*[Σημασία έχει ν' αγαπάς.] Από τον Πάνο Μιχαήλ

/*\ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ Ν' ΑΓΑΠΑΣ. Ναι! /*\

Κανένας δεν έχει ξεχάσει πώς να παλεύει. Αλλά η πολύχρονη μάχη τους έχει κουράσει. Το σκοτάδι θα τους σκοτώσει, τους έχει ήδη καταβροχθίσει κατά το ήμισυ. Του το επιτρέψανε. Καλά να πάθουνε.

O έρωτας θα μας δια-λύσει, ο έρωτας μας δια-λύει, ο ερωτάς μας εξάντ-λυσε. Όπως πάντα λουφάζουμε χιλιοτσακισμένοι και φοβισμένοι ο καθένας στο ρετιρέ ή στο ημιυπόγειο που του έτυχε.

Βέβαια ανάμεσα υπάρχουν περιοχές γκ-ρίζες στις οποίες ανεβοκατεβαίνουν τα τελειωμένα βαμπιρικά τέρατα των ρετιρέ, υποβαστάζονται (με το αζημίωτο) στις πατερ(ε)ίτσες μεταξένιων παρασίτων που ο αποφραγμένος εντερικός σωλήνας τους έχει μολύνει κάθε μόριο του απο γεννησιμιού ζω-be σαρκίου τους. Τα μεταξένια παραshita ρουφάνε τα χάρτινα νεκρόχαρτα και ύστερα εγχειρίζουν στα βαμπίρ, άτυχα πλάσματα που η καρδιά τους έχει μείνει σπαρακτικά κοριτσόσπιρτη και στερημένη απ' όνειρα. Τ' άτυχα πλάσματα κάνουν γκελ με την άβυσσο ενώ όλοι οι υπόλοιποι που τους περιτριγυρίζουν κλάνουν αλαζονικά ακριβώς στη μέση αυτής της αβύσσου. Από θέση ισχύος βέβαια. Ξέροντας πως έχουν ήδη πέσει μέσα για τα καλά, απλά η οδυνηρή πρόσκρουση εχει ανακοπεί -παροδικά- από τον νεκρικό πακτωλό.

Η κοριτσόσπιρτη πορνοστάρ Ναντίν που ενσαρκώνει μοναδικά στην καλύτερη της κινηματογραφική εμφάνιση έβερ , η Ρόμυ Σνάιντερ ξέρει ότι έχει πέσει βαθιά μέσα στο λάκκο με τα φίδια -από μικρή- και το μόνο που την έχει διασώσει από το δολοφονικό, βαμπιρικό άγγιγμα της σεξουαλικά αν-άπειρης γαλλικής μπουρζουαζίας, είναι πως someway, somehow φάνηκε τυχερή γιατί την χρειάστηκε ως ανθρωπένια πατερίτσα ένα άρρωστο ψυχικά φίδι, ο φωτογράφος διασημοτήτων που ενσαρκώνει το ποπ idol της εποχής Ζακ Ντυτρόν με την τόσο στιλπνή psycho περσόνα του (κάτι σαν τη ρέπλικα Ρουβάς, ε;), που σε λιγα χρόνια θα γίνόταν το success σήμα κατατεθέν της παγκόσμιας χ-λίγδας του σαρκοφάγου καπιταλισμού.

Σε αυτή λοιπόν την πυριγενή ταινία του '76, ο Ζουλάφσκι σε πρώτο επίπεδο μιλάει για την γεμάτη δολοφονικούς, κοφτερούς σταλαγμίτες της ηπείρου της 'Ελλειψης Της Αγάπης, αλλά μαεστρικά και καθόλου θολοκουλτουριάρικα όπως πολλοί συγκαιρινοί του τότε, μας ακτινογραφεί ένα-ένα τα ζόμπι του Σημασία Εχει Ν΄Αγα-πάς και την θεμελιακή ανικανότητά τους που τα σπρώχνει στα πιο μαύρα σκοτάδια της ύπαρξης. Η Ρόμυ Σνάιντερ και ο Φάμπιο Τέστι ως κινηματογραφιστής και φωτογράφος αυτών που σήμερα θα ονομαζαμε μπουγζουά ιδιωτικά sex tapes, είναι οι μοναδικοί Μολυσμένοι - Αμόλυντοι της ταινίας. Το δράμα τους συνίσταται στο ότι και οι δυο για τους δίκους του λόγους ο καθένας έχουν επιλέξει την φυλακή που αντέχουν. Μέχρι να πρωτογνωριστούν. Και να συμβει η αναπόφευκτη αλυσιδωτή ερωτική αντίδραση. Γνωρίζουν ενδόμυχα και οι 2 πως αν δεν αφεθουν στον αληθινό αγαπέρωτα θα μολυνθούν ανεβάσταγα. Το νοιώθουν αλλά δεν είναι έτοιμοι να ξεφύγουν από τη φυλακή τους.

Κανένας σε αυτή την ηφαιστειακή ταινία δεν είναι έτοιμος να ξεφύγει από τη φυλακή του βέβαια. Πρέπει πρώτος κάποιος να σύρει τον εξόδιο χορό. Και αρχίζει ο πατέρας του Φάμπιο Τέστι, ο οποίος πεθαίνει πέφτοντας από τις σκάλες κατευθείαν στην ανυπαρξία και ελευθερώνει μεταφυσικά και οδυνηρά έναν εναν τους ήρωες απο τη μια κόλαση τους στην επόμενη.

Ένα χέρι δείχνει τον στόχο. Το αίμα χύνεται λουσμένο στο φως. Οι ηρωές μας είναι ξεχαρβαλωμένοι πια. Η καρδιά όμως -ότι έχει απομείνει - δεν είναι πια μονάχη. Κι ας έχουν θαφτεί τα πάντα.

ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ Ν' ΑΓΑΠΑΣ.

Ναι!

Υ.Γ. Αφιερωμένο στην Χριστίνα