(λίγη ανθρώπινη σάρκα για βραδινό με το πάτημα ενός κουμπιού)
Δύσκολα το δίκτυο μπορεί να συναγωνιστεί την φρίκη της τηλεόρασης .Δεν είναι μόνο θέμα εικόνας .Τότε εντάξει εάν ψάξει κανείς καλά στο δίκτυο μπορεί να βρει όσες φρίκες θέλει .Στεγνές όμως . Είσαι μόνο εσύ , η φρίκη σου και ο υπολογιστής.
Στις φρίκες της tv (γνωστές και ως ειδήσεις) παρεμβαίνει και κάτι άλλο .
Ο παρουσιαστής .Ο δικός μας άνθρωπος . Που λυπάται όπως και εμείς . Που μένει έκπληκτος μπροστά στην φρίκη όπως και εμείς. Που μας δείχνει ακριβώς αυτό το οποίο θα πρέπει να αισθανόμαστε .
Ένας καθηγητής «συναισθήματος» στο υποκριτικό σχολείο της τηλεόρασης με μαθητές υπάκουους διψασμένους για φρίκη τηλεθεατές
Η εικόνα της ελληνίδας μάνας στην Ιταλία να πετάει λευκά τριαντάφυλλα πάνω από τα χαλάσματα που θάφτηκε ο γιος της , τα κοντινά πλάνα στο πρόσωπο της , τα κεριά , το μοιρολόι , το λυπημένο βλέμμα του παρουσιαστή , η δική μας αμηχανία καθώς τρώμε βραδινό και πετυχαίνουμε την σκηνή πάνω στο ζαπινγκ , όλα αυτά συνθέτουν ένα πολτό. Μέσα του βουλιάζουμε όλοι . Νοικοκυραίοι και τυπάκια .Μικροί και μεγάλοι .Μορφωμένοι και αμόρφωτοι .
Αυτός ο κανίβαλος που λαίμαργα καταβροχθίζει το πιάτο της ημέρας ένα κλικ χρειάζεται για να ξυπνήσει στον καθένα μας .Το on του τηλεκοντρόλ .
Υ.Γ
Τελικά η λύση είναι να κάνουμε αιώνια κοπάνα από την τηλεόραση .Έχουμε την δύναμη ;
σχόλια