ΜΠΑΜ FC: Η ποδοσφαιρική ομάδα που έφτιαξαν δυο Youtubers
Η ΜΠΑΜ FC είναι μια ποδοσφαιρική ομάδα που έφτιαξαν δυο Youtubers και αγωνίζεται στα τοπικά πρωταθλήματα της Θεσσαλονίκης. Ο Χάρης Μηλιώνης «Karpouzis» (πρόεδρος ΜΠΑΜ) και ο Χάρης Τάσσος «Madney» (πρόεδρος-αρχηγός ΜΠΑΜ) είναι δυο φίλοι που τα δυο τελευταία χρόνια δραστηριοποιούνται στον χώρο του YouTube και στη δημιουργία περιεχομένου. Ο καθένας τους έχει το δικό του επιτυχημένο κανάλι στην πλατφόρμα, η κύρια ασχολία τους ήταν και είναι το gaming, συγκεκριμένα το FIFA, που έπαιζαν και οι δύο. «Αυτός ήταν και ο λόγος που ήρθαμε σε επαφή», λένε. «Η αλήθεια είναι πως δεν θέλαμε να μείνουμε μόνο στο gaming περιεχόμενο αλλά να δοκιμάσουμε κι αλλά πράγματα.
Έχοντας κάνει διάφορα πρότζεκτ κατά καιρούς, ξέραμε πως ήταν καιρός να κάνουμε κάτι μεγάλο, έτσι ήρθε και η ΜΠΑΜ». Όπως εξηγούν, «και οι δυο μας είχαμε την επιθυμία να δημιουργήσουμε τη δική μας ποδοσφαιρική ομάδα. Ήταν Ιούνιος όταν σκεφτήκαμε την ιδέα και λίγους μήνες μετά μετράμε πολλές νίκες, αλλά είχαμε και μια ανταπόκριση από τον κόσμο που δεν περιμέναμε. Το όνομα της ομάδας ήταν από τις πιο χρονοβόρες διαδικασίες, βρέθηκε μετά από τρελό overthinking. Είναι σίγουρα νωρίς για να μιλάμε για την καλύτερη στιγμή, καθώς η ομάδα υπάρχει περίπου τρεις μήνες, αλλά μέχρι στιγμής πιστεύω πως η πρεμιέρα μας ήταν μια απίστευτη μέρα.
Ένα γεμάτο γήπεδο με πολύ ωραία ατμόσφαιρα, πάνω από 20.000 θεατές στο πρώτο μας live και μια πολύ σημαντική νίκη στον πρώτο μας επίσημο αγώνα. Δεν μπορούσε να πάει καλύτερα.
Ένα γεμάτο γήπεδο με πολύ ωραία ατμόσφαιρα, πάνω από 20.000 θεατές στο πρώτο μας live και μια πολύ σημαντική νίκη στον πρώτο μας επίσημο αγώνα. Δεν μπορούσε να πάει καλύτερα. Στόχος μας για φέτος είναι η άνοδος στη Β’ Κατηγορία. Φυσικά, ο μακροχρόνιος στόχος είναι να γίνει ένας επαγγελματικός σύλλογος. Για την ώρα θέλουμε ο κόσμος να καταλάβει και να αγαπήσει την ιδέα μας». — Mίνα Kαλογερά
Το Karioles after party της Λαμπρινής Γεωργιάδου
Η Λαμπρινή ξεκίνησε από το YouTube, σταμάτησε τα βίντεο ως front, αλλά τώρα συνεχίζει στο backround. Δουλεύει σε ένα talent management agency που λέγεται Mavericks και έχει το 93% των gamer creators στην Ελλάδα. Οι άλλες της ιδιότητες είναι social media manager, account manager και creative director, ενώ έχει αρχίσει να ασχολείται και με το DJing. Μέσα σε έξι μήνες κατάφερε να έχει ένα παρά πολύ καλό slot στο Reworks Festival. «Έχω πάει σε πολλά πάρτι και αυτό που κατάλαβα είναι ότι, έκτος από το ότι μ’ αρέσει να παίζω μουσική, με ενδιαφέρει παρά πολύ να δημιουργώ χώρο και ασφάλεια στα άτομα που έρχονται στα πάρτι», λέει.
«Οπότε μάζεψα τα “τσακάλια” της Θεσσαλονίκης που παίζουν τις πιο φρέσκιες μουσικές και έφτιαξα το πρότζεκτ “karioles after party” που αρχίζει στις οκτώ το πρωί. Τα πάρτι μας δεν είναι open, γίνονται με πρόσκληση, χωρίς promo, γιατί θέλουμε να διατηρήσουμε την ασφάλεια. Ο σκοπός μας δεν είναι το κέρδος. Πιστεύω ότι η πόλη έχει ανάγκη από τέτοιους χώρος ελευθερίας έκφρασης, όπου κανείς δεν θα ορίσει πώς θα ντυθούν, ποιον θα φιλήσουν, πώς θα χορέψουν οι άνθρωποι που θα έρθουν. Προφανώς μιλάμε για LGBTQI+ friendly πάρτι. Επίσης, είμαι σε μια ομάδα που λέγετε Schisma που κάνει events σε όλη την Ελλάδα. Σε αυτά τα πάρτι μπορούν να έρθουν όλοι. Τα άμεσα σχέδια για το μέλλον είναι να βρεθεί ένας χώρος στην Αθήνα να φιλοξενήσει το “karioles after” και να κάνουμε πολλά πάρτι στη Θεσσαλονίκη». — Mίνα Kαλογερά.
