Τα μπουμπουκάκια

Ξέραμε πολλά παιδιά που, παραμυθιασμένα χρόνια τώρα από τα παιχνίδια των μεγάλων με τις κάλπες και τις ψήφους δεν έβλεπαν την ώρα της ενηλικίωσης. Ο χρόνος κανέναν δεν στήνει, κατά συνέπεια έφτασε και η μεγάλη ώρα. Αλλά πώς; Μαζί με την ενηλικίωση ήρθαν τα σεξουαλικά, τα ποτά και τα τσιγάρα, τα σινιέ ρούχα, όπου περιποιείται κανείς το εγώ του σαν έργο τέχνης, η κατανάλωση και ο ακηδεμόνευτος χρόνος. Μοιραία άλλαξε και η εντύπωση για τα παιχνίδια των μεγάλων. Κυρίως για την κοινωνία ολόγυρα που, εφόσον λειτουργεί νυχθημερόν σαν ανεξήγητη τελετή, δύσκολα υποψιάζεται ο νέος το ρόλο της πολιτικής. Τι θα αλλάξει αν ψηφίσω κάποιο κόμμα; Η απορία πέφτει από ψηλά σαν καρπούζι· θα αλλάξουν τα μπαρ, η τηλεόραση, τα ξενυχτάδικα, η αστυνομία, η συγκοινωνία, τα σούπερ μάρκετ, ο κινηματογράφος, το Διαδίκτυο, τα κινητά τηλέφωνα, το νερό που γεμίζει την μπανιέρα, το ηλεκτρικό, τα χάπια, το ΙΚΑ και το ΠΙΚΠΑ; Ανεπαίσθητα, οι εκλογές προσέλαβαν το νόημα βαρετής υποχρέωσης, ανούσιας ταλαιπωρίας, περίπου σαν να βγάζεις νέα ταυτότητα, να δίνεις υποχρεωτικά αίμα ή να κάνεις επίσκεψη σε φτωχή γιαγιά. Κοπάνα λοιπόν. Βροντερή κοπάνα, επιδεικτική, από τα μέσα, αντι-οικογενειακή, με μπόλικη περιφρόνηση.