Ώστε επετεύχθη καταρχάς, ως φαίνεται και ως άλλωστε προβλεπόταν, παρά τους εκατέρωθεν λεονταρισμούς, η «μητέρα όλων των συμφωνιών». Ζήτω μας! Επιτέλους, «ενηλικιωθήκαμε», όπως μας παρήγγειλε η αλαζών Κριστίν Λαγκάρντ – ακούμε μάλιστα ότι το ΔΝΤ σκέφτεται να «απεμπλακεί» από την Ελλάδα, αναζητώντας άλλους... παιδότοπους. Παραμένουμε, οπότε, θριαμβευτικά σε ευρωζώνη/ευρώ – θα συνεχίσουμε, όμως, άραγε να «μένουμε Ευρώπη» από πλευράς βιοτικού επιπέδου (άσε το υπόλοιπο) σαν εφαρμοστούν τα μέτρα που αποφασίστηκαν, μέτρα που κάποιοι εκεί «απέναντι» εξακολουθούν να βρίσκουν λειψά; Και ενώ είναι ακόμα νωρίς να πούμε τι μας ξημερώνει –κάτσε πρώτα να ολοκληρωθεί η συμφωνία και να ψηφιστεί στο ελληνικό (οχ, οχ) και τα άλλα κοινοβούλια της Ε.Ε.–, γενική είναι η εντύπωση ότι «ώδινεν όρος και έτεκεν μυν». Διότι ακόμη κι αν δεν ονομαστούν «νέο μνημόνιο», τα νέα μέτρα ύψους 8 δισ. ευρώ είναι σχεδόν εξίσου ασφυκτικά, υφεσιακά και φορομπηχτικά κι ας φαίνονται, ορισμένα, κομμάτι δικαιότερα κοινωνικά. Ενθουσιάσαμε, πάντως, τις αγορές, ανέβηκαν και τα χρηματιστήρια, ειδικά –τι σύμπτωση– σε Φρανκφούρτη και Παρίσι, ανακουφίστηκαν πλην ημών και οι εταίροι, μας χαρτζιλίκωσε η ΕΚΤ, μας έταξε κι ο Γιούνκερ 35 δισ. «μποναμά».
Μα, δεν κερδίσαμε τίποτα; Κάτι «ψιλά», που όμως δεν τα λες και αυτονόητα, παρότι σηκώνουν κουβέντα: χαμηλό πρωτογενές πλεόνασμα (1% φέτος, 2% του χρόνου), που όμως φαντάζει επίσης δυσθεώρητο, ενώ υπονομεύεται και από τη μεταφυσική εμμονή των «θεσμών» στο δίπολο ύφεση-λιτότητα. Όχι άλλες αλλαγές στα εργασιακά, όχι άλλες μειώσεις σε μισθούς-συντάξεις, κάτι σίγουρα σημαντικό και ας αφορά καταρχάς το Δημόσιο (δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος και είναι μάλλον απίθανο να συνταξιοδοτηθώ, ξέρω όμως πόσους χιλιάδες ανέργους, χαμηλόμισθους και επαγγελματίες συντηρούν οι πενιχρές οικονομίες των «γέρων» τους). Έλα, όμως, που θα «ροκανιστούν» λόγω της νέας αύξησης των ασφαλιστικών εισφορών, της διατήρησης ή και αύξησης των έμμεσων, ειδικά, φόρων και της ακρίβειας που υπόσχονται οι αυξημένοι ΦΠΑ... Άλλα έσοδα προσδοκώνται από την πώληση αδειών κινητής τηλεφωνίας, τα «φρουτάκια», τις άδειες των καναλιών και τις τηλεοπτικές διαφημίσεις που καθόλου δεν μειώθηκαν τα χρόνια της κρίσης. Αυξάνεται η φορολόγηση ειδών πολυτελείας, έκτακτη εισφορά στις επιχειρήσεις με κέρδη άνω των 0,5 εκατ. ευρώ (οι εφοπλιστές παραμένουν, βέβαια, στο απυρόβλητο), ενώ το '16 θα πετάξουμε 200 εκατ. λιγότερα σε στρατιωτικές δαπάνες, μικροποσό βέβαια για την πιο «χουβαρντάδικη» χώρα της Ε.Ε. σε εξοπλισμούς (2,4% του ΑΕΠ). Αυξάνεται, τέλος, μέσα στο '16 σε 29% ο συντελεστής φορολογίας Α.Ε. και ΕΠΕ (δεν επηρεάζονται, λέει, ελεύθεροι επαγγελματίες και ατομικές επιχειρήσεις). «Κρυφό χαρτί», μια νέα αναδιάρθρωση ενός έτσι κι αλλιώς παραφουσκωμένου χρέους που και οι... κότες των δανειστών γνωρίζουν ότι είναι μη βιώσιμο.