Ο Στέφανος Λέτσιτς Σόφτσης έχει μανία με τα trainers
Ο Στέφανος είναι είκοσι τριών χρονών και, όπως εξηγεί, «η ζωή μου είναι να συνδυάζω το art με το business». Είναι Youtuber/creator, τα τελευταία δέκα χρόνια ασχολείται με τη μόδα, είναι ιδρυτής της Hackney Clothing, συνιδρυτής της Yafka Clique και τώρα ετοιμάζει το νέο του experimental brand, το Sofchi. «Η σχέση μου με τη μόδα ξεκίνησε πρόσφατα, άλλα έχει πολύ μέλλον» λέει. «Όλα άρχισαν το 2017, αναπτύσσοντας την ιδέα για ένα επερχόμενο brand ρούχων που ήθελα να κάνω, τη Hackney. Από την υλοποίησή της, το 2018, και έπειτα μπορώ να πω ότι έχω χωθεί βαθιά στον κόσμο της μόδας, όχι τόσο με τα πρότζεκτ που κάνω όσο με το καθημερινό research. Σκοπός μου είναι να καινοτομήσω, να δημιουργήσω κάτι τόσο πρωτοποριακό στη μόδα που να αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε, φοράμε και παράγουμε ένα συγκεκριμένο προϊόν. Έχω μερικές ιδέες γι’ αυτό το προϊόν που θα φέρει τα πάνω κάτω, αλλά μέχρι τότε θα πειραματίζομαι στο νέο μου brand @sofchi.world.
Η μανία μου με τα παπούτσια ξεκίνησε το 2020 χάρη σε μια συνεργασία με αλυσίδα καταστημάτων της Κεντρικής Ευρώπης. Από τη συγκεκριμένη συνεργασία είχα την ευκαιρία κάθε μήνα να επιλέγω και να μου στέλνονται κάποια ρούχα και παπούτσια. Αφού μαζεύτηκε κάποιος αριθμός παπουτσιών και έβλεπα τον όγκο των ρούχων να μεγαλώνει στην ντουλάπα μου, σκέφτηκα να αρχίσω μια σειρά στο TikTok, στο πλαίσιο της οποίας θα φορούσα ένα παπούτσι κάθε μέρα, μέχρι να φορέσω όσα είχα στην ντουλάπα μου.
Έτσι, μετά από σαράντα πέντε ζευγάρια και πάνω από έξι εκατομμύρια προβολές, έγινα “ο τύπος με τα παπούτσια”. Σιγά-σιγά, αρχίζω να σχηματίζω μια μικρή συλλογή από Rick Owens, που είναι ένας από τους αγαπημένους μου σχεδιαστές. Τα παπούτσια που έχω στη συλλογή μου συνολικά δεν ξεπερνάνε τα 15.000 ευρώ, δεν είναι σπάνια, δεν είμαι συλλέκτης. Απλώς θέλω να έχω επιλογές στο τι θα φοράω, θέλω κάθε outfit που φοράω να το συνοδεύω με ένα ωραίο παπούτσι». — Mίνα Kαλογερά
Βοτανικός, ένα «μουσικό» ανθοπωλείο
Τα μέλη του «Βοτανικού» (Ειρήνη Καραβαγγέλη - γεωπόνος, αρχιτέκτων τοπίου, head florist / Σωφρόνης Κρικώνης - γεωπόνος, florist, event planner / Μάνος Μυλωνάκης - αρχιτέκτων, συνθέτης, florist / Στιφ - κουνέλι, social media expert) γνωρίστηκαν σε συναυλία των Your Hand in Mine, το μακρινό 2011. Έξι χρόνια μετά ξαναβρέθηκαν κάτω από τα φύλλα μιας στερλίτσιας, δίπλα σε φίκους και μπλε παπαρούνες, και ένωσαν τις δυνάμεις τους για να φέρουν το κοινό της Θεσσαλονίκης ένα βήμα πιο κοντά στα λουλούδια και την ομορφιά της φύσης.
Καταρτισμένοι γεωπόνοι, λάτρεις των φυτών, των χειροποίητων κατασκευών και της προσωποκεντρικής εξυπηρέτησης, μας υποδέχονται τώρα πια στα δύο τους καταστήματα. Θεωρούν ότι η Θεσσαλονίκη είναι μια αξιολάτρευτη μπετονένια παρεμβολή μεταξύ του δάσους του Σέιχ-Σου και της θάλασσας, που ωστόσο έχει περιθώρια να πρασινίσει και να ανθίσει όπως της αξίζει. Εργάζονται σκληρά για να το πετύχουν αυτό, τόσο εφοδιάζοντας τα σπίτια των Θεσσαλονικέων με πράσινα δώρα και ανθοδέσμες όσο και αναλαμβάνοντας φυτεύσεις και εποχικούς στολισμούς σε μαγαζιά, εταιρείες, γραφεία.
Η Ειρήνη, ο Σωφρόνης και ο Μάνος μπορεί να έχουν αυτό που λέμε green fingers, αλλά τα μυαλά τους είναι σίγουρα πολύχρωμα! Αγαπούν τους συνδυασμούς των boho/αποξηραμένων και φρέσκων λουλουδιών, συλλέγουν μανιωδώς καρπούς, κολοκύθες, λαχανικά και τα μπερδεύουν στις κατασκευές τους, όνειρό τους όμως είναι να φέρουν και στην Ελλάδα την τάση του «grow-your-own-bouquet», χάρη στην οποία μπορεί ο καθένας με λίγους σπόρους, δυο σπιθαμές χώμα και αρκετό μεράκι να ερωτευτεί τη φύση ξανά από την αρχή. — Mίνα Kαλογερά.
