Υπάρχει φάρμακο που δίνεται μόνο σ' όσους πονούνε τόσο που δεν μπορούν να ελπίζουν. Όσοι ελπίζουν θα βγουν ταπεινωμένοι αν το μάθουν. Κοίτα προσεχτικά το φίλο π' αγαπάς όσο μπορείς είτε σε σένα έρχεται είτε από σένα φεύγει .
Τζελαλεντίν Ρουμί
Υπάρχει κάτι βαθιά δημοκρατικό στους πανανθρώπινους φόβους.
Είναι κοινοί για όλους.
Ο φόβος της απόρριψης, ο φόβος της ανεπάρκειας,
ο φόβος του θανάτου, τελικά ο φόβος για το σκοτάδι της ύπαρξης.
Αυτός ο φόβος ειδικά, είναι ένας φόβος που
τον κουβαλάμε από παιδιά μέχρι το τέλος της ενήλικης ζωής.
Ένας φόβος που όλοι έχουμε μέσα μας και πολύ απλά και
νεαντερντάλεια τον μετασχηματίζουμε σε ό,τι ο χαρακτήρας μας επιτάσσει.
Απλά το σκοτάδι στο διάβα των χρόνων αλλάζει μορφή.
Αλλά είναι πάντα εκεί.
Άρρηκτα δεμένο μαζί μας.
Άλλοτε να στρογγυλεύει σαν θόλος και να μας σκεπάζει
κι άλλοτε να αποτραβιέται σαν τις φωνές των πουλιών στο μακρινό δάσος.
Μια βαλίτσα με διπλό πάτο.
Πάνω-πάνω οι ομολογημένοι φόβοι.
Από κάτω οι ανομολόγητοι.
Είτε θα τους δεχτείς και θα πορευτείς μαζί τους κατανοώντας πως το σκοτάδι είμαστε εμείς,
το κουβαλάμε και το περιέχουμε είτε θα συντριβείς αρνούμενος να το δεχτείς και να το κατανομάσεις.