Έψαχνα έναν Φώντα εδώ και κάποια χρόνια. Ο Σωτήρης είχε μεγαλώσει πολύ και σκεφτόμουν ότι θα έπρεπε να είμαι έτοιμος για την αποχώρησή του αλλά και για τον καινούργιο μου σύντροφο. Όλα τα προηγούμενα σκυλιά που είχα ήταν από υιοθεσίες. Πριν μερικά χρόνια γνώρισα κάποιον που είχε ένα Italian Greyhound και κόλησα πολύ με αυτό το σκυλί. Έψαξα στο διαδυκτιο και βρήκα εναν εκτροφέα στη Γαλλία. Όταν επικοινώνησα μου είπε ότι πρέπει να του δώσω ένα όνομα που να αρχίζει από Φ (!) γιατί στη Γαλλία κάθε χρόνο τάζουν και ένα γράμμα και τότε που τον πήρα ήταν η χρονιά του Φ. Σκέφτηκα λοιπόν να τον πω Φώντα από το Ξενοφών που σημαίνει αυτός που ακούγεται περίεργος. Ο Φώντας είναι περίεργο σκυλί.
Όσο κι αν φαίνεται περίεργο είναι πολύ αρχαία ράτσα. Την συναντάμε πάνω από 4000 χρόνια. Έχουν βρεθεί όμοια τέτοια σκυλιά μουμιοποιημένα σε πυραμίδες στην Αιγυπτο, αλλά και σε τοιχογραφίες στην Πομπηία, όπου ήταν τα μόνα που αποδέχονταν ως σκυλιά συντροφιάς. Το πιο εντυπωσιακό ακόμη είναι ότι ιστορικά αναφέρονται ως ελληνική ράτσα στη Λακωνία και την αρχαία Σπάρτη.
Αυτό που μας έφερε κοντά ήταν όταν ένα βράδυ που ήμουν ταλαιπωρημένος και ξαπλωμένος στον καναπέ, μου έφερε ένα μπισκότο του και με κοιταγε αν θα το φάω.
Στον Φώντα αρέσει να είναι πάντα σκεπασμένος. Κάτω από παπλώματα, κουβέρτες, σεντόνια. Επειδή δεν έχει πολύ τρίχωμα τις περισσότερες φορές κρυώνει και τρέμει οπότε το παλτό τον χειμώνα του είναι απαραίτητο. Αλλά η πιο αγαπημένη του θέση είναι πάνω στο καλοριφέρ.
Αγαπώ το λεπτό του δέρμα στο λαιμό του. Τα φιλιά του, τη μυρωδιά του, τα αυτιά του που τα κουνάει τόσο εκφραστικά, το ιδιαίτερο χρώμα του. Μου αρέσει να κοιμόμαστε αγκαλιά, γιατί διεκδικεί οποιαδήποτε κούρμπα του σώματός μου και την κάνει φωλιά.
Όπως σχεδόν όλα τα σκυλιά δεν του αρέσει να μένει μόνος του. Όταν δει να ετοιμάζω κάποια τσάντα πάει και χώνεται μέσα. Διεκδικεί την προσοχή μου. Όταν για κάποιο λόγο δεν έχω ασχοληθεί με αυτόν, μου φερνει το αρκουδάκι του να του το πετάξω. Έχει φτάσει στο σημείο να μου κλείσει το καπάκι του laptop για να μου αποσπάσει την προσοχή.
Στο άκουσμα του ονόματος «Γιώργος» τρελαίνεται. Είναι το όνομα του πατέρα μου και για κάποιον ανεξήγητο λόγο του έχει τρελή αδυναμία
Μία φορά το έσκασε και τον βρήκα μετά από τεσσερις ώρες χάρη στο τσιπάκι του. Έτρεξε χωρίς σταματημό από το Παγκράτι μέχρι το Φάληρο και απ’ ότι έμαθα προκάλεσε ένα τρακάρησμα διασχίζοντας τη Συγγρού.
Η σχέση που έχουν οι Αθηναίοι με τα κατοικίδιά τους μου φαίνεται υπερβολική. Επειδή θέλουν να δείξουν πόσο πολύ τα αγαπούν πολλές φορές παρουσιάζουν ένα αστείο θέαμα, από την άλλη οι «Αθηναίοι» συμπεριφέρονται σε αυτά όπως στο τόπο καταγωγής τους. Εκεί όπου ο σκύλος είναι δεμένος σε μιά ελιά, τρώει τα αποφάγια και είναι πάντα βρώμικος και η γάτα στην καλύτερη περίπτωση προστατεύει το σπίτι από παράσιτους οργανισμούς. Έτσι λοιπόν στη συνείδησή του το ζώο δεν έχει ιδιαίτερη επαφή με τον άνθρωπο.
Τα σκυλιά που είχα πέθαναν σε βαθιά γεράματα, γι’ αυτό και ο Φώντας είναι ο τρίτος στη σειρά. Τον πρώτο τον βρήκα να περιφέρεται σε κάτι δρόμους στη Γλυφάδα και έζησε μέχρι τα 15 του. Ο Σωτήρης ήταν ένας ημίαιμος σκύλος rescue και έζησε 18 χρόνια. Ο Φώντας είναι ο πρώτος σκύλος ράτσας που έχω.
Αυτό που ενώνει ανθρώπους και σκυλιά είναι η επικοινωνία. Η επικοινωνία. Είναι πολύ σημαντική η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι μετά από πολύ επιμονή ο σκύλος σου θα σε καταλάβει, αρκεί να του το εξηγήσεις. Φανταστείτε τι θα γινόταν αν είχαμε την ίδια υπομονή και με τους ανθρώπους.
Στην «Οδύσσεια» ο Άργος αναγνωρίζει τον Οδυσσέα όταν επιστρέφει μετά από είκοσι χρόνια. Ο Οδυσσέας ήταν ντυμένος ζητιάνος για να μην τον καταλάβουν και να δει τι γινόταν στο παλάτι όσο καιρό έλειπε. Το κόλπο έπιασε σε όλους εκτός από τον σκύλο του που μόλις τον αναγνώρισε, ο Άργος πέθανε.
σχόλια