Το πρώτο πράγμα που προσέχω στη Sugahspank! όταν έρχεται φουριόζα, ντυμένη με φαρδύ τζιν κι ένα λευκό T-shirt, είναι ότι είναι αρκετά αδυνατισμένη και το πρόσωπό της έχει την ίδια λάμψη που είχε όταν την πρωτογνώρισα πριν από 15 χρόνια. Είναι εμφανώς καλά και το επιβεβαιώνει και η ίδια όταν τη ρωτάω. «Ήταν ένα νορμάλ καλοκαίρι με διακοπές, ωραίες διοργανώσεις σε ωραία μέρη... Αλληλούια!» λέει. «H αλήθεια είναι ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου έκανα λίγα και καλά live». Έχει επιστρέψει μόλις από την Καλαμάτα, από μία ακόμα συναυλία με τα τραγούδια του Λέοναρντ Κοέν, το αφιέρωμα στον ιδιαίτερο τραγουδοποιό που κάνει μαζί με τη Nalyssa Green και τη Lou is. «Το αφιέρωμα αυτό, το οποίο ξεκίνησε ως ιδέα του Μωυσή Ναχμία, που είναι κολλητός και μάνατζέρ μου εδώ και 10 χρόνια, για ένα live στον Κήπο του Μεγάρου πέρσι, όπου έγινε της τρελής, μέχρι τώρα έχει πάει "τρένο", επειδή ο Κοέν είναι πολύ αγαπητός εδώ» εξηγεί. Της λέω ότι πρέπει να αισθάνεται χαρά που μπορεί να ζει από αυτό που αγαπάει, γιατί τις τελευταίες μέρες συναντώ συνέχεια μουσικούς που ξεκίνησαν την εποχή που εκείνη έβγαζε το πρώτο της άλμπουμ, οι οποίοι έχουν παρατήσει τη μουσική, δηλαδή δεν ασχολούνται πλέον με αυτήν επαγγελματικά, επειδή δεν έχουν χρόνο.
«Ζω για τη μουσική» λέει. «Μπορεί να μην ακούω συνέχεια, αλλά όταν παίζεις πολλά χρόνια μουσική κουνάς το κεφάλι σου όλη μέρα. Κάνω μπάνιο στη θάλασσα και μου σκάνε μελωδίες. Δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς τη μουσική με τίποτα, αλλά κακομεταχειρίζομαι πάρα πολύ τη φωνή μου. Πήγα πρόσφατα σε έναν ΩΡΛ και βρήκε έναν κάλο και ένα ογκίδιο στις φωνητικές μου χορδές και επειδή η σταφυλή μου είναι διχαλωτή, δεν μπορώ να κάνω και πολλά, αν συμβεί κάτι. Σκεφτόμουν ότι μπορεί κάποια στιγμή να καταστρέψω εντελώς τη φωνή έτσι όπως τραγουδάω, γιατί τσιρίζω κάθε φορά, αλλά ακόμα και τότε δεν θα σταματούσα να ασχολούμαι με τη μουσική, θα έκανα δικές μου παραγωγές. Από την άλλη, φαντάσου να είσαι γυναίκα και να πρέπει να τρέχεις στην επαρχία τρεις φορές την εβδομάδα, και πόσο δύσκολο γίνεται αν έχεις και παιδί ταυτόχρονα ‒ οι παλιές τα κατάφερναν, βέβαια, οπότε κάπως γίνεται. Αυτό δεν ισχύει μόνο για μουσικούς, βεβαίως. Κανείς δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με τα παιδιά του, τα πιο πολλά παιδιά μεγαλώνουν με τη γιαγιά ή μία ξένη».
Αυτήν τη στιγμή θεωρείται σπουδαίο να έχεις λεφτά, να είσαι γαμάτος, να έχεις ακριβά ρούχα, υπάρχει εγωκεντρισμός απίστευτος και σεξισμός. Οπότε αυτά τα ιδανικά αντικατοπτρίζονται και στη μουσική των νέων. Ας σταματήσουμε να κράζουμε τα πιτσιρίκια και ας κοιτάξουμε πρώτα πως θα γίνουμε άνθρωποι.