Η ίδια η κυβέρνηση χάνει σε αξιοπιστία, αφού τα κεράσια που έταζε ήταν υπερβολικά πολλά και το καλάθι... μινιατούρα. Χάνει κοινωνικές συμμαχίες (και δεν ξέρω πόσο της ταιριάζουν κάποιες άλλες διαφαινόμενες), χάνει επίσης, εν μέρει, το ηθικό πλεονέκτημα.
Χάσαμε πολλά; Μη συζητάς. Εκτός από τις ασφαλιστικές εισφορές-«φωτιά» εργαζομένων, συνταξιούχων αλλά και εργοδοτών για μια κουρελιασμένη δημόσια υγεία, παραμένουν, τουλάχιστον για φέτος, δύο εισπρακτικά «σιγουράκια», ο απίθανος ΕΝΦΙΑ και οι σουρεάλ αντικειμενικές. Καταργούνται ΕΚΑΣ (σταδιακά) και οι πρόωρες συντάξεις (κάτι όχι απαραίτητα κακό, φτάνει να υπάρξουν θέσεις εργασίας και για κάναν νεότερο), το όριο συνταξιοδότησης πάει στα 67 κι όποιος αντέξει (η χαρά της ντόπας!). Χάνουμε την προοπτική μιας άμεσης ανάκαμψης –η ύφεση είναι, άλλωστε, πανευρωπαϊκή, μην ξεχνιόμαστε–, χάνουμε κάποιες ψευδαισθήσεις, όσοι τις διατηρούσαμε, χάνουμε ακόμα την ελπίδα ότι μια άλλη πολιτική είναι πράγματι εφικτή εντός ευρώ (αυτό, φυσικά, εξαρτιόταν και από το πόσο τη θέλαμε ή την αντέχαμε πραγματικά).
Η ίδια η κυβέρνηση χάνει σε αξιοπιστία, αφού τα κεράσια που έταζε ήταν υπερβολικά πολλά και το καλάθι... μινιατούρα. Χάνει κοινωνικές συμμαχίες (και δεν ξέρω πόσο της ταιριάζουν κάποιες άλλες διαφαινόμενες), χάνει επίσης, εν μέρει, το ηθικό πλεονέκτημα. Διατηρεί ακόμη μερικώς τα ελαφρυντικά του «new entry», της ανυπαρξίας αξιόπιστης εναλλακτικής, της απειρίας, της μη αυτοδυναμίας, της αλλεργίας που προκαλεί στις ευρωπαϊκές και παγκόσμιες ελίτ οτιδήποτε αριστερίζον, της υπονομευτικής τακτικής των μεγάλων ΜΜΕ και ενός «ολοκληρωτικού» πολέμου διαρκείας μέσα-έξω με ισχυρότατους αντιπάλους. Όταν όμως θες να κυβερνήσεις, καμιά δικαιολογία δεν σου χαρίζεται.
Πού είναι, τελικά, η «μπάλα»; Σίγουρα είναι στο γήπεδο της Ε.Ε., όπως είπε εν κατακλείδι ο Αλέξης, εφόσον σίγουρα θα ξαναβρεί μπροστά της εδώ ή αλλού τα αποτελέσματα μιας θεμελιωδώς αποτυχημένης πολιτικής. Είναι, όμως, επίσης στο γήπεδο της κυβέρνησης, που καλείται να δείξει ότι μπορεί και θέλει πράγματι να κάνει τη διαφορά, τουλάχιστον «μέσα», ότι δεν αρκείται στην πελατειακή διαχείριση της εξουσίας, ότι δεν είναι «παρένθετη» ή εξωνημένη. Είναι, τέλος, στο δικό μας τερέν, αφού ως γνωστόν δίχως εμάς «γρανάζι δεν γυρνά», ούτε καν πίξελ.
σχόλια