Στρέιτ, γκέι και τρανς, όλοι μαζί τον πίνουμε στον πρώτο κόσμο
Ο δεύτερος κύκλος του Transparent αναδύθηκε στα τελειώματα του 2015 για να μας γεμίσει ελπίδα, δέος και σεξουαλική σύγχυση για τη νέα χρονιά
Μπορεί να την παρεξηγήσει εύκολα κανείς τη σειρά υψηλών αισθητικών και αφηγηματικών προδιαγραφών που δημιούργησε η Jill Solloway, και όχι μόνο κάποιος συντηρητικός θεατής που ενδεχομένως μπορεί να φρικάρει με την κυκλοθυμία που διακρίνει τα μέλη της δυσλειτουργικής οικογένειας Πφέφερμαν σε ζητήματα σεξουαλικής ταυτότητας και σύγχρονης πολιτικής θεωρίας φύλου. Έλα μωρέ τώρα, σου λέει κι ο άλλος ο «προοδευτικός», εδώ ο κόσμος καίγεται κι εμείς θα στενοχωρηθούμε για τα υπαρξιακά και τα ψυχοσεξουαλικά θέματα προνομιούχων μεγαλοαστών (Εβραίων) στην κλινική ντέκα του Λος Άντζελες. Κι όμως, δεν πρόκειται για δημιούργημα που επιζητεί να εκμεταλλευτεί επιδεικτικά την αποκαλούμενη «transgender στιγμή» που διανύει η σύγχρονη ποπ κουλτούρα τον τελευταίο καιρό.
[παρένθεση / διευκρίνιση από το queers.gr: Ο όρος "transexual" είναι πολύ συγκεκριμένος, και καλύπτει ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται με αντίθετο φύλο σε σχέση με αυτό που βιολογικά τους έχει αποδωθεί. Δηλαδή, μπορεί να έχουν ταξινομηθεί ως «αρσενικό» κατά τη γέννησή τους, αλλά αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως θηλυκά (ή αντίστροφα για FTM άτομα.). Αντίθετα τα διαφυλικά (transgender) άτομα ζούν ανάμεσα σε αυτό το δίπολο, δεν αποδέχονται δηλαδή 100% τον κοινωνικό ρόλο που τους αποδίδει το βιολογικό τους φύλο. Ο όρος διεμφυλικός είναι ένας ευρύτερος όρος που καλύπτει όλα τα είδη των ανθρώπων που ανήκουν και ζούν σε ένα ενδιάμεσο φύλο που δεν ανήκει στο παραδοσιακό δίπολο άντρας/ γυναίκα]
Οι χαρακτήρες είναι σαν κι εμάς: σύγχρονα, ψιλο - fucked up άτομα του «πρώτου κόσμου» που ψάχνονται σεξουαλικά / πολιτικά ή θρησκευτικά / πνευματικά, συχνά για να μην αναγκαστούν να ψαχτούν σε πιο άμεσο, καθημερινό και επείγον επίπεδο, πιστεύοντας ότι ότι όλα κάπως θα προστεθούν και το τελικό άθροισμα θα μας ολοκληρώσει. Ποτέ όμως δε συμβαίνει αυτό, τουλάχιστον όχι ως διά μαγείας ή επειδή πήραμε μια γενναία υποτίθεται απόφαση ή επιχειρήσαμε μια ρηξικέλευθη, για τα μαλθακά στάνταρντ μας, κίνηση. Η ειλικρίνεια όχι μόνο δεν επιλύει τίποτα, αλλά συχνά τα κάνει όλα πουτάνα, με ανυπολόγιστο κόστος.
Και η σάτιρα που κάνει (εκ των έσω) η σειρά στα σύγχρονα ακαδημαϊκά δόγματα Φεμινισμού και Φύλου είναι σπαρταριστή. «Θέλω να συνδυάσω το εβραϊκό με το γυναικείο» διακηρύσσει μια από τις κεντρικές ηρωίδες της σειράς, αιώνια μεταπτυχιακή φοιτήτρια και προσφάτως αυτοπροδιορισμένη ως λεσβία, «ό,τι είναι ο φαλλός για τον εσταυρωμένο, είναι το αιδοίο για το ολοκαύτωμα»... «Θέλω να μου κάνεις έρωτα σαν βιαστής που όμως τον νοιάζει να τελειώσεις», λέει (σε άντρα) κάποια άλλη στιγμή, η μεγαλύτερη αδελφή της που έφτασε μέχρι το γάμο με γυναίκα, αλλά επέστρεψε σαν βρεγμένη γάτα στο προηγούμενο στρέιτ/ψιλοbi καθεστώς. Εξαιρετικής έμπνευσης επίσης είναι η πινελιά που προστέθηκε στο δεύτερο κύκλο και αφορά κάποια ονειρικά «φλασμπακ» στην τρανς γενεαλογία κατά τη δημοκρατία της Βαϊμάρης λίγο πριν τη βίαιη καταστολή της σκηνής από τη λαίλαπα του Ναζισμού.
Όπως πολύ εύστοχα γράφτηκε στην κριτική των NYTimes για το δεύτερο κύκλο, η σειρά «αναζητά διαρκώς το όριο μεταξύ αυτοπραγμάτωσης και καθαρού εγωισμού. Και οι χαρακτήρες της χρησιμοποιούν την πολιτική χειραφέτηση ως άλλοθι για μικροπρεπείς συμπεριφορές, υπονομεύοντας την αξιοπιστία των πολιτικών επιλογών γενικά. Αυτό επιτρέπει στο Transparent να είναι πολύ πιο αναζωογονητική, γενναία και συναρπαστική σειρά από οποιαδήποτε άλλη στην τηλεόραση»...
σχόλια