Απολάμβανα από παιδί να κοιμάμαι πάνω στη θάλασσα.Όταν μάθεις πως γίνεται,μετά είναι απλό.Γυρίζεις ανάσκελα και ρυθμίζεις την αναπνοή σου στη θέση 'μόλις έχω γυρίσει από προσκύνημα στο Θιβέτ'.Αποβάλλεις κάθε φόβο για το τι μπορεί να παραμονεύει από κάτω σου,ανοίγεις διάπλατα χέρια και πόδια,κλείνεις τα μάτια και ...νάνι.Η μάνα μου φοβόταν πως θα με πάρουν τα κύματα και θα καταλήξω να κάνω παρέα στον Ιωνά,στην κοιλιά κάποιου παραθρησκευτικού τέρατος ,κάπου μεσοπέλαγα.Αν ήξερε τις παρέες μου,μάλλον θα το ευχόταν.
Δεν έδινα δεκάρα για τις ανησυχίες της ή για το ηθικό δίδαγμα παρόμοιων βιβλικών οργίων, και συνέχισα για χρόνια ν απολαμβάνω
δεκάλεπτους υπνάκους που διακόπτονταν συνήθως από κάποιο ύπουλο κυματάκι που έβαζε νερό στη μύτη μου.
Δεν του το συχώρεσα ποτέ αυτό -το αλμυρό ξυπνητήρι -του Ποσειδώνα,όπως επίσης κι ότι τον είχα στο δεύτερο οίκο κι αυτό τα έκανε λέει όλα ασαφή, και οριακά θολά.
Έμαθα τότε,νωρίς νωρίς, πως κανένας θρίαμβος των αισθήσεων,κανένας ενθουσιασμός, δεν είναι ασυνόδευτος από μια τουλάχιστον πανωλεθρία του σώματος ή του πνεύματος.Συνηθέστερα και των δυο μαζί.
Βάζω τον ήλιο απέναντι,κόντρα, μου κρατάει τα μάτια κλειστά, και όταν αυτός πλησιάζει να βραχεί στο νερό, στο δικό μου κεφάλι εκρήγνυνται τα πιο κόκκινα χρώματα που έβαψε ποτέ ο Γκογκέν στην Ταϊτή. Αν βοηθάει η κατεύθυνση των κυμάτων,προσπαθώ να υποδέχομαι τα ρίγη της θάλασσας με τα πόδια,γιατί αυτά με προειδοποιούν και μου δίνουν χρόνο για εκείνο το μεγαλύτερο κύμα που πλησιάζει, που μαρτυράει πως ο αέρας δυνάμωσε και τέρμα τα δίφραγκα για σήμερα.
Μαζί με όλες τις άλλες συνέπειες του να ζω μεγαλώνοντας,τελειοποίησα αυτή τη συνήθεια μ ένα ζευγάρι ωτοασπίδες κι ένα design μανταλάκι για τη μύτη.Αυτός ο υδάτινος διαλογισμός μπαίνει κρυφά,μια ώρα μετά τα μεσάνυχτα, στο σπίτι ξεπεταγμένης δεκαπεντάχρονης και τη μυρίζει πρώτος,τοση ηδονή.Οι ήχοι απ το βυθό εξακολουθούν να φτάνουν στο κέντρο των αισθήσεων,αλλά τους αντιλαμβάνομαι πιο σωματικά από πριν.Κι αν σε κάποιο beach bar παίζει μουσική για rude boys,κάτι σαν 'σκόνη απο γύρη στο Κίνγκστον',βάζω μόνο τη μια ωτοασπίδα κι έτσι είμαι μισός lion king με ράστα σκήπτρο και μισός-απ τη μέση και κάτω-γοργόνα.
Αλλά εκείνη τη μέρα...Δεν χρειάστηκε τίποτα περισσότερο από ένα ξενύχτι για να πάνε όλα στραβά..ή όχι τόσο..