Τα χειροποίητα bespoke παπούτσια του Κωνσταντίνου Θεοφανίδη
Δεν είχαμε ιδέα τι σημαίνει φόντι, ούτε ότι υπάρχουν ακόμη καλαπόδια. Και δεν θα μας εξέπληττε αν ξέραμε πόσοι άνθρωποι μας κρίνουν καθημερινά από τα παπούτσια μας. Μέσα στο ατμοσφαιρικό κλασικό κτίριο της Προξένου Κορομηλά, όμως, βρήκαμε έναν μικρό ναό αφιερωμένο στην υψηλή υποδηματοποιία, όπου όλες αυτές οι λέξεις βγάζουν πραγματικά νόημα. Ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση τριάντα και πλέον ετών, τα τελευταία χρόνια ο Κωνσταντίνος Θεοφανίδης έχει περάσει επιτυχώς στα χειροποίητα bespoke ανδρικά υποδήματα.
Πιστός στις παραδόσεις της χειροποίητης κατασκευής και στις διαχρονικές αξίες των άριστων πρώτων υλών και της προσοχής στην κάθε λεπτομέρεια, ο ταλαντούχος υποδηματοποιός δεν διστάζει να κοντράρει ευθέως ιστορικούς οίκους του Λονδίνου και της Ιταλίας. Κι αυτό προκαλεί έκπληξη αν αναλογιστεί κανείς πως η Ελλάδα σε καμία περίπτωση δεν είναι μια χώρα με παράδοση στο είδος. Εκτιμάται όμως από εκείνους που αγαπούν το κλασικό σχέδιο και τη μοναδικά προσωπική σχέση πελάτη - δημιουργού και κατανοούν πως έχουν στα χέρια τους ένα αντικείμενο που αντέχει στον χρόνο (και επιδέχεται επισκευής από τον ίδιο, εάν και όταν χρειαστεί).
Αποκλειστικά κατόπιν ραντεβού παίρνονται τα μέτρα του εκάστοτε πελάτη, ώστε βάσει αυτών να κατασκευαστεί το αντίστοιχο καλούπι. Αμέσως μετά επιλέγει το σχέδιο που επιθυμεί μέσα από μια γκάμα εναλλακτικών που προσφέρει το αρχείο ή σχεδιάζει μαζί με τον κύριο Θεοφανίδη το υπόδημα που έχει φανταστεί. Παράλληλα επιλέγει μαζί του τα δέρματα και τα υλικά κατασκευής του. Βέβαια, όταν μιλάμε για χειροποίητα επί παραγγελία υποδήματα, εννοούμε συνήθως τα dress shoes (Oxford, Derby, Wholecut). Είναι αυτό πιθανότατα το τελευταίο αμιγώς ανδρικό οχυρό; Ναι. Ίσως μέχρι να πείσουμε τον κύριο Θεοφανίδη για το αντίθετο. — Ντόγια Καρολίνη
Πρ. Κορομηλά 15, Θεσσαλονίκη, https://kwnstantinoshoes.gr
Το Studio Zeen της Μάρας Λαζαρίδου και του Στέφανου Μάλαμα φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά στη φύση
Η ιστορία πίσω από το Studio Zeen είναι πιο αστεία απ’ ό,τι φανταζόμαστε και ταυτόχρονα περισσότερο οικεία από ό,τι θα θέλαμε. Το τελευταίο καλοκαίρι πριν από την πανδημία το δίδυμο της φωτογράφου Μάρας Λαζαρίδου και του art director Στέφανου Μάλαμα βρέθηκε για τη φωτογράφιση ενός editorial μόδας στη Σαντορίνη. Μετά το wrap up, οι δυο φίλοι φεύγοντας πήραν μαζί τους ένα περίεργο παχύφυτο (aeonium) και ξεκίνησαν να το φροντίζουν εναλλάξ στο στούντιό τους στη Θεσσαλονίκη. Όταν, μετά από εβδομάδες, η έρευνα για κομψά κασπό δεν απέδωσε, μεταξύ αστείου και σοβαρού άρχισαν να σχεδιάζουν αρχικά κεραμικά κασπό και βάζα και έπειτα διάφορα αντικείμενα design. Το παχύφυτο επέζησε και μεγάλωσε μέσα στο νέο του σύμπαν. Και η ιστορία θα είχε τελειώσει εδώ, αν δεν το πρόσεχαν οι φίλοι τους, οι οποίοι άρχισαν να ενδιαφέρονται και να θέλουν να τα αποκτήσουν. Τότε αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν το εγχείρημα με την πρέπουσα σοβαρότητα. Αμέσως ξεκίνησαν συνεργασίες με αρχιτέκτονες, κατασκευάζοντας προϊόντα που αφορούν τόσο μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες όσο και ιδιωτικές κατοικίες.
