Η ομορφότερη και θεωρητικά πιο αισιόδοξη εποχή βιάστηκε πολύ φέτος, αφήνοντας τον χειμώνα παραπονεμένο, «κουτσό». Αντίθετα, όμως, με την πρώιμη καλοκαιρία, στον ορίζοντα των γεγονότων επικρατεί ψύχος δριμύ. Ζούμε κιόλας σε καιρούς σπιντάτους, οι εξελίξεις τρέχουν διαβολεμένα, τα νέα της ημέρας μπαγιατεύουν πριν καν σουρουπώσει και, το χειρότερο, προτού ελεγχθεί στοιχειωδώς η αξιοπιστία τους: χρειάζεται πολλή υπομονή κι επιμονή για να μπορείς να κρίνεις αντικειμενικά και ψύχραιμα, κι ακόμα περισσότερη για να εντοπίσεις μια πραγματικά καλή είδηση. Εκτός κι αν τη δημιουργήσεις ο ίδιος – εδώ είναι το στοίχημα μιας άνοιξης που προσφέρεται για να ποντάρεις αστρεσάριστα, είναι εξάλλου γνωστό πως ο χαμένος τα παίρνει όλα (και, πάντως, περισσότερα από εκείνον που κωλώνει!).
Ξημερώνοντας ο Μάρτης είδαμε στο τηλεοπτικό «γυαλί» έναν πρωθυπουργό που, ενώ τέτοιες μέρες πέρσι διατυμπάνιζε πομπωδώς ότι θα άλλαζε Ελλάδα κι Ευρώπη, προσπερνούσε τώρα χαλαρά το γιατί σε μια σειρά ζητημάτων στα οποία έχει ξεπατικώσει τόσο ξεδιάντροπα τους προηγούμενους, τους «προσκυνημένους» (που επίσης την «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» επικαλούνταν κατά το δοκούν), με κύριο επιχείρημα το περίφημο, πλην ιστορικά διάτρητο, αριστερό «ηθικό πλεονέκτημα». Στο ίδιο «γυαλί», στο ίδιο κανάλι, είδαμε τις προάλλες τον επόμενο υποψήφιο wannabe πρωθυπουργό –αυτόν, ντε, που σπρώχνει «με τα χίλια» το πολιτικό, επιχειρηματικό και μιντιακό κατεστημένο– να κομπάζει πως τάχατες ξέρει άλλο μονοπάτι, καλύτερο, λες κι η παράταξή του δεν υπερψήφισε ως ΤΙΝΑ (There Is No Alternative) το «Μνημόνιο 3», μήτε τσίριζε ήδη από το καλοκαίρι «υπογράψτε ό,τι να 'ναι, να τελειώνουμε!». Και να μην προβληματίζει κανέναν τους ότι δεν θα μπορούσαν να σταθούν δίχως της λαϊκής, τέρμα Δεξιάς το δεκανίκι, εσωκομματικής ή συνεργαζόμενης...
Εκείνο, φυσικά, που κυριαρχεί και στην ανοιξιάτικη επικαιρότητα με τρόπο δραματικό είναι το προσφυγικό-μεταναστευτικό. Τομέας υποθετικά «προνομιακός» για μια αριστερή κυβέρνηση, η οποία όμως ούτε εδώ απέφυγε λάθη, παλινωδίες, καθυστερήσεις κι ερασιτεχνισμούς που ενίσχυσε η κλιμάκωση του φαινομένου.
