Κάθε φορά που κάποιος ιδιωτικά ή δημόσια προσπαθεί να δικαιολογηθεί για μια χοντράδα που είπε ή έκανε τα φορτώνει συχνά στον «Μέσο Έλληνα». Είναι απλό: Το να μεταφέρεις την ευθύνη των όσων λες σε κάτι απροσδιόριστο και αόρατο, σε κάνει να μοιάζεις σχεδόν με σύγχρονο οσιομάρτυρα. Σαν να λες ότι για όσα λες και κάνεις φταίει μια οντότητα που υπάρχει αλλά δεν την έχει δει κανείς.
Θα ήταν τιμιότερο και δυσκολότερο να βγεις και να πεις: «ΕΓΩ γελάω με το χιούμορ που συμπεριλαμβάνει ανθρώπους καθηλωμένους σε καροτσάκι». Διότι τότε θα σήμαινε ότι αναλαμβάνεις την ευθύνη των όσων λες. Είναι πολύ εύκολο να ξεγλιστράμε με αυτή την δικαιολογία του «Μέσου Έλληνα» καθημερινά. Ο Μέσος Έλληνας παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο άρα παρκάρω και εγώ. Ο Μέσος Έλληνας αφήνει τα σκουπίδια του στην παραλία άρα τα αφήνω και εγώ. Ο Μέσος Έλληνας γελάει με χοντράδες άρα γελάω και εγώ. Ο Μέσος Έλληνας κλέβει την εφορία άρα την κλέβω και εγώ. Ο Μέσος Έλληνας δεν κόβει αποδείξεις άρα δεν κόβω και εγώ.
Να τελειώνουμε μια και καλή με το θέμα: Ο «Μέσος Έλληνας» είναι μια ωραιότατη δικαιολογία που έχει φτιάξει ο καθένας στο μυαλό του για να πορεύεται. Είναι το καλύτερο άλλοθι για όλα όσα συνέβαιναν, για όσα συμβαίνουν και για όσα θα συμβούν. Είναι ο πιο εύκολος τρόπος να μεταφέρεις το βάρος της ευθύνης από εσένα στον «Μέσο Έλληνα». Είναι το παραμύθι που λέει η μονάδα στον εαυτό της για να κρυφτεί μέσα στον όχλο του Μέσου Έλληνα.
Ας αφήσουμε το παιχνίδι με το «Μέσο Έλληνα» για τα γκάλοπ και τις διαφημιστικές. Που και πάλι δεν πέφτουν πάντα μέσα. Στην πραγματική ζωή αν θες να σε παίρνουν στα σοβαρά καλύτερα να αναλαμβάνεις την ευθύνη των όσων λες ή κάνεις.
σχόλια