Δημιουργώντας συνεργασίες με Έλληνες κατασκευαστές και τεχνίτες, το στούντιο λανσάρει την πρώτη του οικιακή συλλογή που επιθυμεί να φτιάξει μια στενή σχέση μεταξύ ανθρώπων και αντικειμένων μεγάλης διάρκειας. Ο πρωταρχικός στόχος τους είναι να φέρουν τους ανθρώπους πιο κοντά στη φύση και να τους ενθαρρύνουν να φροντίζουν περισσότερο τα φυτά. Μέσω αυτής της συλλογής προϊόντων υψηλής ποιότητας οι ιδρυτές επιθυμούν να εμπνεύσουν όλους ώστε να σκέφτονται δημιουργικά και να τους βοηθήσουν στη φροντίδα των φυτών και στις καθημερινές τους τελετουργίες. «Στο Studio Zeen επενδύεις φροντίδα και παίρνεις ως αντάλλαγμα το wellbeing», λένε γελώντας. «Είναι η αποτύπωση της εμπειρίας δυο ανθρώπων που τους ενώνει η αγάπη για τα φυτά και τη φύση, η αισθητική, η τέχνη και η εικόνα. Και θέλουμε να είναι ένας κοινός τόπος έκφρασης για καλλιτέχνες, σχεδιαστές, αρχιτέκτονες, σεφ, αρωματοποιούς και όποια δημιουργική ομάδα μπορεί να γίνει σύμμαχος στην αναζήτηση της ευημερίας». — Ντόγια Καρολίνη
Serene Home Workshop: To creative studio με χειροποίητα κεραμικά της Λυδίας Μαρίας Θαλασσινού
Η Λυδία Μαρία Θαλασσινού με την elf-like όψη και το τεράστιο χαμόγελο είναι η δημιουργός του Serene Home Workshop, ενός creative studio με χειροποίητα κεραμικά που δημιουργήθηκε πριν από τρία χρόνια στη Θεσσαλονίκη με μηδενικό μπάτζετ, αλλά πολλά όνειρα. Και προτείνει ουσιαστικά έναν τρόπο ζωής με στόχο την απόλυτη εσωτερική ηρεμία. Καμία έκπληξη, η σχέση της με την τέχνη ξεκίνησε από τα πρώτα χρόνια της παιδικής της ηλικίας. Το μικρόβιο το κόλλησε μάλιστα από τον πατέρα της, ο οποίος λάτρευε τη ζωγραφική.
Ο «γάμος» της όμως με την κεραμική ήρθε μετά από μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο για την ίδια. Ήταν τότε που ξεκίνησε από ανάγκη μια εσωτερική αναζήτηση, προσπαθώντας να βρει έναν τρόπο έκφρασης. «Ήθελα με όλη μου την ψυχή να δημιουργήσω έναν νέο κόσμο κι έτσι να δώσω υπόσταση στον εαυτό μου. Να μπορέσω να πατήσω στα πόδια μου και να γίνω η καλύτερη εκδοχή που μπορώ», θυμάται η ίδια. Αντλεί έμπνευση από τη φιλοσοφία του slow living και από τα ίδια τα συναισθήματα, πιστεύοντας ακράδαντα πως η δημιουργικότητα είναι τελικά ταυτόσημη με την ίδια τη ζωή. Αλλά ακόμα και ο τρόπος που δουλεύει είναι με αγάπη και στοργή.
«Αυτός ο χώρος είναι το προσωπικό μου καταφύγιο. Υποσχέθηκα να τον φροντίζω προσεκτικά. Όλα θέλουν αγάπη και στοργή», προσθέτει. Αλλιώς δεν έχει νόημα. Ίσως γι’ αυτό δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή της χωρίς να νιώθει τον πηλό και τα υαλώματα στα χέρια, ακούγοντας δυνατά την αγαπημένη της μουσική. Επειδή και η ευτυχία πλάθεται σιγά σιγά, με ή χωρίς φινίρισμα, αλλά με το ίδιο πείσμα. — Ντόγια Καρολίνη
Studio V: Δυο φωτογράφοι με διεθνείς διακρίσεις
Ο Νίκος Βαβδινούδης και ο Χρήστος Δημητρίου δουλεύουν μαζί από το 1996, συνδυάζοντας τη στιβαρή τεχνική κατάρτιση που απέκτησαν με τη διαμόρφωση αισθητικής σε μια εποχή που άλλαζε ραγδαία, αποκτώντας με αυτό τον τρόπο τα εφόδια για συνεργασίες με πελάτες υψηλών απαιτήσεων. Το Studio VD που δημιούργησαν ως hub τρία χρόνια αργότερα αναλαμβάνει τα τελευταία χρόνια μερικά από τα απολαυστικότερα φωτογραφικά πρότζεκτ. Είτε πρόκειται για αρχιτεκτονικές λήψεις και πορτρέτα είτε για φωτογραφίσεις πιάτων εκλεκτών εστιατορίων, το αποτέλεσμα κάνει πάντα τα όρια μεταξύ τέχνης και εμπορικότητας δυσδιάκριτα.
«Μια εξαιρετική φωτογραφία είναι σαν την εξαιρετική αρχιτεκτονική, θα πρέπει να είναι εύκολη στην ανάγνωση, η λειτουργικότητα και η χρηστικότητά της να είναι προφανής στον θεατή», παραδέχονται σε μια προσπάθεια να απλοποιήσουν και να φιλτράρουν προβληματισμούς βιβλιογραφίας δεκαετιών.
Εύκολη στην ανάγνωση ή όχι, σίγουρα το βλέμμα των υποκειμένων της είναι κοφτερό όπως φιγουράρουν στους τοίχους της αναρχοαυτόνομης Μούργας, του εστιατορίου στο κέντρο της πόλης που ερωτευτήκαμε κεραυνοβόλα το 2018. Τα έργα της συλλογής «Πρόσωπα + Προσωπεία / Faces+Masks» (του Νίκου Βαβδινούδη) που έγραψε εκατοντάδες χιλιόμετρα ταξιδεύοντας σε Μάλτα, Πεκίνο, Γενεύη και Ζυρίχη, μας έκαναν να ανατρέξουμε ξανά στο σπουδαίο portfolio των δύο καλλιτεχνών.
