Οι συνεντεύξεις των Κοσκινά και Βουτσινά στο τελευταίο τεύχος της LIFO έχουν δυο κοινά σημεία αναφοράς: Τονίζουν την σημασία των καλών υλικών και την απλότητα του πιάτου.
Αποστρέφονται το περιτύλιγμα. Τα χρόνια που προηγήθηκαν το περιτύλιγμα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον τρόπο που ο κόσμος έβλεπε το φαγητό. Σε ένα κόσμο γεμάτο πλαστικές κάρτες και ανούσια όνειρα το φαγητό έμοιαζε να χάνει τον ουσιαστικό ρόλο που επιτελούσε. Από αφορμή για επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους έγινε έκφραση μεγαλομανίας.
Για να καταλήξουν οι άνθρωποι με την συντροφιά της τηλεοπτικής κάμερας να χρησιμοποιούν την μαγειρική σαν το απόλυτο μέσο επίδειξης(«Δεν το κάνουν για να δείξουν τις μαγειρικές ικανότητες το κάνουν για να δείξουν τα σπίτια τους» όπως έλεγε ένας φίλος).
Σήμερα, που όλα πια έχουν καταρρεύσει και το περιτύλιγμα έχει σκιστεί, αναγκαζόμαστε να θυμηθούμε ότι αξία έχει το απλό και ουσιώδες όχι το δήθεν περίπλοκο και περιττό. Όχι μόνο στο φαγητό. Αλλά στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους, στο τι θέλουμε από την ζωή, στο τι πραγματικά αξίζει και στο τι πρέπει να του γυρίσουμε την πλάτη.
Βέβαια, όλο αυτό γίνεται βίαια και απότομα. Συχνά έχουμε την αίσθηση ότι αναβιώνουμε την πρώτη φορά που κάποιος μας έβγαλε τα μπρατσάκια και μας ανάγκασε να κολυμπήσουμε χωρίς αυτά. Μικρά βαπτίσματα του πυρός μέσα στη θάλασσα της ζωής. Με το κεφάλι μέσα και έξω.
Όμως, χωρίς τα περιττά το «κολύμπι» μας γίνεται πιο άνετο. Δύσκολο, ναι, αλλά τουλάχιστον ξέρεις ότι δεν χρειάζεσαι όλα εκείνα τα βαρίδια στα πόδια. Τα οποία με μαθηματική ακρίβεια θα σε έστελναν σε ένα σιωπηλό βυθό περιττών πραγμάτων. Σήμερα μετράει περισσότερο ποιος θα σου δώσει το χέρι να βγεις όταν στιγμιαία βουλιάξεις, παρά αυτός που θα απολάμβανε την «παρέα» σου στο βυθό των περιττών πραγμάτων. Δεν είναι και λίγο.
σχόλια