Τον δίσκο-θρύλο με την γυμνή τον τύλιξα σε λουλουδέ χαρτί με φουλ κορδέλες και τον έκανα δώρο στη μαμά μου, γιορτή της Μητέρας ανήμερα. Πρέπει να πήγαινα δευτέρα γυμνασίου, βούιζε ο τόπος τότε για τις Μουσικές Ταξιαρχίες και τον Τζίμη Πανούση που απειλούσαν τα χρηστά.
Η μάνα μου άκουγε Πάριο, Μαρούδα, Νάντια Κωνσταντοπούλου. Τη θυμάμαι στο πρώτο σοκ όταν είδε το εξώφυλλο. Μετά στο δεύτερο και τελειωτικό όταν της έβαλα τέρμα πικ-απ το «θα βραχυκυκλώσω το σεσουάρ, το σεσουάρ του κομμωτηρίου να πάθει εγκεφαλικό επεισόδιο η μανούλα μου, η μανούλα μου, η μανούλα μου, η μανούλα μου...Μαμάααααααα!....». Ήταν όντως ένα βήμα πριν το εγκεφαλικό και μάλιστα χωρίς να χρειαστεί να βραχυκυκλώσω το παραμικρό.
Χρόνια μου χτυπούσε εκείνο τo «δώρον-άδωρον παιδί μου, δώρο να το πει ο Θεός... μα τι λόγια ήταν αυτά... να βραχυκυκλώσει το σεσουάρ του κομμωτηρίου!...κρίμα, κρίμα, νέα παιδιά, ταλαντούχα να γράφουν τέτοια πράγματα για τις μανούλες τους... όλα ωραία, αλλά λίγο σέβας στη μανούλα κύριε Τζίμη μου...». Όταν της ανάβω κεράκι ή την βλέπω καμιά φορά στον ύπνο μου, έρχεται από το μακρινό ογδοντακάτι η φωνή του Τζιμάκου στη διαπασών και με πιάνουν γέλια.
Σήμερα έφυγε κι ο Τζιμάκος, αυτός που τραγούδησε (στα μούτρα μας) την ιστορία της νεότερης Ελλάδας μας. Στο ουτοπικό σχολείο του μέλλοντός μας οι στίχοι του θα διδάσκονται. Κι εγώ θα τον θυμάμαι πάντα μαζί με τη μάνα μου –που να το φανταζόμουν τότε που της τον πήγα δώρον-άδωρον...
Για τη γιορτή της μητέρας - Τζίμης Πανούσης
σχόλια