Καθώς ο Ορέστης Ανδρεαδάκης δίνει εξηγήσεις για την μεγάλη καθυστέρηση της προβολής στον κόσμο που περιμένει έξω από το ΙΝΤΕΑΛ κουνώντας πάνω-κάτω τα χέρια, θυμίζει μαέστρο χωρίς μπαγκέτα. Ενώ όταν μας μοιράζει νερά και πορτοκαλάδες για να σβήσει την δίψα της αναμονής μας, το παπιγιόν του και το ιδρωμένο του πουκάμισο τον μετατρέπουν σε αγχωμένο οικοδεσπότη ενός πάρτι που για λίγα λεπτά κάτι πήγε στραβά. Μια φωνή ακούγεται: «Τα ποτά πότε θα έρθουν;»
Οι «Νύχτες Πρεμιέρας» έχουν καταφέρει να μετατρέψουν ακόμα και την ωριαία εκνευριστική αναμονή σε κινηματογραφική εικόνα. Μετά από πολλές συγγνώμες λίγο πριν τις 11 και μισή το βράδυ, οι «20.000 Μέρες στη Γη» ξεκινούν. Και η αίθουσα είναι κατάμεστη.
«Έγινα ροκ σταρ γιατί δεν μου άρεσε αυτό που έβλεπα στον καθρέφτη. Ήθελα να είμαι κάποιος άλλος»
Το φιλμ για την ζωή και την μουσική πορεία του Νικ Κέιβ πάνω στη γη δηλώνει από την αρχή την διαφορετικότητα του σε σχέση με αντίστοιχες κινηματογραφικές απόπειρες. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια αγιογραφία αλλά ούτε και με μια προσπάθεια να γνωρίσουμε την «ανθρώπινη πλευρά πίσω από την μάσκα του σταρ». Ο Κέιβ ξεκαθαρίζει: «Έγινα ροκ σταρ γιατί δεν μου άρεσε αυτό που έβλεπα στον καθρέφτη. Ήθελα να είμαι κάποιος άλλος». Η περσόνα του ροκ σταρ για τον ίδιο δεν είναι πια φορτίο. Είναι η πραγματικότητα του. Τον ακολουθεί παντού. Στο μπάνιο όταν ημίγυμνος κοιτάζεται στον καθρέφτη. Στον τρόπο που γευματίζει με ένα συνεργάτη του. Ακόμα και όταν βλέπει μια ταινία με τα δίδυμα τρώγοντας κομμάτια πίτσας, ο Κέιβ δεν αφήνει ούτε τα παιδιά του να κλέψουν την παράσταση. Είναι μια τίμια προσέγγιση της διασημότητας. Αυτός που είναι πάνω στην σκηνή σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με κανέναν από εμάς που ουρλιάζουμε από κάτω. Ακόμα και ο χρόνος μετρά διαφορετικά για τον ίδιο. «Δεν μπορώ να σκεφτώ με αυτό τον τρόπο» απαντά όταν τίθεται το θέμα της ωριμότητας, της ζωής που μετρά διαφορετικά μετά τα πενήντα. Ο Κέιβ δεν θέλει να πετάξει τον αγαπημένο του ρόλο, αυτό του ροκ σταρ.
Παίζει στην μεγάλη οθόνη τον εαυτό του με τον αέρα ενός πρωταγωνιστή που σηκώνει με την ερμηνεία του ολόκληρη την ταινία στους ώμους του. Θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει πολλά «δεκανίκια» ευκολίας. Εκατοντάδες ώρες συναυλιών, άπειρα φωτογραφικά φιλμ, δεκάδες δηλώσεις συνεργατών του και θαυμαστών του είναι στην διάθεση του. Αφήνει όμως την ποσότητα στην άκρη και ρίχνει το βάρος του στην ποιότητα: Ξεχωρίζει τα σημαντικότερα με μια απαράμιλλη νηφαλιότητα. Ο τρόπος που παρουσιάζει τις φωτογραφίες από την παιδική και την εφηβική του ηλικία μέσα στον σκοτεινό θάλαμο επιφέρουν μια ρετρό συγκίνηση. Οι στιγμές που κοιτάζει τους θαυμαστές των πρώτων σειρών στα μάτια καθώς τους τραγουδά τους στίχους είναι απλά μαγικές. Ενώ η συνομιλία του με την Kylie Minogue που κάθεται στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου καθώς εκείνος οδηγεί κλέβει την παράσταση. Η σιωπή των λίγων δευτερόλεπτων που πέφτει από την πλευρά του, όταν η όμορφη Kylie με τις απαλές ρυτίδες έκφρασης του λέει ότι ο φόβος της είναι μήπως κάποια μέρα την ξεχάσει το κοινό είναι από τις πιο δυνατές της ταινίας. Το καύσιμο του σταρ είναι η μνήμη του κοινού. Είτε είσαι η Kylie είτε είσαι ο Cave.
Αυτοσαρκαστικός , ετοιμόλογος, ευφυής. Ο Nick Cave σε κάνει να λες από μέσα σου καθώς τον βλέπεις να παίζει τον εαυτό του: «Σε παρακαλώ μην σταματάς να μιλάς». Από τα πιο ωραία σκηνοθετικά ευρήματα ο τρόπος που παρουσιάζεται η αγάπη του Cave για τις γυναίκες. Εικόνες άσημων και διάσημων κοριτσιών εκρήγνυνται όταν συναντά την γυναίκα του σε ένα μουσείο του Λονδίνου. Ένας ιδανικός τρόπος για να εκφράσει ο σταρ την αγάπη του για τη σύζυγο του. Ενώ ο τρόπος που εξηγεί πως γράφει τα κομμάτια του, πως «παλεύει με το τέρας», σίγουρα θα σας μείνει αξέχαστος.
Λίγα λεπτά πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους η κάμερα σιγά-σιγά απομακρύνεται από τον ροκ σταρ. Εκείνος γίνεται μια μικρή κουκίδα στον ανοιχτό ορίζοντα. Είναι η μοναδική στιγμή που ο ροκ σταρ γίνεται ένας από εμάς. Κάτι μικρό και ασήμαντο μέσα στο άπειρο.
σχόλια