[Απο τον Βαγγέλη Μακρή]
«Είναι πολύ τυχερός δημιουργός ο Γιάννης Αγγελάκας» σκέφτηκα χθες το βράδυ βλέποντας το κατάμεστο Stage Volume1. Τα «Δεν χωράς πουθενά» και «Ακούω την αγάπη» προξένησαν ρίγη και ένταση στους σημερινούς εικοσάχρονους ακριβώς όπως τότε, όταν τα είχαμε ακούσει πρώτη φορά στα δικά μας είκοσι. Το σχετικά πρόσφατο «Σιγά μην κλάψω» έχει βρει την θέση του μέσα στο χρόνο, ένας ελληνικός ύμνος που γδέρνει σαν ξυράφι τον καθένα μας για τους δικούς του λόγους. Όσο για την περσινή του κυκλοφορία, τη «Γελαστή Ανηφόρα», σε κάνει να αναρωτιέσαι αν υπάρχει άλλος δίσκος αυτή την στιγμή στην Ελλάδα που να καταγράφει με τόση ειλικρίνεια αυτά που βιώνει η κοινωνία την εποχή της κρίσης.
Ο Αγγελάκας βλέπει τις δημιουργίες του παρελθόντος του να νικούν τον χρόνο, καταγράφει το «τώρα» με την ένταση που του αρμόζει και την ίδια στιγμή σε κάνει να αναρωτιέσαι τι μας επιφυλάσσει για το μέλλον. Και όλα αυτά βάζοντας φωτιά σε μια «νεκρή» βραδιά, σε ένα βράδυ Δευτέρας που το μετέτρεψε σε Σαββατόβραδο.
Μπορεί όμως όλο αυτό να αποδοθεί στην τύχη; Μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε έτσι απλά «τυχερό» δημιουργό; Σίγουρα όχι. Διότι τώρα, στην ηλικία της ωριμότητας, όλοι γινόμαστε περισσότερο διάφανοι. Αυτό που θαυμάζουμε πια στον Αγγελάκα είναι η συνέπεια στις αρχές του και τα όχι του στο ευτελές και το γελοίο. Μας έχει πείσει. Δεν είναι η τύχη του. Είναι το σύνολο των πράξεων του μέσα στο χρόνο. Όπως όλοι μας. Δημιουργοί και μη.
Το live είχε πολλές δυνατές στιγμές. Ξεχωρίζοντας δυο-τρεις αδικείς το σύνολο. Ο τρόπος όμως που ερμήνευσε τα «Δικαιοσύνη» και τα «Τηλεντρόγκες» από την «Γελαστή Ανηφόρα» ήταν συγκλονιστικός. Με τα πόδια κολλημένα στη σκηνή κάποιες στιγμές, και με μια υπόκωφη ένταση που έβγαινε σιγά-σιγά από τα σωθικά του για να βρει διέξοδο στο πρόσωπο του και να μετατραπεί σε κραυγή, ο Αγγελάκας έδινε δυο από τις καλύτερες ερμηνείες της βραδιάς.
Τι άλλο κρατάμε από την χθεσινή βραδιά; Αυτό το ακομπλεξάριστο δόσιμο του δημιουργού. Το να δίνεις και να δίνεις και να δίνεις, για παραπάνω από δυο ώρες, αυτά που θέλει ο κόσμος. Το να μην προσπαθείς να ξεχάσεις το παλιό για χάρη του καινούριου. Το να έχεις πια συνειδητοποιήσει ότι όλα τα τραγούδια σου είναι ένα. Ότι όλα είσαι εσύ.
«Αυτές ήταν κυρίες και κύριοι οι ειδήσεις μας από το καλό μας κανάλι. Από εμάς καλή σας νύχτα και καλό σας ξενέρωμα»:
σχόλια