Γεια σας! Αυτήν τη στιγμή ξεκινάω να γράφω το μεταπασχαλιάτικο άρθρο για δεύτερη φορά, καθώς η πρώτη στέφθηκε από πλήρη αποτυχία.
Συμβαίνει αυτό καμιά φορά και μάλιστα με τα γραπτά που δεν βγαίνουν με τη μία αλλά που κάθομαι και τα λιβανίζω και μετά τα διαβάζω και λέω στον εαυτό μου «μπράβο, Αντρέα, ξαναγράψε τώρα» και μου λέει ο εαυτός μου «μα, δεν είναι συγκινητικό;» και τότε τσακωνόμαστε πολύ έντονα και αυτό δημιουργεί μια συναισθηματική αναταραχή άνευ προηγουμένου.
Τέλος πάντων, η απόφαση πάρθηκε με οριακή πλειοψηφία, το άρθρο θα ξαναγραφτεί.
Θα μιλήσουμε σήμερα για τις μεταπασχαλιάτικες διεργασίες που κάνει ο οργανισμός μας αλλά και ο ψυχισμός μας για να αντεπεξέλθει στη μετάβαση στην κανονική ζωή.
Κανονική ζωή εννοούμε το ξυπνάω το πρωί, πίνω καφέ, πάω στη δουλειά, το μεσημέρι παραγγέλνω μια μπιφτέκια και μια σαλάτα, δουλεύω λίγο ακόμα, μετά πάω σπίτι και κάνω τρομερά σημαντικά πράγματα, π.χ. βλέπω τηλεόραση και μιλάω στο chat με ανθρώπους και μετά κοιμάμαι.
Και πάμε 4-5 μέρες διακοπές για Πάσχα και ξαφνικά ζούμε σαν ζώα που τα είχανε μέσα σε ένα κλουβί νηστικά και έρχεται μια φιλόζωη κύρια και τα απελευθερώνει και αυτά παθαίνουνε αμόκ από την ξαφνική ελευθερία.
Τρώμε σαν να μην υπάρχει αύριο και την επόμενη μέρα τρώμε σαν να μην υπάρχει μεθαύριο και θα μπορούσα να συνεχίσω, αλλά καταλαβαίνετε πώς θα πάει.
Πίνουμε σαν να ξεκινάει τον άλλο μήνα ποτοαπαγόρευση και κοιμόμαστε σε περίεργες στάσεις, πολλές φορές με κάποια ρούχα που δεν βγάλαμε επειδή ήπιαμε τσίπουρα και μπίρες και άλλα τέτοια πράγματα. Με άλλα λόγια και για να καταλήξουμε κάπου: ΤΙΝΑΦΤΟΡΕ;
Σε όλα αυτά να προσθέσουμε και το ψυχικό κομμάτι, την ψυχούλα μας δηλαδή, που δέχεται χτυπήματα το ένα μετά το άλλο και έτσι ευάλωτη που είναι πώς βαστάει και δεν ραγίζει... Εικόνες από πανέμορφα μέρη σε συνδυασμό με ωραίες παρέες και οικογενειακές στιγμές αγάπης, μίσους και άλλων τέτοιων φοβερών συναισθημάτων που ξέρει πολύ καλά να προκαλεί η Αγία Ελληνική Οικογένεια.
Σε όλα αυτά να προσθέσουμε και το ψυχικό κομμάτι, την ψυχούλα μας δηλαδή, που δέχεται χτυπήματα το ένα μετά το άλλο και έτσι ευάλωτη που είναι πώς βαστάει και δεν ραγίζει...
Εικόνες από πανέμορφα μέρη σε συνδυασμό με ωραίες παρέες και οικογενειακές στιγμές αγάπης, μίσους και άλλων τέτοιων φοβερών συναισθημάτων που ξέρει πολύ καλά να προκαλεί η Αγία Ελληνική Οικογένεια. Ένα συναισθηματικό τουρλουμπούκι, πολύ λιγότερο διαχειρίσιμο απ' ό,τι ζούμε όλο τον υπόλοιπο καιρό.
Με το που γυρίσουμε στην πόλη και στην κανονική ζωή, αυτή που όλοι μας στην πραγματικότητα μισούμε, αλλά λέμε «όλα καλά» όταν μας ρωτάνε «τι κάνεις;», ο οργανισμός μας βάζει ανάποδα γκάζια, αυτό που κάνουνε τα πλοία όταν φτάνουνε στο λιμάνι και προκαλούνε γιγαντιαίες μπουρμπουλήθρες στη θάλασσα και πάει το πλοίο και ακουμπάει σιγά-σιγά στην άκρη της προβλήτας, σαν να μην είναι πεντακόσια δισεκατομμύρια τόνους.