«Γι' αυτό γίνονται κακομαθημένα και αστοιχείωτα; Επειδή δεν υπάρχει κανείς να ασχοληθεί μαζί τους και να τα ελέγξει;»
«Νομίζω ότι αυτό κολλάει πάρα πολύ στο κλασικό debate που ακούγεται τελευταία για τη στροφή στο ελληνόφωνο χιπ-χοπ και στις συζητήσεις αυτού του είδους σχετικά με το αν η μουσική, το "Mama" ή οτιδήποτε έχει νόημα. Ξέρεις, το να μη μιλάς την ίδια γλώσσα με τα παιδιά σου δεν είναι κάτι νέο. Ξυπνάς μια μέρα, σε έχει ξεπεράσει η εποχή και τίποτα δεν είναι το ίδιο. Δεν τίθεται καν θέμα αν είναι καλύτερα ή χειρότερα τα πράγματα που ενδιαφέρουν τα παιδιά, απλώς είναι αλλιώτικα από αυτά που ξέραμε. Και απορώ γιατί εκπλήσσονται όσοι το κάνουν, όταν το λεξιλόγιο όλων, όχι μόνο των παιδιών, συρρικνώνεται και μιλούν με συντομίες και emoticons. Και μπορεί οι πιτσιρικάδες να ενδιαφέρονται να προχωρήσουν στη ζωή τους, αλλά δεν έχουν τα ίδια ιδανικά με τις παλιότερες γενιές και αυτό είναι λογικό, όταν μεγαλώνουν σε μια εποχή που τα ιδανικά έχουν συρρικνωθεί, όπως το λεξιλόγιό τους. Είναι γενικότερο το πρόβλημα. Το όνειρό τους είναι να γίνουν πλούσιοι και να ζήσουν στη χλίδα, αλλά μέχρι εκεί, δεν τους ενδιαφέρει να αλλάξουν τον κόσμο, και δεν είναι δικό τους το λάθος. Αυτήν τη στιγμή θεωρείται σπουδαίο να έχεις λεφτά, να είσαι γαμάτος, να έχεις ακριβά ρούχα, υπάρχει εγωκεντρισμός απίστευτος και σεξισμός. Οπότε αυτά τα ιδανικά αντικατοπτρίζονται και στη μουσική των νέων. Ας σταματήσουμε να κράζουμε τα πιτσιρίκια και ας κοιτάξουμε πρώτα πώς θα γίνουμε άνθρωποι. Πάντως, δεν έχει υπάρξει και ποτέ είδος στην ελληνική μουσική που να μην είναι σεξιστικό ‒ ήταν λιγότερο σεξιστικά τα ροκ γκρουπ; Και, τελικά, δεν είναι σεξιστική η νοοτροπία με την οποία σε μεγαλώνουν; Η γυναίκα ακόμα πρέπει, γυρνώντας στο σπίτι μετά τη δουλειά, να κάνει και όλες τις δουλειές του σπιτιού.
Φυσικά, δεν είναι όλα τα παιδιά το ίδιο. Πρόσφατα βρέθηκα στην Αλεξανδρούπολη κι έπιασα κουβέντα με ένα φοβερό πιτσιρίκι που μένει εκεί. Είναι 10 χρονών και ακούει τραπ, χιπ-χοπ γενικά και έχει και social media. Μου άρεσε που από τη μία τα έχει αγκαλιάσει όλα αυτά, αλλά, από την άλλη, κρατάει κριτική στάση απέναντι στους στίχους και τα social media. Μου έλεγε για μια συμμαθήτριά του, η οποία, ενώ έχει πολλούς χιλιάδες φίλους στο Instagram, η ίδια στο σχολείο δεν έχει καθόλου φίλους. Είναι θλιβερό να σκέφτεσαι ότι αυτό ισχύει για πολλούς ανθρώπους στα social media. Βλέπω ανθρώπους της μέσης ηλικίας που ζουν μόνο για να κάνουν ποστ και σχόλια όλη την ημέρα. Δείχνουν ότι δεν έχουν καθόλου προσωπική ζωή και είναι φοβερά μόνοι».
Στον νέο δίσκο που κυκλοφόρησε με τους Swing Shoes πριν από λίγο καιρό τραγουδάει από spiritual blues (προσευχές κατά της βίας στην πόλη) και rhythm & blues μέχρι χορευτικά old school swing και σόουλ με μια φωνή που τσακίζει, καλύτερη από ποτέ. Αν ο δίσκος είχε βγει στη Νέα Υόρκη, θα μπορούσε να είναι θέμα σε όλα τα ξένα μέσα. Της ζητάω να μου σχολιάσει το εξώφυλλο του δίσκου, που έχει ζωγραφίσει η ίδια και είναι αρκετά προκλητικό, σε μια εποχή που το γυναικείο γυμνό σώμα έχει ενοχοποιηθεί σε επικίνδυνο βαθμό.
«Φάγαμε χοντρό πακέτο» λέει. «Προσπαθούσαμε να κάνουμε νέο λογαριασμό στο CD Baby, που είναι ιντερνετική πλατφόρμα διανομής, και δεν μπορούσαμε να το ανεβάσουμε. Όταν το έφτιαχνα δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό ότι θα είχαμε πρόβλημα. Είναι φοβερό που, μετά από τόσους αγώνες, το γυναικείο σώμα εν έτει 2019 δεν μπορεί να εμφανιστεί δημόσια. Κοντινό μου πρόσωπο είχε στην Αγγλία ένα queer πανκ συγκρότημα και για να διαμαρτυρηθεί έβγαινε πολλές φορές στα live χωρίς μπλούζα και, όταν της έκαναν σχόλια, τους πέταγε το μικρόφωνο στο κεφάλι. Κάποια στιγμή βρέθηκε στο Rockwave στη Μαλακάσα και ζεσταινόταν. Γύρω της ήταν πολλοί τύποι γυμνόστηθοι και όταν κάποιος τη ρώτησε "τι είναι αυτά που μας κάνεις τώρα, κοπελιά;", έγινε του Ελ Αλαμέιν. Υπάρχουν μέρη στον δυτικό κόσμο όπου απαγορεύεται να βγάλεις δημόσια την μπλούζα σου, τη στιγμή που με την κάλυψη του politically correct γίνονται πολύ άγρια πράγματα μέσα στις οικογένειες, τα οποία ποτέ δεν βγαίνουν προς τα έξω.