Ήταν αυτή η περιπλάνηση στην ανατολική Μακεδονία και στον κόσμο των Κωδωνοφόρων μια βουτιά στη ζωντανή, καθηλωτική ιστορία. Άλλωστε, πέρα από το αμιγώς επαγγελματικό κομμάτι, η αγάπη τους για τη δυναμική φωτογραφία σε προσωπικό επίπεδο τούς απέφερε δεκάδες βραβεία με διεθνείς και εγχώριες διακρίσεις, καθώς και ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. — Ντόγια Καρολίνη
YoungBros: Τα απίθανα K-Pop parties ενός Κορεάτη στην Ελλάδα
Οι YoungBros είναι μια ομάδα που στόχο έχει την ανάπτυξη μιας μοναδικής και αυθεντικής Κ-pop σκηνής πάρτι με τη δική της κοινότητα, φέρνοντάς τα και στην Ελλάδα, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Τα πάρτι της κορεάτικης ποπ χαρακτηρίζονται από ανεβαστικό και ξέφρενο vibe: είναι τρελό το πώς οι άνθρωποι συνεχίζουν να χορεύουν όλη τη νύχτα χωρίς διάλειμμα, απολαμβάνοντας τη μουσική και τον ρυθμό. Αυτό είναι το στυλ και ο χαρακτήρας που οι YoungBros θέλουν να αναδείξουν, κάτι διαφορετικό, αστείο και ασταμάτητα διασκεδαστικό.
Το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που γνωρίζει πώς να παρτάρει έπαιξε ρόλο στην απόφαση των διοργανωτών να φέρουν τα πάρτι στη χώρα μας. Η μοναδικότητά τους είναι ξεκάθαρη. Όσοι συμμετέχουν στα πάρτι δεν φοβούνται να βγουν από τη νόρμα του attitude που χαρακτηρίζει τη σκηνή. Ντύνονται και χορεύουν όπως θέλουν. Όλο το κλαμπ ενώνεται μέσω της μουσικής και η Κ-pop κάνει τους πάντες ακόμη πιο κοινωνικούς.
Το θετικό vibe που παίρνουν από τον κόσμο μετά τις διοργανώσεις που έχουν πραγματοποιηθεί είναι αυτό που κάνει τους διοργανωτές να συνεχίζουν. Ο Geunyoung Choi, ο άνθρωπος πίσω από τα πάρτι, ευχαριστεί την Death Disco και το WE για την υποστήριξη και τη φιλοξενία στην Ελλάδα καθώς και όσους δουλεύουν δίπλα του με αφοσίωση και είναι έτοιμοι για την επόμενη κίνηση. — Γιώργος Ψωμιάδης
Nefk: Street art, paste-up και μεταξοτυπία από ένα στούντιο στον Βαρδάρη
Η Νεφέλη Κυριάκου (NefK) γεννήθηκε το 1990 στην Αθήνα, όπου και μεγάλωσε, και αυτή την περίοδο ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Οι σπουδές της στη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ της έδωσαν τα πρώτα ερεθίσματα και οι μεταπτυχιακές της σπουδές πάνω στην Ιστορία της Τέχνης τη βοήθησαν να διαμορφώσει το προσωπικό της στυλ. Τα έργα της ήταν πάντα ανθρωποκεντρικά και της άρεσε να «σκηνοθετεί» ιστορίες που αφορούσαν την καθημερινότητα και την απεικόνιση μιας συναισθηματικής προσέγγισης της πραγματικότητας. Πλέον θα μπορούσε να πει ότι εστιάζει περισσότερο στον σχολιασμό της επικαιρότητας. Την εμπνέουν οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας και τα βιώματά τους.
Στη δουλειά της πάντα συνδύαζε διαφορετικά υλικά. Ξεκίνησε συνδυάζοντας τη ζωγραφική με σπρέι, παστέλ, digital painting, paper cutting και τη χαρακτική, αλλά και με το installation, και πλέον, μετά τη συνάντησή της με τη μεταξοτυπία, τη συνδυάζει και με τη μεταξοτυπία. Ταυτόχρονα, μέσα στην καραντίνα ξεκίνησε την παρέμβαση στο αστικό τοπίο μέσω της street art. Η τεχνική paste-up σε συνδυασμό με τη μεταξοτυπία αλλά και με τα πιο κλασικά υλικά είναι πλέον κομμάτι του καλλιτεχνικού της εαυτού. Το ατελιέ που διατηρεί στην περιοχή του Βαρδάρη είναι το μέρος όπου παίρνουν σάρκα και οστά όλα τα παραπάνω. — Γιώργος Ψωμιάδης
Οι NR40 Tattoo δημιουργούν τέχνη σε έναν urban culture πολυχώρο
Το NR40 είναι ένα tattoo studio που αγκαλιάζει όλες τις εκφάνσεις του urban culture. Εκτός από τατουάζ, μπορείς να βρεις στον χώρο custom handmade χαλιά, ενώ ταυτόχρονα δημιουργούνται εξώφυλλα δίσκων, artwork τραγουδιών και αφίσες. Ο χώρος διαθέτει και μπαρ που προωθεί τη νοοτροπία του self service. Η ομάδα του είναι αρκετά ετερόκλητη ως προς τα ενδιαφέροντά της: καλές τέχνες, ψηφιακά μέσα, τατουάζ, γκραφίτι, tufting, κεραμικά και κομμωτική. Προσπαθούν συνεχώς να διευρύνουν τους ορίζοντές τους και να παντρεύουν τις ιδιότητες του καθενός, δημιουργώντας ένα μοναδικό συλλογικό αποτέλεσμα.
