Στο ελάχιστων τετραγωνικών διαμέρισμά του στο Μανχάταν, ο φωτογράφος, drag prerfomer και ντεκορατέρ βιτρίνας James Bidgood (γεννημένος στα 1933 και εν ζωή και πλήρη υγεία ως σήμερα), φιλμάρει επί εφτά χρόνια (1963-1970) τoν Ροζ Νάρκισσο (Ρink Narcissus), την ταινία με την μεγαλύτερη επιρροή στην ποπ κουλτούρα και την queer αισθητική. Ο φιλήδονος, εκπάγλου ομορφιάς Νάρκισσος με το όνομα Bobby Kendall (που ο Μπίντγουντ μάζεψε από το δρόμο) θα μεταμορφωθεί σε ταυρομάχο, σε ευνοούμενο σκλάβο του Ρωμαίου αυτοκράτορα, σε περιζήτητο χορευτή χαρεμιού, σε ματαντόρ, σε μότορσαϊκλ μπόι, σε αμέρικαν ζίγκολο- σε όλα τα ανδρικά ομοερωτικά αρχέτυπα. Ο Νάρκισσος Μπόμπυ χαϊδεύεται μπροστά στον καθρέφτη, αυνανίζεται, συναντά άλλους άνδρες μέσα στα πλαίσια μιας αυθόρμητης ή επί πληρωμή συνεύρεσης. Σε ένα εξωπραγματικό ντεκόρ, βγαλμένο από τον Κλέφτη της Βαγδάτης και τα μπαλέτα Φολί Μπερζέρ, με την πραγματικότητα και την φαντασία να μπερδεύονται, θα παιχτεί ο απόλυτος ροζ ύμνος στο ανδρικό σώμα. ''Οι φωτογραφίες στο Playboy ήταν τόσο φίνες...τα φώτα, τα κοστούμια των κοριτσιών...γιατί να μην υπάρχουν και αντίστοιχες αντρικές;..."Γιατί τα αγόρια-μοντέλα να στέκονται σαν αγγούρια σε βαρετά, μονότονα πλάνα, ξανά και ξανά και ξανά;...'', θα πει αργότερα o Bidgood σε μία από τις συνεντεύξεις του. Η ταινία χωρίς διαλόγους, με την υποβλητική συνοδεία υπνωτικών μουσικών (από μπαρόκ όπερες μέχρι τρομπόνια) και με την πλέον εκκεντρική πανδαισία χρωμάτων, θα υποκλιθεί στην ομοερωτική φαντασίωση. Ο πρωτοπόρος Μπίντγουντ, θα προσπαθήσει να εξασφαλίσει εταιρεία διανομής. Θα τη βρει, αλλά λίγο μετά θα αποσύρει την υπογραφή του: η ταινία έχει μονταριστεί βάρβαρα και το τελικό αποτέλεσμα δεν έχει καμία σχέση με υπερβολικό φωτορομάντζο που είχε πρωτοπαραδώσει. Στους τίτλους συντελεστών ο σκηνοθέτης θα είναι ο Ανώνυμος (Anonymous) τροφοδοτώντας μια παραφιλολογία που θα αποδίδει την ταινία σε διάφορους, με πιθανότερο τον Άντι Γουόρχολ.
Η ταινία θα ξεχαστεί. Μαζί κι ο (έτσι κι αλλιώς πίσω από τις κουίντες) δημιουργός. Θα τον κοπιάρουν άγρια, όμως –αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στο έργο των Γάλλων Pierre et Gilles, του David Le Chapelle ή του Derek Jarman για να καταλάβει κάποιος που δεν αρχίζει η παρθενογένεση στην τέχνη. Άλλωστε πριν τον Ροζ Νάρκισσο ο Μπίντγουντ είχε παραδώσει στην ιστορία της τέχνης τη σειρά φωτογραφιών Water Colors, τραβηγμένες κι αυτές εξ' ολοκλήρου στο διαμέρισμά του. Για την ιστορία (της πρωτοπορίας και του ευφάνταστου) το τότε μοντέλο Jay Garvin, είχε αλοιφτεί με μπέιμπι όιλ, ώστε η αντανάκλαση του λαδιού στις μπλε ζελατίνες που είχαν στρωθεί στο πάτωμα να δίνει την ψευδαίσθηση κυματισμών... Επειδή όμως (ελάχιστες φορές, αλλά συμβαίνει) η ζωή δικαιώνει, o σκηνοθέτης θα επιζήσει, η ταινία θα ξαναμονταριστεί και θα κυκλοφορήσει στην αυθεντική της βερσιόν (2003), ο οίκος Taschen θα του αφιερώσει λεύκωμα (1999), ο Christian Louboutin θα του ζητήσει συνεργασία, οι Tuxedo Moon θα κυκλοφορήσουν το άλμπουμ Pink Narcissus (2014) εμπνευσμένο και αφιερωμένο στον Μπίντγουντ, όλοι θα μάθουν ποιος είναι ο Αnonymous και ποιοι τον κόπιαραν ασύστολα όλα αυτά τα χρόνια της μεγάλης σιγής.
Ο ογδονταφεύγα πλέον, Μπίντγουντ πάντα εργασιομανής και μακροπρόθεσμος συνεχίζει να δουλεύει ένα φιλόδοξο πρότζεκτ για μιούζικαλ που ξεκίνησε από τα τέλη της δεκαετίας του εξήντα...''Αφορά εφτά γερασμένες αδελφές που αφού έφαγαν τα τεκνά με το κουτάλι, ζουν αποσυρμένες σ' ένα δάσος με μια πανύψηλη πρώην στριπτιζέζ... ο τίτλος θα είναι ΟΙ ΣΧΕΔΟΝ ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΕΦΤΑ''....
Η ζωή για τον Μπίντγουντ συνεχίζεται. Όταν τον ρωτούν (για μια ακόμη φορά) αν χαίρεται που έστω με μεγάλη καθυστέρηση αναγνωρίστηκε, ο απίθανος κύριος Τζέιμς απαντά
"Yποφέρω από το σύνδρομο της Σούζαν Μπόυλ (που έγινε γνωστή από το σόου Βρετανία Έχεις Ταλέντο) –μέχρι πριν με αντιμετώπιζαν σαν το σκατό του τέταρτου ορόφου, κανείς δεν μου έδινε σημασία...τώρα όλοι ασχολούνται μαζί μου... γράφουν τόσους ύμνους στο facebook κι αλλού... τι να σας πω... είναι σαν να περπατάω πάνω στο νερό...''.
σχόλια