ΑΝΗΚΩ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΩΝ ΤΥΧΕΡΩΝ. Έχω τη δυνατότητα να δουλεύω από το σπίτι. Το έκανα συχνά και τα προηγούμενα χρόνια, οπότε προς το παρόν δεν νιώθω ότι έχει συμβεί κάποια συνταρακτική αλλαγή στην καθημερινότητά μου. Ανάγκη να «βγω να ξεσκάσω» δεν έχω ιδιαίτερη, προτιμώ να περνώ τον χρόνο μου κάνοντας ασκήσεις διπλωματίας με την πεντάχρονη κόρη μου, που με πλησιάζει όλο και πιο συχνά μέσα στη μέρα για να με ρωτήσει πότε θα αφήσω το λάπτοπ για να κάνουμε κωλοτούμπες και να χτίσουμε φανταστικούς κόσμους με Lego (στο τέλος γίνονται όλα ταυτόχρονα). Ωραία και θεραπευτικά είναι όλα αυτά, αλλά είναι και κάποιες στιγμές που στο πίσω μέρος του μυαλού εμφανίζονται σαν εικόνες αθωότητας πριν από την καταιγίδα. Όμως στις ταινίες, μετά την καταιγίδα, έρχεται το happy end.
Σκεφτόμουν πολύ την προηγούμενη εβδομάδα το «Fearless» του Πίτερ Γουίαρ, μια ταινία του 1993 με τον Τζεφ Μπρίτζες και τη Ρόζι Περέζ. Είναι μια ισορροπημένη και πολύ διαυγής σπουδή πάνω στη θνητότητα, μια παρατήρηση όσων συμβαίνουν όταν ο θάνατος παύει να είναι μια ασαφής έννοια, με δύο χαρακτήρες που τον βλέπουν από διαφορετική σκοπιά: ο ένας θεωρεί ότι τον νίκησε και ο άλλος τον περιμένει ως λύτρωση. Οι δυο τους περιφέρονται στην πόλη με την ίδια σκιά να πέφτει πάνω τους, ψάχνοντας απάντηση σε δύο διαφορετικά ερωτήματα: τι ακριβώς κάνεις εδώ όταν δεν έχεις να περιμένεις τον θάνατο και τι όταν περιμένεις αυτόν και μόνο; Κι εμείς, άραγε, τι κάνουμε εδώ; Περιμένουμε τον θάνατο, αλλά δεν μας το έχει πει κανείς, ή περιμένουμε να ξαναβγούμε στη μεγάλη περιπέτεια της ζωής, με τα καλά της και τα στραβά της; Η ταινία αισιοδοξεί στο τέλος, όπως άλλωστε και οι περισσότερες που έχουμε δει, γι' αυτό και διατηρείται το χαμόγελο στο πρόσωπό μου όσο τη σκέφτομαι.
Η υπερέκθεση στις κινούμενες εικόνες μπορεί να σε μετατρέψει σε έναν θεατή της ζωής, έναν άνθρωπο που παρατηρεί ψύχραιμα, έως και απαθώς, όσα συμβαίνουν στον πλανήτη Γη, αφού έχει κυριαρχήσει μέσα του η ψευδαίσθηση πως όλα αυτά τα έχει ξαναδεί.
Είναι φυσιολογικό να σκέφτεται κάποιος ταινίες αυτή την εποχή; Μιλώντας για τον εαυτό μου, δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά πια, έτσι έχω εκπαιδευτεί. Δεν ξέρω αν άτυπα εκπροσωπώ όσους γράφουν επαγγελματικά για ταινίες ή όσους απλώς έχουν ξοδέψει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους μπροστά σε μια οθόνη, αλλά εδώ και χρόνια νιώθω την ιδιότητα του θεατή να ξεπερνά το όριο του κινηματογράφου και μιας απλής δουλειάς. Η υπερέκθεση στις κινούμενες εικόνες μπορεί να σε μετατρέψει σε έναν θεατή της ζωής, έναν άνθρωπο που παρατηρεί ψύχραιμα, έως και απαθώς, όσα συμβαίνουν στον πλανήτη Γη, αφού έχει κυριαρχήσει μέσα του η ψευδαίσθηση πως όλα αυτά τα έχει ξαναδεί. Σε αντιστοιχία με τη μηχανική ρεπλίκα του Ρούτγκερ Χάουερ στο «Blade Runner», θα έλεγα σε κάποιον που δεν έχει εκτεθεί τόσο πως «έχω δει πράγματα που εσείς οι άνθρωποι δεν έχετε φανταστεί».
Έχω δει, λοιπόν, Κινγκ Κονγκ, Γκοτζίλες και δεινόσαυρους να περπατούν στη Νέα Υόρκη, διαλύοντας ό,τι βρουν στο πέρασμά τους. Έχω δει εξωγήινους κάθε μορφής να μας επιτίθενται με όπλα που δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε, τέρατα που βγαίνουν από το στομάχι μας, ζόμπι που μας κυνηγούν στα τυφλά. Έχω δει τη Γη στο έτος 802.701. Έχω δει ένα μέλλον όπου σταμάτησαν οι γεννήσεις και οι κυβερνήσεις, πάνω στον πανικό τους, στοιβάζουν μετανάστες σε κλουβιά (ουπς!). Έχω δει ανθρώπους να περιφέρονται στον Άρη παρέα με έναν πίθηκο. Έχω δει να ταξιδεύουμε πίσω στον χρόνο για να εντοπίσουμε την πηγή ενός θανατηφόρου ιού. Έχω δει τον πλανήτη να αντιμετωπίζει πανδημία, έχω δει μέχρι και πώς μεταδίδεται ο ιός μέσα σε σινεμά. Έχω δει τι συμβαίνει σε περίπτωση μαζικής υστερίας.
Κυρίως, όμως, έχω δει τα φινάλε όλων αυτών των ιστοριών, που με τα χρόνια συνηθίσαμε να κράζουμε για την αισιοδοξία τους. Μπορεί να προέκυψαν από σεναριογράφους αρκετά τεμπέληδες ή αρκετά φοβισμένους στη θέα του παραγωγού τους που περιμένει κέρδη. Συμβάλλουν, όμως, με τον τρόπο τους στη διαδικασία μετατροπής αυτής της αμήχανης αναμονής σε αισιοδοξία, σε ελπίδα. Από το σπίτι μου, λοιπόν, βλέπω τη ζωή να αντιγράφει την τέχνη (ή την πoπ κουλτούρα, τέλος πάντων) και περιμένω το happy end. Που έρχεται πάντα!
σχόλια