Δε γράφω για σένα
γράφω για να σε θυμάμαι
για μένα γράφω
Για κείνο το πρωινό που φόραγες το κολάν με τα λουλούδια και το τζιν το μπουφάν και είχες τα μαλλιά σου όπως παλιά,
για το κορίτσι που το πρόσωπό του ήταν φτιαγμένο να χαμογελά
Δε γράφω για να γυρίσεις πίσω
δεν περιμένω να έρθεις γελώντας -εδώ που τα λέμε κι εγώ τη μέρα που έφυγα δε σου γέλαγα απ'το πρωί
όπως ίσως θα'θελες
όπως ήθελα εγώ
ούτε χαμόγελα δεν έριξα-
και ούτε θέλω να'ρθεις
Για τα γέλια που δεν τέλειωναν γράφω
και για τις συζητήσεις μέχρι το πρωί
για τις βόλτες τότε, που δεν έβρισκες ποτέ τι να φορέσεις
για τα όνειρα που κάναμε, γι'αυτά γράφω
γιατί με συμπλήρωνες όταν μίλαγα
κι όταν σκεφτόμουν
Γράφω για το λευκό που σου άρεσε -απαίσιο χρώμα αν με ρωτάς, ψυχρό, καθαρό, τέλειο-
και για τ'όνομά σου το αηδιαστικά συνηθισμένο, που όμως εσένα σου πήγαινε
-θυμάσαι που το λέγαμε ;
Για τις μέρες τις ωραίες
και για τις άσχημες που ήρθαν μετά
Όχι για σένα.
Γράφω για την αγάπη που έγινε ρουτίνα
το ενδιαφέρον που έγινε εγωισμός
τη χαρά που έγινε απογοήτευση
για τη φιλία που έσπασε
και χάλασε
και σάπισε
για τα γέλια που έγιναν δάκρυα
και τις λέξεις που έγιναν μαχαίρια και σε πλήγωσαν
και για τις άλλες που πλήγωσαν εμένα
Γράφω γιατί σε μίσησα όσο σ'αγαπούσα
Δε γράφω για σένα.
Γράφω γιατί κι ας σ'έβγαλα απ'τη ζωή μου, που το έκανα,
τ'όνομά σου είν' ακόμα εκεί, γραμμένο με ανεξίτηλο στυλό
να μη φεύγει
και γιατί πάντα ένα κομμάτι σου θα γράφει το δικό μου
Γράφω, Μαρία, για να σε θυμάμαι
όταν κοιτάζω παλιές φωτογραφίες
κι όταν περνάω απ'το σινεμά
κι απ'τα Εξάρχεια
να σε θυμάμαι καμιά φορά
κι ας μην το λέω πουθενά
Κι όταν κάποτε κάθεσαι μόνη στο σπίτι χωρίς φίλους και παρέες και έρωτες να με θυμάσαι κι εσύ
έτσι απλά κι αθόρυβα και να μη μου το λες
να με θυμάσαι πάλι
κι έπειτα κι εγώ
πάλι
και πάλι
και πάλι.
Οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν σταματά η καρδιά τους. Κι όταν τους ξεχνάμε. Εγώ λοιπόν δεν ξεχνάω κανέναν. Πεισματικά.
Γράφτηκε στις 29 Απριλίου του 2012, μια Κυριακή. Αναθεωρήθηκε στις 23 Ιουνίου του 2013, Κυριακή.
Χωρίς λόγο.
σχόλια