Η παραλία είναι σκατά και η θάλασσα είναι βούρκος. Τι περιμένεις από την Αθήνα, μαζευτήκαμε πολλοί εδώ μέσα! Αλλά δεν μπορώ να πω, αποζημιώνεσαι.
Μπροστά στα μάτια μου ξετυλίγεται ταινιάκι καλοκαιρινό, χρωματιστό κι αισθησιακό. Η ποικιλία από κώλους είναι θεσπέσια! Μικροί και μεγάλοι, γυμνασμένοι κ αγύμναστοι, ζουμεροί και κοκκαλιάρηδες, φάτσα φόρα και μισοκρυμμένοι.
Η ποικιλία των μαγιώ εξαιρετική. Τα σώματα των κοριτσιών χωρίζονται σε δύο χρώματα κατά κανόνα (και κατά προτίμηση μπλε πάνω – ροζ κάτω και αναποδανά), οι δε άντρες φοράνε λουλούδια μέχρι το γόνατο (σαν σκελέες είναι) ή έχουνε κάνει μονοχρωματική επιδρομή στα MED.
Πράσινα, κοραλλί και γενικά φλούο νύχια αρπάζουν τους καπουτσίνους φρέντο από τον πάγκο του μπαρ κατά δεκάδες. Προσπαθώ να παρακολουθήσω τον παλμό της πλαζ ενώ ο μπάρμαν προσπαθεί να ικανοποιήσει την δίψα του πλήθους, βάζοντας 1. 52 ποτήρια νερό το δευτερόλεπτο, κατά παραγγελία (ίσως θα έπρεπε να έχουν ένα συγκεκριμένο άτομο να βάζει τα νέρα).
Κι ενώ ο μπάρμαν ξεκλέβει κάποια δευτερόλεπτα για να κάνει και την κανονική του δουλειά, σκύβοντας πάνω από ένα καφάσι μπύρες, μπαίνει στο πλάνο παλικάρι σωστό, δέρμα βελουδένιο, γυαλί βγαλμένο από τη Vogue και το κυριότερο: κόκκαλα μέσης σαν του Brad Pitt στο Fight Club. Με μία διαφορά. Τα δεξιά είχαν κι ένα tattoo ολούθε.
Μπορεί οι παραπάνω λεπτομέρειες να πήραν μια παράγραφο, αλλά το scanning κράτησε κλάσματα του δευτερολέπτου, όπως είναι φυσικό. Αυτό σημαίνει ότι ο «φίλος» μας ο μπάρμαν είναι ακόμα σκυμμένος πάνω από το καφάσι.
Ο Fake Brad, έρχεται προς το μέρος του μπαρ, ίσα που προλαβαίνει να τοποθετήσει τα macho χέρια του πάνω στον πάγκο και χωρίς να περιμένει ΟΥΤΕ ΕΝΑ δευτερόλεπτο, ανοίγει τα σαρκώδη χείλη του και με στόμφο ηθοποιού στην Επίδαυρο γκαρίζει: «ΦΙΛΕ!». «ΠΙΑΣΕ ΕΝΑ ΝΕΡΟ!».
Ο «φίλος» μπάρμαν, για άλλη μια φορά, παρατάει το καφάσι, έρχεται από την άλλη μεριά του μπαρ, δίνει νερό στον Μεγαλοπρεπή κι εκείνος ψελλίζει ένα ψωροευχαριστώ, τόσο τυποποιημένο, που θαρρείς πως το έκανε μονάχα για να δείξει την άσπρη οδοντοστοιχία του. Αρχίζει και σβήνει σιγά σιγά από το πλάνο, πηγαίνοντας σαν αρσενικό παγώνι κατά την περίοδο αναπαραγωγής, με το κεφάλι ψηλά και όλα τα φτερά ανοιχτά. Μοιάζει να μην έχει κατεύθυνση.
Ο χρόνος μετράει σε δευτερόλεπτα και, στην επόμενη ακριβώς σκηνή, στο πλάνο εμφανίζεται παλικάρι απλό, δέρμα νεανικό, γυαλί-που-προστατεύει-από-τον-ήλιο και το εμφανέστερο: κοιλίτσα! Ούτε κοιλιά, ούτε φέτες. Κοιλίτσα.