Καθώς μου έλειπε ύπνος και μου περίσσευε αλκοόλ στο αίμα,είχα την παλαβή ιδέα να κοιμηθώ ,αξημέρωτα ακόμα ,στη θάλασσα,ήταν λίγο κρύα αλλά αυτό χρειαζόμουν για να συνέλθω.Γδύθηκα στα γρήγορα ..και βούτηξα.Και κοιμήθηκα.Θα πρέπει να είχαν περάσει μερικές ώρες όταν ξύπνησα γιατί ο ήλιος είχε κάψει τα βλέφαρά μου, και στο στόμα και το λαιμό μου δεν έπαιζε τίποτα που να θύμιζε έστω υγρασία.Πανικοβλήθηκα πριν ακόμα θυμηθώ πως με λένε.
Μια γρήγορη ματιά προς το μέρος όπου θα πρεπε να βρίσκεται η ακτή ,αλλά δε βρισκόταν,κι άλλη μια μέσα στο νερό για να εκτιμήσω απ το χρώμα του το βάθος του νερού..μ έπεισαν για το μάταιο του ν αρχίσω να κολυμπάω..Τίποτα,καμιά ένδειξη ανθρώπινης παρουσίας ή μουσικής από μπαρ,τα κύματα με είχαν αποδεχτεί για δικό τους και με είχαν πάρει μαζί τους.Ποιος ξέρει που ,εκεί ανάμεσα στο μπλε και το λιγότερο μπλε,το 'που' δεν έχει ούτε διεύθυνση ούτε ταχυδρομικό κώδικα.
Αν υπήρχαν τοίχοι μέσα στη θάλασσα θα χτυπούσα το ξεροκέφαλο μου στον πιο κοντινό,αλλά το ανέβαλα για πιο άνυδρο τοπίο κι επικεντρώθηκα στο πως θα σώσω το τομάρι μου απ το να γίνει ένα ηλίθιο πνιγμένο πτώμα στα δελτία των ειδήσεων.Μισώ τη δημοσιότητα ακόμα και πεθαμένος, και με κανένα τρόπο δεν ήθελα να δώσω αυτή τη χαρά στην γνωστή δημοσιογράφο.
Κάτι έσταζε όμως ανάμεσα στα μάτια μου που..δεν ήταν νερό.Άγγιξα με το χέρι τη διαφορετική του υφή και συνειδητοποίησα πως ήταν αίμα.Όμως από που;Tι θα μπορούσε να με είχε χτυπήσει ενώ κοιμόμουν;
Ξανακοίταξα γύρω παντού.Μπορεί στη στεριά τα σημεία του ορίζοντα να είναι τέσσερα ή όσα είναι,αλλά σας ορκίζομαι, όταν βρίσκεσαι στη μέση της θάλασσας είναι τουλάχιστον τα διπλάσια.Σε απόσταση είκοσι περίπου μέτρων -αν είχα μαζι μου κομπιουτεράκι θα σας το 'λεγα και σε ναυτικά μίλια-επέπλεε μια βαλίτσα,μια βαλίτσα από κείνες που ξεφορτώνονται καμιά φορά οι μαφιόζοι τις νύχτες, όταν τους πλησιάζουν με τα καρακόλια της θάλασσας οι λιμενόμπατσοι.Πλησίασα.
Δερμάτινη,με μεταλλικά τελειώματα στις γωνίες,πράγμα που εξηγούσε το ματωμένο μου κεφάλι,όχι αρκετά βαριά για να βυθιστεί,όχι αρκετά άδεια για να με απογοητεύσει..
Πιάστηκα πάνω της σαν νοσοκόμα από ανύπαντρο γιατρό.Ευχήθηκα να είχε μέσα κάτι εξαιρετικό,δεν ήθελα όμως αυτή η σκέψη να
κλέψει τις δυνάμεις που είχα τόση ανάγκη για να βγω σε κάποια ,οποιαδήποτε ακτή.
