Ζούμε σε μια πραγματικότητα που μας εμπεριέχει, συνεπώς δεν μπορούμε με ασφάλεια να αντιληφθούμε το μέγεθος, το νόημα, τη φύση των πραγμάτων.
Σε μια προσπάθεια να ορίσουμε σημεία αναφοράς επιλέγουμε ιδέες, σύμβολα, ανθρώπους που μετουσιώνουν αυτό το χάος της πραγματικότητας, σε κάτι πιο συγκεκριμένο.
Μια τέτοια περίπτωση είναι ο John Koulouria Poulaw Zoobus.
Συνήθως τα κείμενά μου είναι μια μίξη μαγικού ρεαλισμού και μαλακίας, το ίδιο είναι και αυτός.
Ο Zoobus, που λέτε, είναι αυτός που κάνει τον μάγειρα στις παρτούζες, εκδίδει αντιφασιστικά βιβλία πριν καν γίνει μόδα η Χ.Α., πίνει 134 Ντραμπούι για να ξεμεθύσει από την πραγματικότητα, έχει βαφτίσει τον εαυτό του DJ Κατάθλιψη και κυνηγά τις τράπεζες και όχι αυτές εκείνον, με κοντάρι το βουρτσάκι της τουαλέτας.
Ο Zoobus υπερβαίνει κάθε ιστορικό γεγονός και του δίνει διαστάσεις ψευδαισθησιακές, είναι ένας Φελινικής αισθητικής Γκοντό, μια σκιά που διεκτραγωδεί το ανθρώπινο δράμα, ένας θεατρίνος που παίζει Πιραντέλο και Ιονέσκο σε ένα κοινό που έχει πάει να δει Σεφερλή.
Δείτε για παράδειγμα αυτή τη φωτογραφία.
Κανείς μέχρι εκείνη την αποφράδα μέρα στην Άνδρο, δεν είχε δει τον Zoobus να δαμάζει τα κύματα (το δαμάζει υπερβολή, το δέχομαι). Λίγοι τυχεροί ήταν κοντά του και μπόρεσαν να ζήσουν αυτή τη μυσταγωγία της βάπτισης, του πιο ταλαιπωρημένου εκδότη και εραστή, στα νερά των Κυκλάδων.
Και όμως, ποιος από όσους ήταν παρόντες περίμενε να ζήσει κάτι τέτοιο;
O Zoobus, μετά από μια βουτιά στα παγωμένα, όπως το ουίσκι του νερά, αναδύθηκε και ήταν σαν με μια έκφραση να τους αφηγήθηκε όλες τις ιστορίες του βυθού, τόσο του δικού του, όσο και της ελληνική πραγματικότητας.
Σημείωση. Κόντεψε να τους πνίξει όλους από τα γέλια.
Αυτός ο δαίμονας της ανατροπής, είναι με διαφορά, η πιο σατυρική προσωπικότητα που κυκλοφορεί στους δρόμους του κέντρου της πόλης. Θα τον δείτε να αιωρείται μέσα στα μπαρ, ανάμεσα στις Ζουμπίτσες ή να προσπαθεί με κόπο να σταθεί στο σκαμπό της μπάρας με μπαστούνι κάποιο σκουπόξυλο, και να λέει πάντοτε τα πιο ακατάλληλα πράγματα στους πιο ακατάλληλους ανθρώπους.
Και όμως, κανείς δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί, διότι από το πρώτο δευτερόλεπτο, αντιλαμβάνεται κατακεραυνωμένος, πως ο Zoobus πρόλαβε, με το «καλησπέρα», να διεισδύσει στην ψυχή του και να ανιχνεύσει το παράπονό του, γίνονται και οι δύο συνένοχοι στο υπονοούμενο.
Μπροστά στον Zoobus είναι όλοι ψυχικά γυμνοί και προπτωτικά αθώοι, όπως είναι και ό ίδιος, όπως είναι και τα κουνελάκια του Playboy. Η αίσθηση της γύμνιας που σε κάνει να νιώθεις και το σατυρικά αστείο του πρόσωπο σου προκαλεί ευθυμία αλλά και εμετό, ταυτοχρόνως.
Αυτός ο μεγαλοεκδότης πολλών αριστουργηματικών βιβλίων, είναι ένα από τα πρόσωπα της Ελλάδας που ίσως η ιστορία προσπεράσει, για λόγους που δεν χρειάζεται να αναλύσουμε.
Ο Zoobus είναι ο Δον Κιχώτης ή μάλλον ο Δον Κιχώτης είναι Zoobus.
Το κείμενο είναι μια προσωπική απάντηση στα άρθρα που προτείνουν για διεξόδους από την κρίση, κάποιο καινούριο καφέ που μόλις άνοιξε, κάποια ακόμη παράσταση, κάποιο ακόμα βιβλίο αλλά ξεχνούν τους θεούς του περιθωρίου και άλλα μεταιχμιακά πρόσωπα που μας περιβάλλουν σαν θνητά πνεύματα που βρίσκονται πάντα στο πλάι όσων πολεμούν τα τανκς με νεροπίστολα.
Φως και ελπίδα στον κόσμο που ζούμε μας δίνουν χαρισματικά -και για αυτό καταραμένα- πλάσματα που ζουν ανάμεσά μας. Ας τους το ανταποδώσουμε κρίνοντας τους για αυτό που είναι και όχι με βάση τα κριτήρια αξιολόγησης της εδραιωμένης κοινής γνώμης.
Στην Αθήνα του 2013 όλο και κάποιος Σωκράτης ή Βαν Γκονγκ θα κυκλοφορεί, θα είναι κρίμα να τους προσπεράσετε και να σας προσπεράσουν.
Τέτοιες φιγούρες μου φέρνουν στο μυαλό τον Χριστό της σταύρωσης, κουβαλούν την ιδιαιτερότητα της μοναδικότητας, που ενώ μας λυτρώνει την τιμωρούμε.
σχόλια