«Αυτό είναι το θεμέλιο αυτής της ομάδας, η δημιουργικότητα μέσω της ομαδικότητας, και αυτό πρεσβεύει το NR40. Έτσι αποφασίσαμε να καθιερώσουμε αυτή μας την αντίληψη μέσα από έναν πολυχώρο-κατάστημα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, να φτιάξουμε ένα σημείο συνάντησης για δημιουργία και ψυχαγωγία με τον πιο διαδραστικό τρόπο, αναπτύσσοντας με τα χρόνια ένα δέσιμο και μια χημεία μεταξύ μας, ώστε να εξελίσσουμε συλλογικά τις καλλιτεχνικές μας ανησυχίες. Έτσι μάθαμε να συνεργαζόμαστε και να λειτουργούμε ως ομάδα, να προσπαθούμε να ανεβάζουμε ο ένας τον άλλον». — Mίνα Kαλογερά.
Choreology: Ο Μιχάλης Ποργιάζης δημιούργησε το πρώτο επαγγελματικό training χορευτών
O Μιχάλης Ποργιάζης είναι Θεσσαλονικιός, τριάντα ενός ετών και από το 2009 ασχολείται επαγγελματικά με τον χορό. Από μικρός τρελαινόταν να χορεύει, μετά το πανεπιστήμιο παρακολούθησε όσα περισσότερα σεμινάρια μπορούσε στο εξωτερικό και σύντομα άρχισε να διδάσκει σε σχολές χορού. Ωριμάζοντας σαν άνθρωπος και σαν χορευτής αντιλήφθηκε πως αν δεν νιώσεις πρώτα και δεν συνδέσεις τον χορό σου με μια κατάσταση, μια ανάμνηση ή μια εμπειρία, το αποτέλεσμα της δουλειάς σου δεν θα είναι ποτέ ολοκληρωμένο.
Μετά την ξαφνική απώλεια του πατέρα του για αρκετό διάστημα αρνιόταν να χορέψει, εφόσον δεν μπορούσε να συνδέσει αυτό που ένιωθε με αυτό που χόρευε. Έτσι άρχισε να ψάχνει μεθόδους διδασκαλίας που βοηθούν τους χορευτές να αναδεικνύουν τα συναισθήματα και τις εμπειρίες μέσα από τον χορό. Το 2020 δημιούργησε το πρώτο επαγγελματικό training χορευτών, το Choreology. Στόχος του είναι μέσα από τον σύγχρονο χορό και τα street styles να αναδείξει και να εξελίξει τις γνώσεις των χορευτών, ώστε ο αυτοσχεδιασμός τους να έχει κάτι να πει και να δώσει τόσο στους ίδιους όσο και στο κοινό τους. Τον Ιανουάριο του 2022 διοργάνωσε το πρώτο Choreology Concept Battle, όπου δεκαέξι κορυφαίοι χορευτές από διαφορετικά χορευτικά backgrounds κλήθηκαν να πειραματιστούν σε battle με συγκεκριμένα concepts που επιλέγονταν τυχαία πριν από την κάθε αναμέτρηση.
Το αποτέλεσμα ήταν μοναδικό, καθώς η ανάγκη των χορευτών να μιλήσουν μέσα από τον χορό τους ικανοποιήθηκε σε μέγιστο βαθμό, οπότε και η συναισθηματική φόρτιση ήταν πολύ μεγάλη. Τον Μάιο του 2022 η ομάδα σπουδαστών του Choreology, υπό την καλλιτεχνική του διεύθυνση, παρουσίασαν την παράσταση What is life without... που ανέλυε το πόσο σημαντική είναι η παρουσία του καθενός στη ζωή των άλλων. Φέτος η ομάδα του Choreology απαρτίζεται από είκοσι τέσσερις χορευτές που προπονούνται έξι ώρες την εβδομάδα σε τεχνικές street style, σύγχρονου χορού, ενδυνάμωσης και ακροβατικής από καταξιωμένους δασκάλους χορού. Τον προηγούμενο μήνα πραγματοποιήθηκε το δεύτερο Choreology Concept Battle που έγινε sold out και χάρισε μοναδικές στιγμές και συναισθήματα. — Γιώργος Ψωμιάδης.
Ο καινούργιος νεανικός ραπ ήχος της Θεσσαλονίκης
Ο λόγος που η Θεσσαλονίκη παράγει τόσο πολλή ραπ είναι δύσκολο να αναλυθεί σε τρεις σειρές. Είναι μια πόλη που έχει πολλές γειτονιές, φουλ υποβάθμιση τα τελευταία χρόνια, μικρές σχετικά αποστάσεις, που σημαίνει ότι οι παρέες είναι εύκολο να βρεθούν για να κάνουν μαζί πράγματα, έχει ήχο, πιο πολλούς ράπερ ανά κάτοικο από κάθε άλλη περιοχή της Ελλάδας. Και πλέον διαθέτει σούπερ σταρ που έχουν πάρει διαστάσεις μύθου, χωρίς να το επιδιώξουν (δες ΛΕΞ) επειδή ξαφνικά τους ανακάλυψαν τα μέσα.
