Το καπέλο του Μπονάτσου

Το καπέλο του Μπονάτσου

Πριν προχωρήσουμε στο παρασύνθημα, να σου σφυρίξω δυο φωνήεντα που λέγαμε και παλιά, πλην όμως δεν πρόκειται για παλιά φωνήεντα ή, ούτως ειπείν, για φωνήεντα από τα παλιά, αλλά για φωνήεντα που καίτοι δεν προέρχονται από κείνη την εποχή, πά’ να πει από το Χίλια Εννιακόσια Εβδομήντα Εφτά, και δεν μιλούν για το εν λόγω Εβδομήντα Εφτά, αλλά προέρχονται μεν από μεταγενέστερη εποχή, ήτοι από το 1984, σα να λέμε Έτος Orwell, και επίσης σα να λέμε τριάντα χρόνια από σήμερα αλλά εφτά χρόνια μετά το 1977 και τη Συναυλία που ήταν κάτι πέρα και πάνω από συναυλία, ήταν ολική επαναφορά της αξιοπρέπειας του ροκ εντ ρολλ και καταγωγική περιοχή για τους happy few που διατήρησαν το βραχνό βλέμμα τους και δεν έπαψαν ποτέ να λένε «ουρλιαχτό με σιγαστήρα, αυτό είναι το στοίχημα» και «χορτοφάγος λύκος, αυτό είναι το σύστημα», τους happyfew που ακόμα και σήμερα που όλα ζορίζουν άχαρα και στριμώχνουν πέραν πάσης λογικής, ναι, ακόμα και σήμερα, δεν επαίρονται, δεν το κάνουν θέμα, δεν σεμνύνονται, δεν κομπάζουν, δεν κομπορρημονούν, δεν επαναπαύονται σε δάφνες, δεν προσδοκούν παρασημοφορίες, αλλά φτιάχνουν κάνα αβγό μάτι, βάζουν στο πικάπ το Hurt με τον Johnny Cash, πιάνουν να ξαναδιαβάσουν το Μυθιστόρημα της Κυρίας Έρσης που είχαν αφήσει στο λαβομάνο το πρωί, και αγκαλιάζουν το κορίτσι τους (αν είναι αγόρια) ή το αγόρι τους (αν είναι κορίτσια), ή το αγόρι τους (αν είναι δύο αγόρια), ή το κορίτσι τους (αν είναι δύο κορίτσια) και λένε, «Όμορφα ήταν και σήμερα. Κύλησε κι αυτή η δεκαετία. Να καλέσουμε την Αιμιλία αύριο, να δούμε καμιά ταινία. Καιρό έχουμε να παίξουμε σκάκι. Ό,τι χρώμα κι αν έχουν τα μάτια μας, το βλέμμα είναι πάντα γαλάζιο».

Δύο φωνήεντα λοιπόν, δώσε βάση στην πενιά: «Το πιο συγκινητικό με τα νιάτα, στο κάτω-κάτω, είναι οι αλλαγές, όχι η παγιωμένη φωτογραφία του ολοκληρωμένου χαρακτήρα αλλά η ταινία, η ρέουσα ψυχή. Ίσως όλη αυτή η μικρή αδυναμία που τρέφω για το παρελθόν μου να μην είναι παρά άλλη μια εκδοχή αυτού που ο Frank Zappa αποκαλεί ένα τσούρμο γερομπαμπαλήδων που κάθονται και παίζουν ροκ εντ ρολλ. Όπως ξέρουμε όλοι, όμως, το ροκ εντ ρολλ δεν θα πεθάνει ποτέ, και όσο για τη μάθηση, όπως λέει πάντοτε ο Henry Adams, συνεχίζεται αδιαλείπτως και αενάως».

Στο μεταξύ όμως, μα τι στο καλό, τι γίνεται τώρα εκεί πάνω, what the fuck! Επί σκηνής, αν είναι δυνατόν!, μετά το Vicious και το Been Down So Long, o Μπονάτσος!!!, και μάλιστα με καπέλο, με κάτι σαν ημίψηλο. Δεν είμαστε με τα καλά μας, θα ’λεγε η θειά μας η Ελένη η Κρητίκω! What the fuck, λένε εν χορώ όλοι οι πρώτοι και δεύτεροι και τρίτοι χαρακτήρες, και η κομπαρσαρία μαζί, όλων των μυθιστορημάτων του Thomas Pynchon. What the fuck! What the fuck!

Σαν βέλος, σαν πάνθηρας, σαν τον αητό φτερούγαγε στη στράτα, σαν χίλιοι Απάτσι και Κομάντσι μαζί, σαν οι Γενναίοι του Μπρανκαλεόνε, σαν όλοι οι Βίαιοι, Βρόμικοι και Κακοί του Έττορε Σκόλα, σαν τα Σκυλιά της Νύχτας μα και τα Σκυλιά της Βροχής, χιμάει, εξακοντίζεται, ορμάει, δίνοντας οργή στον τόπο, ένας τύπος με το πιο κοντό μαλλί που έχω δει στη ζωή μου και με κάτι σαν ημίπαλτο με κάτι σαν γούνα, ένας τύπος που έγινε μετά φτυστός ο Frank Zappa, σκαρφαλώνει στη σκηνή με ευελιξία αδιανόητη, και κάνει μια έτσι κι αρπάζει του Μπονάτσου το καπέλο! Το ημίψηλο! Και το φοράει!

Συνεχίζεται. Αύριο: Θείος Νώντας