Θ ασχολιόμουν με το περιεχόμενό της μόνο όταν θα είχα σιγουρευτεί πως δε θα μ έπιανε εκείνο το ξανθό τσόκαρο στο στόμα της,με κείνα τα ψυχρά πράσινα ειρωνικά μάτια και το στραβό χαμόγελο που φωνάζει μονίμως 'είμαι πλούσια και έξυπνη,η εξυπνότερη,δημοσιογραφάρα'.Δεν θα της έκανα το χατίρι.Που σημαίνει πως τώρα έπρεπε εγώ και η βαλίτσα,η βαλίτσα και γω, να βοηθήσουμε ο ένας την άλλη και η άλλη εμένα ώστε να κολυμπήσουμε προς τη στεριά.
Όταν κουραζόμουν έριχνα κανάν υπνάκο,με το χέρι περασμένο στο χερούλι της.Πρέπει να ήταν αργά το απόγευμα ,έτσι μαρτυρούσαν τα πρώτα πορτοκαλί του ορίζοντα,όταν το τελευταίο κύμα μας πέταξε σε μια όχι και τόσο άγνωστη γωνιά της ακτογραμμής.Ήμουν σίγουρος πως αυτή η καλύβα από καλάμια με είχε κάποτε κοιμίσει στον ίσκιο της,πολλά μεσημέρια, και φυσικά εκείνο το βράδυ που..Δεν είχαν όμως πια σημασία αυτά,καιγόμουν να σύρω τη βαλίτσα μου και να την ανοίξω μακριά από αδιάκριτα βλέμματα.Όμως δεν άντεξα,ήταν τόση η εξάντλησή μου που με πήρε ο ύπνος και ξύπνησα μόνο όταν ένιωσα ένα σκυλί να γλείφει το αίμα απ το μέτωπό μου.Όχι ένα οποιοδήποτε σκυλί.Ένα θηλυκό ασπρόμαυρο σέτερ, που χρόνια αλητάκι της παραλίας,με είχε συντροφεύσει ξανά και ξανά στις νυχτερινές μου περιπλανήσεις.Η Μαριλού..
Τώρα μύριζε τη βαλίτσα κι αυτή, και πότε με το πόδι ,πότε με τη μύτη της προσπαθούσε να την ανοίξει.Το θυμόμουν από κείνο το βράδυ πως ήταν περίεργη η Μαριλού.Τότε που,κουτάβι ακόμα, είχε τρυπώσει τη μουσουδίτσα του από ένα άνοιγμα στα καλάμια για να δει από που προέρχονται αυτά τα πνιχτά βογγητά.Τα μάτια της έλεγαν 'τελειώνετε,είμαι και γω εδώ'. Έσβησα στα γρήγορα την ανάμνηση,πήρα μια γρήγορη ανάσα και άνοιξα τη βαλίτσα.Δυο χωρίσματα.Στο ένα λεφτά,πολλά λεφτά,στο άλλο ναρκωτικά.Η Μαριλού κατάλαβε αμέσως τι έπρεπε να κάνουμε κι άρχισε να σκάβει σαν τρελή με τα μπροστινά της πόδια.Σε βάθος περίπου εξήντα εβδομήντα εκατοστών χώσαμε τα πράματα,κι ύστερα άρχισα να μετράω τα λεφτά,διακόσιες εικοσιτρείς χιλιάδες ευρώ.Ούτε γω ούτε η Μαριλού είχαμε δει ποτέ τόσα λεφτά μαζεμένα.Βρήκα στην καλύβα και φόρεσα το παντελόνι απο μια μωβ ξεθωριασμένη φόρμα.
Πετάξαμε τρέχοντας,γαβγίζοντας και γελώντας στο κοντινότερο beach bar.Έπαιζε το Get out of town,του Ziggy.Ήπιαμε στην υγειά του λιμενικού σώματος.Δηλαδή αυτή έπιανε τα πατατάκια στον αέρα και γω κατέβαζα τα τζιν.
τη ρώτησα.Γάβγισε δυο φορές.Κι αυτό από παλιά σήμαινε ''Φυσικά,σ αγαπούσα από κουτάβι''.-
σχόλια