Το όνειρο κάθε πιτσιρικά που δεν ξέρει τι άλλο να κάνει στη ζωή του είναι να γίνει ράπερ, ίσως επειδή είναι εύκολη λύση, δεν χρειάζεται να έχεις μουσικές γνώσεις για να το κάνεις: με ένα απλό και φτηνό πρόγραμμα στον υπολογιστή μπορείς να φτιάξεις ολόκληρο άλμπουμ, αρκεί να έχεις όρεξη να πειραματιστείς και κάποιον να σε καθοδηγήσει. Πέρα από το τραπ, το ντριλ, το επιθετικό ή το ποιητικό ραπ, υπάρχει και μια γενιά που είναι από δεκαοκτώ μέχρι είκοσι δύο χρονών και αυτήν τη στιγμή φτιάχνει τον νέο ήχο της πόλης.
Ο Mel και ο $ulee, που ξεκίνησαν χαμηλόφωνα να φτιάχνουν κομμάτια στα υπνοδωματιά τους και υπέγραψαν πρόσφατα στην Capital, ο YungnSad, ο Norm, ο Mufasha, που έφτιαξε μόνος του ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, ο Seth, ο Skinny, ο Χ Orfeas, ο Lumone, ο Xxhtos, ο BabyJ, ο Twelvee, ο Kamelo, ο Yung Nas, ο Louie Kiddo, όλοι ανερχόμενοι και με πολλά να δώσουν, και παραγωγοί όπως ο Ave, ο Stolou και ο Mayjay είναι κάποια από τα ονόματα μιας λίστας που είναι πολύ μεγάλη και μεγαλώνει κάθε μέρα. Εκτός από το μελωδικό, συναισθηματικό ραπ (με αρκετά σκληρούς στίχους όμως), η Θεσσαλονίκη έχει αυτήν τη στιγμή τσιγγάνικο ραπ, ένα υβρίδιο τραπ με τραγουδιστά φωνητικά (και πολύ καλές φωνές). Ο Feisty είναι ένας αναδυόμενος σούπερ σταρ και ο Ropex τον ακολουθεί με πολύ μεγάλο potential. — M. Hulot
Το Ωραίον Ντεπώ στη γειτονιά με τις λεύκες στηρίζει την αλληλέγγυα οικονομία
Dépôt, αλλιώς Αποθήκη, ονομάζεται η νοτιοανατολική περιοχή του δήμου Θεσσαλονίκης, δίπλα ακριβώς στον δήμο Καλαμαριάς, μια συνοικία με ιδιαίτερη ιστορία και ομορφιά. Πήρε το όνομά του από την αποθήκη οχημάτων της βελγικής εταιρείας τραμ που λειτούργησε στη Θεσσαλονίκη από το 1893 μέχρι το 1957 – σε αυτή την περιοχή ήταν ο τερματικός σταθμός αλλά και το αμαξοστάσιο του ιστορικού τραμ της πόλης. Να σημειωθεί μάλιστα πως οι εγκαταστάσεις της εταιρείας χτίστηκαν το 1895 απ’ τον Ιταλό αρχιτέκτονα Paolo Arrigoni και σήμερα έχουν χαρακτηριστεί ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο.
Το Ωραίον Ντεπώ, τώρα, είναι το καφενείο-παντοπωλείο του ομώνυμου μη κερδοσκοπικού συνεταιρισμού. Δημιουργήθηκε στη γειτονιά με τις περισσότερες λεύκες της πόλης και λειτουργεί από ανθρώπους που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν ή ζουν στην περιοχή. Βασίζεται στη συνεργασία και στη συλλογική προσπάθεια των μελών του και στόχο του είναι η διάδοση και ανάπτυξη της αλληλέγγυας οικονομίας.
Τα προϊόντα (τα οποία μπορεί κανείς να πάρει μαζί του για το σπίτι ή να τα γευτεί στα τραπεζάκια του μεζεδοπωλείου) έρχονται καρφί από τους παραγωγούς, τους συνεταιρισμούς τους ή από συνεταιριστικά και τοπικά παντοπωλεία. Ακόμα και ο καφές προέρχεται από συλλογικότητες μικρών παραγωγών της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής. Όλα τους επιλέχθηκαν με κοινό παρονομαστή την ποιότητα, τη δίκαιη τιμή αγοράς και πώλησης, τον σεβασμό προς τους παραγωγούς-εργαζόμενους και τον φιλικό προς το περιβάλλον και τον άνθρωπο τρόπο παραγωγής και διάθεσης. — Ντόγια Καρολίνη
Βαφοπούλου 18, Θεσσαλονίκη
Ο Γιάννης και ο Γιώργος Λουκάς συνεχίζουν την παράδοση του καλού χαλβά στη Μενεμένη
Εξάγεται σε οκτώ ευρωπαϊκές χώρες και στην Αυστραλία. Η ετήσια παραγωγή του αγγίζει τους 180 τόνους. Οι ίνες του είναι εμφανείς και λαχταριστές, όπως πρέπει, αλλά η έκπληξη βρίσκεται στην αφράτη, απαλή υφή. Και βγαίνει σε δεκαπέντε διαφορετικές γεύσεις (δίπλα του στα ράφια θα βρείτε και καρυδόπαστο, ταχίνι και βανίλια). Ο λόγος για τον χειροποίητο, παραδοσιακό χαλβά με τη μεγαλύτερη ίσως ιστορία, τον χαλβά Λουκά, έναν από τους κορυφαίους της ελληνικής αγοράς.
