυχάσουν.
Τι μπορώ να κάνω; Να ξεκινήσω viral βιντεάκι στο Facebook «ποστάρετε όλοι στο status σας ΔΩΡΕΑΝ ΣΤΕΓΗ, ΤΡΟΦΗ, ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ, ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΟΛΕΜΟ;». Ή μήπως έχει πλέον κανέναν ιδιαίτερο αντίκτυπο το να βγαίνουμε στους δρόμους; Ο εγκλωβισμός που νιώθουμε αυτές τις μέρες νομίζω ότι είναι βαθύτερος. Εγκλωβισμένοι είμαστε ήδη στις ανούσιες συνήθειές μας, σε ένα σύστημα μη βιώσιμο πλέον στο ίδιο μας το σώμα.
Είμαστε ικανοί και για τόση ομορφιά. Σκέφτομαι πως αν αφήσουμε αυτή την ευκαιρία να περάσει θα πάμε πάλι λίγο πιο κάτω, και δεν ξέρω αν έχει πολύ κάτω ακόμα.
Τα δελφίνια επέστρεψαν στα κανάλια της Βενετίας και ο αφανισμός του ανθρώπινου είδους ως λύση γαργαλάει το άγχος μου και τη φαντασιοπληξία μου. Αλλά θα το πω πάλι, ρε φίλε. Είμαστε ικανοί και για τόση ομορφιά. Σκέφτομαι πως αν αφήσουμε αυτή την ευκαιρία να περάσει θα πάμε πάλι λίγο πιο κάτω, και δεν ξέρω αν έχει πολύ κάτω ακόμα.
Ανυπομονώ, μόλις βγούμε από δω, να βρεθούμε λιγότερο παρτάκηδες, καναπεδάτοι μαλάκες, να φωνάξουμε πολύ πιο δυνατά για τα αυτονόητα και να πάρουμε την αγάπη στα χέρια μας. Οι μόνες ουσιαστικές ελευθερίες που νιώθω πως έχουμε πραγματικά είναι να διατηρούμε την ισορροπία μας και να αγαπάμε στην πράξη, όσο μικρή κι αν είναι. Καλή λευτεριά λοιπόν!