Αυτό που με αγχώνει πολύ τελευταία είναι το πόσο έχει εμπορευματοποιηθεί οτιδήποτε αφορά τις μειονότητες. Ακόμα και οι σειρές έχουν καταντήσει μια εμπορική αηδία. Με ενοχλεί που έχει εμπορευματοποιηθεί τόσο η διαφορετικότητα, το ότι η πρωταγωνίστρια στο Netflix πρέπει να είναι παχουλή και λεσβία. Από τη μία χαίρεσαι και από την άλλη αναρωτιέσαι πού απευθύνεται αυτό ως προϊόν πλέον. Βέβαια, είναι ενθαρρυντικό το ότι αυτήν τη στιγμή έχουμε τόσο έντονες συζητήσεις πάνω στο θέμα της διαφορετικότητας, αλλά δεν γίνεται να μη δεχτεί κι αυτό την κριτική του. Έβλεπα αυτή την τάση να αφήνουν τα κορίτσια τις τρίχες στις μασχάλες και μετά είδα διαφήμιση που πουλάει χρώμα για να τις βάφεις, που είναι η απόλυτη εμπορευματοποίηση του φεμινισμού».
«Πες μου για τον ελληνόφωνο δίσκο που ετοιμάζεις». «Υπάρχει γενικά μια στροφή στα ελληνικά και αυτήν τη στιγμή δουλεύω τα κομμάτια με τον κολλητό μου, τον Βαγγέλη. Στην εποχή μας τα πράγματα που άκουγε η γενιά μας την έκαναν να ντρέπεται ‒ κι εμείς ακούγαμε αγγλόφωνα για να μην ντρεπόμαστε. Τα ελληνικά κομμάτια που φτιάχνω είναι αναγκαστικά δυτικότροπα, αυτό ξέρουμε να κάνουμε εμείς, παρ' όλα αυτά νιώθω σαν να αρχίζω να μαθαίνω να τραγουδάω από την αρχή. Και μπορεί να αρχίσω να τραγουδάω κοροϊδευτικά στα ελληνικά και να βγάζω φωνάρα για δέκα ώρες, με το που πάω να τραγουδήσω κανονικά όμως μου κόβεται η ανάσα στη μέση της λέξης, με αγχώνει φοβερά αυτή η στροφή. Στο αγγλόφωνο υπήρχε μια ελευθερία, γιατί μπορούσαμε να μιλήσουμε εύκολα για πράγματα που δεν επιτρεπόταν να αγγίξεις. Στο ελληνόφωνο πρέπει να προσέχεις πολύ τις λέξεις γιατί εκτίθεσαι. Το καλοκαίρι το πέρασα ακούγοντας λαϊκά για πρώτη φορά στη ζωή μου. Οι γονείς μου δεν άκουγαν καθόλου μουσική και δεν είχα τέτοια βιώματα, δεν τα ξέρω καλά τα λαϊκά. Απλώς φεύγει σιγά-σιγά το κόμπλεξ, αρχίζει η γενιά μας να αγκαλιάζει την ανατολίτικη πλευρά της και αυτό το βρίσκω πολύ θετικό. Τώρα ακούω ό,τι να 'ναι. Στο YouTube έχω 20 διαφορετικές λίστες με διαφορετικά είδη που ενημερώνω κάθε μέρα».
«Αυτό ισχύει για όλο τον κόσμο νομίζω, εκτός από κάποια άτομα μεγάλης ηλικίας που είναι κολλημένα στο παρελθόν και ακούνε αυτά που άκουγαν πάντα. Είναι και αυτοί που βρίσκουν χάλια τη σημερινή μουσική, αλλά δεν πιστεύω ότι την ακούνε. Γινόμαστε όλο και πιο συντηρητικοί όσο μεγαλώνουμε;»
«Εγώ παραμένω συντηρητική σε κάποια θέματα. Μπορεί να με ακούς και να λες ότι είμαι πολύ απελευθερωμένη, αλλά σε κάποια πράγματα είμαι έως και φύτουκλας. Έχω μεγαλώσει ως το φυτό του αιώνα από μικρή. Απλώς το θέμα είναι να μπορείς να επιλέγεις...».
Sugahspank! & The Swing Shoes - Heartbreaker
Info:
Το «Cash» κυκλοφορεί σε ψηφιακή μορφή και σε περιορισμένο αριθμό βινυλίων από την Moving Coil Records, σε επιλεγμένα δισκοπωλεία.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 3.10.2019