Ξαφνικά παθαίνουμε κατάθλιψη, ρίχνουμε στροφές, καθόμαστε σπίτι και ξεφυσάμε κοιτώντας μακριά από το παράθυρο, τραγουδάμε τραγούδια της ξενιτιάς και του πόνου, σκεφτόμαστε τι είναι η ζωή, τι είναι ο θάνατος, ποιοι αλήθεια είμαστε εμείς και πού πάμε.
Μιλάμε σιγά, όταν χτυπάει το τηλέφωνο το κοιτάμε μέχρι που σταματάει να χτυπάει και δεν απαντάμε και άμα μας πάρουν για μια τρομερή προσφορούλα και τύχει να το σηκώσουμε μας πιάνουν τα κλάματα και λέμε στην τηλεφωνήτρια «συγγνώμη, αλλά δεν είμαι καλά» και δεν βγαίνουμε για ποτά το βράδυ, αφού, ως γνωστόν, όταν ο κόσμος έχει μεθεορταστική κατάθλιψη περνάει τα βράδια βλέποντας ριάλιτι ή αστεία βίντεο στο YouTube, πράγμα που προκαλεί ακόμα περισσότερο ψυχικό πόνο, αφού δεν γελάμε, όσο αστείο κι αν είναι το βίντεο, και σκεφτόμαστε μήπως δεν έχουμε πια το ένζυμο που προκαλεί το γέλιο, μήπως ήρθε η ώρα να ξαναπάμε στον ψυχολόγο στον οποίο είχαμε πάει στο λύκειο όταν είχαμε πάθει μια ξαφνική εφηβική κατάρρευση.
Όλα αυτά συμβαίνουν για εντελώς πρακτικούς λόγους, καθώς το ανθρώπινο σώμα είναι ένα τεράστιο θαύμα της φύσης, ειδικά μερικά σώματα που βλέπουμε στο Instagram ‒ ΤΙΝΑΦΤΑΡΕ;
Οι λόγοι είναι ο εξής ένας: το φαγητό. Στις γιορτές τρώμε ο καθένας μας ποσότητες ικανές να θρέψουν τον πληθυσμό ενός μικρού χωριού για έναν ολόκληρο χρόνο.
Ας μιλήσουμε για το Πάσχα, που το έχω πρόχειρο στο μυαλό μου και στο στομάχι μου. Ας μιλήσουμε, επιτέλους, γι' αυτή την τρομακτική θηριωδία, γι' αυτό το στομαχικό ξεχείλωμα, γι' αυτή την απαράδεκτη μανία να τρώμε τεράστιες ποσότητες με αφορμή τον θάνατο και την ανάσταση του Κυρίου, λες και η κατάνυξη πρέπει να συνοδεύεται από ολόκληρα κοπάδια αρνιού.
Γιατί τρώμε τόσο; Μην είναι η Κατοχή και τα γνωστά σύνδρομά της; Μην είναι η ψυχική αναστάτωση σταύρωση-ανάσταση με τόσο μικρή χρονική απόσταση μεταξύ τους; Μην είναι η εκδίκηση της Ελληνίδας μάνας για όλα τα φαγητά που δεν φάγαμε, ενώ μας έλεγε «φάε κάτι, έχεις μείνει μισός»;
Στο σπίτι όπου φάγαμε το αρνί είχαμε όλοι χορτάσει από τους μεζέδες που τρώγαμε από νωρίς, πριν βγει το αρνί. Και μετά βγήκε το αρνί. Και ξέρετε τι έγινε; Το φάγαμε. Κι εκεί που είχαμε πλαντάξει, βγήκε το κοκορέτσι. Και ξέρετε τι κάναμε; Το φάγαμε.
Και μετά φάγαμε ένα παγωτάκι για να ισιώσουμε. Και μετά πέρασε η ώρα και κάναμε τυχαίες επισκέψεις πάνω από το ταψί και τσιμπούσαμε κομματάκια, λίγο αρνάκι ακόμα μπας και πέσουμε σε καμιά χειμερία νάρκη από το πουθενά να έχουμε λίπος να καίμε. Αρκούδες, αυτό γινόμαστε.
Θέλω να ζητήσω συγγνώμη γι' αυτά τα σκληρά λόγια που έγραψα για το είδος μας και για τα ελληνικά έθιμα, αλλά έχω ήδη μπει σε καταθλιπτική διάθεση και τα βλέπω όλα μαύρα.
Και επιτέλους, λόγω μεταπασχαλινής κατάθλιψης θα σταματήσω να τρώω αυτές τις ακραίες ποσότητες, ελπίζοντας ότι εκεί γύρω στον Ιούνιο θα έχω χωνέψει αυτά τα κοπάδια που χωρίς κανένα λόγο κατανάλωσα. Καλή χώνεψη να έχετε, θα είναι δύσκολες οι μέρες που ακολουθούν...
σχόλια