Ο Γιάννης και ο Γιώργος Λουκάς είναι αυτοί που συνεχίζουν δυναμικά την οικογενειακή επιχείρηση – αυτό είναι το πρώτο που ακούς. Και δεν θα είχε καμία απολύτως σημασία αν οι συνονόματοι παππούδες τους δεν είχαν μυηθεί από μικροί στην τέχνη του αυθεντικού χαλβά, μαθητεύοντας σε ξακουστά εργαστήρια γλυκών της Πόλης, στο πλευρό σπουδαίων Ελλήνων μαστόρων. Ούτε, βεβαίως, αν δεν είχαν πάρει μαζί με τα λιγοστά τους υπάρχοντα τα μεγάλα χάλκινα μπασίμια, τους κάδους, όπου η οικογένειά τους έφτιαχνε παραδοσιακό πολίτικο χαλβά, όταν ήρθαν στη Θεσσαλονίκη το 1945, αφήνοντας πίσω τους τη γενέτειρα Κωνσταντινούπολη. Έστησαν το πρώτο τους κατάστημα δίπλα στο Τουρκικό Προξενείο στην οδό Αποστόλου Παύλου, αλλά το 1968 μετακόμισαν στον Εύοσμο.
Από τη δεκαετία του ’90 έως σήμερα, όμως, η επιχείρηση εδρεύει στη Μενεμένη. Και όπως τα μπασίμια θέλουν μόνο γάνωμα για να συνεχίσουν, έτσι και η συνταγή αντέχει στον χρόνο με τη γνώση πως όσα χρόνια και αν περάσουν, ό,τι και αν αλλάξει, κάποιοι άνθρωποι θα συνεχίσουν να μας κάνουν να χαμογελάμε, προσφέροντας αυθεντικές γεύσεις. Ναι, το πιο «πρόχειρο» γλυκό του ελληνικού τραπεζιού είναι το πιο δύσκολο να πετύχει, δηλαδή να λιώνει στο στόμα σχεδόν πριν προλάβεις να τον μασήσεις. Αλλά παραμένει ένα από τα πλέον αγαπημένα. — Ντόγια Καρολίνη
Οι Yiayia and Friends συνδέουν το graphic design με τη γαστρονομία
Σε κάθε οικογένεια, τα παραμύθια συνήθως τα αφηγείται η γιαγιά. Αυτήν τη φορά, όμως, η γλυκιά υπερήλιξ είναι η ίδια η πρωταγωνίστρια της ιστορίας. Μάλιστα, καταφέρνει με μαγικό τρόπο να συνδέσει το graphic design με την ελληνική γαστρονομία. Ο λόγος για τη start-up «Yiayia and Friends» που μάγεψε και φέτος τα Red Dot Design Awards. Η ιδέα ξεκίνησε από μια εικονογράφηση που δημιούργησε η Βeetroot για να διακοσμήσει ένα pop-up store στο Λονδίνο, με θέμα την προβολή της ελληνικής αγροδιατροφικής παράδοσης. Μαζί με τον Δημήτρη Πλαΐτη η ομάδα της Beetroot δημιούργησε στην Κρήτη μια μονάδα μεταποίησης τοπικών προϊόντων σε συνεργασία με μικρούς παραγωγούς, αναπτύσσοντας παράλληλα στοχευμένα εκπαιδευτικά προγράμματα για τη νέα γενιά καταναλωτών.
Και κάπως έτσι η ασταμάτητη, μαυροφορεμένη σούπερ ηρωίδα των παιδικών μας χρόνων (αν τολμήσει κάποιος να πει το αντίθετο, του κόβει την «καλημέρα»), παρέα με τους φίλους της από το ζωικό και φυτικό βασίλειο, ξεκίνησε το ταξίδι (με τα προϊόντα της αγκαλιά) στις ΗΠΑ, στη Νότια Αμερική, στη Νότια Κορέα, στην Αυστραλία και στην Ευρώπη. Και δεν δείχνει να θέλει να ξεκουραστεί.
Φυσικά δεν ταξιδεύει μόνη της. Στο πελώριο καλάθι της κουβαλάει ένα εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο (κυκλοφορεί και με αιθέρια έλαια σκόρδου, τσίλι και βασιλικού), μια σειρά ξιδιών (βαλσάμικο παλαιωμένο και με χυμό εσπεριδοειδών), κριτσίνια και μπισκότα που φτιάχνονται σε έναν οικογενειακό φούρνο στο Ρέθυμνο και είδη για την κουζίνα (παιχνιδιάρικες μαγειρικές ποδιές και μαγικά ξύλα κοπής).
Παίρνει όμως μια ανάσα στη Στοά Ισμαήλ Πασά, όπου βρίσκεται ο νέος πολυχώρος και το δημιουργικό σύμπαν των Beetroot. Στη συμβολή των οδών Βαλαωρίτου και Συγγρού, μέσα στο ιστορικό κτίριο του 1905 που ως παιδιά γνωρίζαμε ως Μέγαρο Χαΐμ Κοέν, βρίσκουμε τόσο την ίδια όσο και τα προϊόντα της. Σαφέστατα θέλει να επαναπροσδιορίσει την παράδοση, προσφέροντας τρόφιμα υψηλής ποιότητας και εμμένοντας πεισματικά στην αξία της αειφορίας, εκπαιδεύοντας ταυτόχρονα μικρούς παραγωγούς στις σύγχρονες πρακτικές branding και marketing. Για να ζήσουμε εμείς καλύτερα. Νοιαζόταν ποτέ η γιαγιά για κάτι διαφορετικό; — Ντόγια Καρολίνη
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