Το διψασμένο αγόρι αφού τσεκάρει για λίγο το status του μπαρ και διαπιστώνει ότι δεν θα εξυπηρετηθεί όσο γρήγορα θα μπορούσε, επιβραδύνει το βήμα του προς τον πάγκο, τον ακουμπά δειλά δειλά και στέκεται. Ο μπάρμαν είναι εμφανώς απασχολημένος με το καφάσι, κι έτσι ο προσωρινός αυτός πρωταγωνιστής του οπτικού μου πεδίου βολεύεται αναπαυτικότερα στα όρθια, δίνοντας –επιτέλους!- την ευκαιρία στον «φίλο» να τελειώσει με το καφάσι.
«Μπορείς να μου βάλεις ένα νεράκι σε παρακαλώ;», είναι η επόμενη ατάκα.
«Βεβαίως», απαντά ο μπάρμαν και καθώς κάνει την συνηθισμένη του κίνηση, παρατηρώ μια αλλαγή του κώδικα: του βάζει παγάκια!
«Ευχαριστώ πολύ» λέει απλά, καθαρά, δυνατά. Και φεύγει. Περπατώντας. Σα να πηγαίνει προς τα κάπου.
Η συνειδητοποίηση ήταν άμεση και ξαφνική. Ο κόσμος σ’ αυτή την πλαζ είναι χωρισμένος σε κατηγορίες! Χοντροκομμένα, δύο είναι οι βασικές: είναι αυτοί που ήρθαν για να κάνουν μπάνιο (και να δούνε) κι αυτοί που ήρθαν για να τους δούνε (και να κάνουν μπάνιο)!
Η δεύτερη αυτή κατηγορία έχει όμοια χαρακτηριστικά σε μεγάλο βαθμό, τα κοινότερα εκ των οποίων φαίνεται να είναι το μπλαζέ ύφος, το γυμνασμένο σώμα (ή εναλλακτικά ένα συγκεκριμένο σημείο του σώματος που, όμως, θα είναι τούμπανο), τα τατουάζ κατά συντριπτική –πλέον- πλειοψηφία, και…η αγένεια. Μάλλον όχι. Η κενότητα. Όχι, ούτε αυτή είναι η σωστή λέξη. Η μεγαλομανία; Ο ναρκισσισμός! Ένας ναρκισσισμός με έναν πολλαπλασιαστή να! Αδιανόητος, επιδεικτικός, γελοίος, ρηχός, λυπηρός και δυστυχής ναρκισσισμός. Από αυτούς που ξεπερνούν το σύνηθες και το ανθρώπινο, μαζί με την υπερβολή του. Από αυτούς που ξεπερνούν ακόμα και το εφηβικό, το παιχνιδιάρικο.
Αγαπητές ψωνάρες,
Οι πλαζ δεν είναι η ευκαιρία σας για λίγα λεπτά δημοσιότητας. Δεν παίζετε σε ποπ βίντεο κλιπ με πολλές λήψεις και εν(γ)δυμασίες και εκατομμύρια views στο Vevo, ούτε έχετε κάνει το καθήκον σας ως άνθρωποι επειδή έχετε ωραία βυζιά, που πάνω τους είναι με μελάνι χαραγμένα τα λόγια κάποιου άλλου ανθρώπου. Και εντάξει δε λέω, κακό δεν κάνετε σε κανέναν, εκτός κι αν την ώρα που περπατάτε στη νοητή πασαρέλα της απύθμενης ανασφάλειάς σας, γκρινιάζετε για τον Σωστό τον Άντρα και την Αληθινή Γυναίκα, εθελοτυφλώντας στο γεγονός πως, δεν μπορεί κανείς να βουτήξει ολοκληρωτικά, σε ρηχά νερά.
Τουλάχιστον, όταν πάτε να συναναστραφείτε με κόσμο, οριοθετείστε λίγο καλύτερα την αχαλίνωτη αυτοπεποίθησή σας και, μην κορδώνεστε και πάρα πολύ, γιατί οι τούμπες πάντα καραδοκούν και οι δικές σας είναι οι αστειότερες όλων!
Καλά μαυρίσματα!
σχόλια