Στο μεταξύ και σε αναμονή άλλης μιας «κρίσιμης» αξιολόγησης, το μόνο σχεδόν που κινείται στην αγορά είναι οι ατελείωτοι και χωρίς οποιοδήποτε χειροπιαστό αντίκρισμα φόροι στο οτιδήποτε. Ναι, αλλά τώρα μοιράζονται δικαιότερα, επιμένει η κυβέρνηση, «δείχνοντας» κάποιους μεγαλοοφειλέτες που επιτέλους έδωσαν ή πρόκειται να δώσουν «παρών» στο ταμείο. Σταγόνα στον ωκεανό, ενόσω η μεγάλη πλειονότητα τα 'χει παίξει από τα ανελέητα «κερατιάτικα», την επίμονη ανεργία, τους «αόρατους» μισθούς, αδυνατεί να στήσει με αξιώσεις οποιαδήποτε δουλειά δεν αφορά καφέ ή μάσα κι επιβιώνει βασικά χάρη στην εφευρετικότητα της ανάγκης και τις ισοπεδωμένες συντάξεις των «γέρων». Λίγο τη μέλει, οπότε, ποιος θα κερδίσει στη συνεχιζόμενη «Βατραχομυομαχία» για τον έλεγχο των ΜΜΕ και πόσο καλή ακοή διαθέτουν οι γάτες Ιμαλαΐων – σίγουρα, πάντως, θα προτιμούσε λιγότερο δούλεμα, απ' όπου κι αν προέρχεται. Ο ίδιος ο Τσίπρας αναφέρθηκε προχτές στην αναγκαιότητα να υπάρξει ανάπτυξη και παραγωγή πλούτου. Περίφημα! Αν εξηγούσε και πώς τα εννοεί... Είπε ξανά για τη διαπλοκή που «δίνει τα ρέστα της», τις μεταρρυθμίσεις που όλο «έρχονται», χαρακτήρισε «Ιθάκη» τη ρύθμιση του χρέους – δεν ξέρω, βέβαια, πόσοι διαθέτουμε την παροιμιώδη καρτερία του Οδυσσέα κι αν, φτάνοντας εκεί, θα βρούμε ακόμα την Πηνελόπη (βλέπε χώρα) ακέραια και τον Άργο (βλέπε λαός) ζωντανό! Στο μεταξύ, ο πρώην «πολέμαρχος» της ρύθμισης, ο μετέπειτα παροπλισθείς και πολλαπλά απαξιωθείς Γιάνης, μεταγράφηκε στη βρετανική «Πρεμιέρ Λιγκ», σύμβουλος λέει του Κόρμπιν πλέον. Γουάου;
Εκείνο, φυσικά, που κυριαρχεί και στην ανοιξιάτικη επικαιρότητα με τρόπο δραματικό είναι το προσφυγικό-μεταναστευτικό. Τομέας υποθετικά «προνομιακός» για μια αριστερή κυβέρνηση, η οποία όμως ούτε εδώ απέφυγε λάθη, παλινωδίες, καθυστερήσεις κι ερασιτεχνισμούς που ενίσχυσε η κλιμάκωση του φαινομένου. Το παραμύθι, ωστόσο, ότι για όλα φταίει κάποια «κυρα-Τασία» που σαν άλλος Μωυσής άνοιξε στα δύο το Αιγαίο, επιτρέποντας στους κυνηγημένους να διαβούν, κανείς εχέφρων νους, νομίζω, δεν το χάφτει. Όπως και το ότι την κύρια ευθύνη φέρει τάχα η Ελλάδα και όχι η Ευρώπη – ακριβέστερα, το πιο αντιδραστικό κομμάτι της, που οραματίζεται βίαιες επαναπροωθήσεις με πραγματικά πυρά κι ανθρώπινα πάρκινγκ.
Αν για κάτι αισιοδοξώ είναι πως, με όλα της τα σκατά, η κοινωνία μας δείχνει ότι μπορεί να κερδίσει αυτό το ζωτικό και για την ίδια στοίχημα αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας. Γιατί για κάθε φασίζουσα «αντιδιαδήλωση» ή καμένο στρατόπεδο-κέντρο υποδοχής με την αντιτρομοκρατική να αλληθωρίζει, ξεπετάγονται δέκα αλληλέγγυες πρωτοβουλίες από ομάδες, οργανώσεις, ιδιώτες, μέχρι δήμους ολόκληρους. Γιατί απέναντι σε κάθε ξενοφοβικό «τράγο» θα βρεθεί κι ένας παπάς να τιμά τα ράσα του. Γιατί δεν προλαβαίνω να ενημερώνω φίλους και γνωστούς που ρωτάνε πού και πώς μπορούν να συνδράμουν. Γιατί βλέπω καλλιτεχνικές παραγωγές σαν το εξαιρετικό The Dome Event στο Μπάγκειον να διδάσκουν τον πολιτισμό της συνύπαρξης. Σαράντα χρόνια πριν ο Στρατής Τσίρκας δημοσίευε τη Χαμένη του Άνοιξη, απότοκο μια άλλης ταραγμένης εποχής. Ας γίνει όλη αυτή η ευαισθητοποίηση αφορμή να ξεκινήσει να γράφεται μια διαφορετική, μια Κερδισμένη Άνοιξη.
σχόλια