Φώτα, το εξωμήτριο των γιορτών
Τέρμα τα καρτούν, τα δώρα και τα ξένα τα τραγούδια, ώρα για την τακτική δόση σκληρής ελληνορθόδοξης τελετουργίας...
Ποτέ δεν είχα πει τα κάλαντα των Φώτων. Απλά έμοιαζε να μην έχει πια νόημα να το ζορίζουμε κι άλλο. Το πάρτι είχε τελειώσει. Μαζί κι η γενναιοδωρία όσων είχαν ξηλωθεί την παραμονή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Ήταν και τα πιο άκυρα κάλαντα, λίγοι μπορούσαν να θυμηθούν τι έλεγαν ακριβώς μετά την πρώτη στροφή. Κάποιους βέβαια δεν τους πτοούσε αυτό καθόλου, έβγαιναν κι ό,τι αρπάξουν, ακόμα κι αν χρειαζόταν να πουν κάτι αυθαίρετες ασυναρτησίες, εμπνεύσεις της στιγμής για ποταμούς και βαφτίσια. Και μεθαύριο πάλι σχολείο. Αλλά πρώτα εκκλησιασμός και αγιασμός των υδάτων ζωντανά ή σε απευθείας μετάδοση από την τηλεόραση. Η Εκκλησία, απούσα σ' όλη τη διάρκεια της εορταστικής σεζόν (μόνο κάτι θεούσες επέμεναν να μην ξεχνάμε ότι γιορτάζαμε τη γέννηση του Κυρίου και όχι τις χειμερινές μας διακοπές), εμφανιζόταν ξαφνικά και με εκδικητική διάθεση στο φινάλε, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Τέρμα τα καρτούν, τα δώρα και τα ξένα τα τραγούδια, ώρα για την τακτική δόση σκληρής ελληνορθόδοξης τελετουργίας όπως στις εθνικές επετείους με το ανόσιο σύμπλεγμα πολιτικής, στρατιωτικής και εκκλησιαστικής εξουσίας να συνωστίζεται στις εξέδρες των επισήμων πάνω από τα παγωμένα νερά στα οποία βουτάνε βαρεμένοι λεβέντες (άντρες αποκλειστικά κατά κανόνα) για να πιάσουν το σταυρό, ο ανταγωνισμός όμως είναι αθέμιτος και συνήθως προλαβαίνει να τον αρπάξει κάποιος Ο.Υ.Κ.άς. Ο μόνος απόκοσμος και παραμυθένιος αντιπερισπασμός ήταν αυτό το λαογραφικό στοιχείο των Θεοφανίων περί του εξορκισμού των καλικάντζαρων που περιφέρονται ασύδοτοι και σαλεμένοι όσο είναι ακόμα αβάπτιστος ο Χριστός, αλλά ποτέ δεν τονιζόταν αρκετά, και τώρα πια ακόμα λιγότερο.
σχόλια