Ξενιτεμένο μου Playmobil

Ξενιτεμένο μου Playmobil Facebook Twitter
11

Σάββατο απόγευμα. Το ραντεβού έχει οριστεί στο Skype. Μόνο ήχος, όχι εικόνα. Ο Θάνος, η Αναστασία, η Ελένη και ο Θοδωρής είναι φίλοι από παιδιά. Στα τόσα κοινά τους έχει προστεθεί ακόμα ένα: και οι τέσσερις έχουν εγκαταλείψει την Ελλάδα για να αναζητήσουν την τύχη τους στο εξωτερικό.


Πρώτα ήταν ο Θάνος. Ο «γενναίος» της παρέας. Ύστερα η Αναστασία και η Ελένη. Όλη η παρέα για τη μαμά Ευρώπη. Ο Θοδωρής για Τορόντο. Καναδά. Τα στατιστικά επιβεβαιώνουν ότι ακόμα ένα μέρος του νεανικού πληθυσμού της χώρας θα περάσει αυτό το Φθινόπωρο τα σύνορα. Ίσως τελικά τα μοναδικά success stories σε αυτή τη χώρα να είναι η ανεργία και οι βαλίτσες.


«Την απόφαση για Γερμανία την πήρα αναγκαστικά. Τελειώνοντας τη σχολή εργάστηκα για δύο χρόνια σε μία μεγάλη εταιρεία, η οποία κήρυξε πτώχευση, με αποτέλεσμα να απολυθώ», αναφέρει η Ελένη.

«Οι προσπάθειές μου για να βρω δουλειά τα επόμενα τρία χρόνια δεν είχαν επιτυχία. Περιπλανήθηκα από αγγελία σε αγγελία αναζητώντας κάτι αλλά οι συνθήκες ήταν τραγικές. Λίγες εβδομάδες πριν κλείσω τα εισιτήρια μία φίλη με έφερε σε επικοινωνία με αλυσίδα ρούχων για part time εργασία. Η προσφορά που πήρα ήταν 180 ευρώ συν τη μηνιαία κάρτα μου για το λεωφορείο. Ποιος μπορεί να ζήσει με αυτά τα λεφτά;»

 

 

Ο Θοδωρής τις τελευταίες έξι εβδομάδες έχει γίνει κάτοικος Καναδά. Στο Facebook του ο τόπος διαμονής έχει αλλάξει από Θεσσαλονίκη σε Τορόντο.

«Δεν θα σταθώ στις διαφορές των δύο χωρών. Ούτε στο πόσο υψηλότερος είναι ο μισθός που μπορείς να βρεις στο εξωτερικό. Τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα και έξω από τα σύνορα αλλά υπάρχει μία αισθητή διαφορά. Έξω υπάρχει αξιοπρέπεια. Στον τρόπο ζωής, στις συνθήκες περίθαλψης, στις δυνατότητες εκπαίδευσης. Κι αυτό το καταλαβαίνεις από τον πρώτο καιρό που θα πατήσεις το πόδι σου. Ίσως είναι η σωστότερη επιλογή που έχω κάνει στη ζωή μου. Κυρίως γιατί ηρέμησα από το άγχος και την παράνοια που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία».

Η Αναστασία εδώ και έναν χρόνο χαιρετάει τα αγαπημένα της πρόσωπα μέσω Skype. Το Παρίσι και η Γαλλία έχουν γίνει η νέα κουκίδα στον προσωπικό της χάρτη.

«Στην Ελλάδα χαραμίζεις ένα σωρό λεφτά για να μπεις στο Πανεπιστήμιο, οι γονείς σου ξοδεύουν άλλα τόσα για να βγεις από αυτό και μετά το μόνο που βρίσκεις πλέον στην αγορά εργασίας είναι ένας πενιχρός μισθός για να επιστρέψεις «περήφανος» στο πατρικό σου. Μέχρι να πάρω την απόφαση να φύγω πέρασα από 16 συνεντεύξεις. Στο τέλος καθόμασταν με τους φίλους μου και βάζαμε στοίχημα πόσα «όχι» θα εισπράξω την εβδομάδα».

Η ίδια έρχεται Ελλάδα μόνο Χριστούγεννα, στη μεγάλη άδεια. Τις υπόλοιπες ημέρες την επικοινωνία με τα αγαπημένα της πρόσωπα έχει αναλάβει η τεχνολογία.

«Αυτό που με στεναχωρεί είναι ότι όλες τις σημαντικές στιγμές των φίλων μου τις βλέπω από μία οθόνη. Σε γενέθλια και συναθροίσεις εγώ κάθομαι στο γραφείο μου και συμβάλλω στο να σβήσουν τα κεράκια. Κάθε Κυριακή κάνω μία κλήση με τους γονείς μου και τον αδερφό μου. Είναι πάντα μαζεμένοι στο σαλόνι πριν το μεσημεριανό. Προσπαθούμε να καλύψουμε τα νέα της εβδομάδας. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι ευτυχισμένοι που έχω πάρει αυτόν τον δρόμο στη ζωή μου, αλλά πολλές φορές νιώθω ότι δεν αρκεί. Είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο που έχει μεγαλώσει δίπλα σε αγαπημένα πρόσωπα να αρκείται σε ένα accept και μία πλήρη οθόνη».

Για τον Θάνο η απόφαση να φύγει από την Ελλάδα ήταν μονόδρομος. Τον ακολούθησαν και οι γονείς του. Άνεργοι για περισσότερο από ένα χρόνο, αποφάσισαν να τον συντροφεύσουν στην περιπέτεια της Γερμανίας.

«Στην Ελλάδα της κρίσης, ο νέος πτυχιούχος θα πάρει πρώτο μισθό λιγότερα από 500 ευρώ. Αν φυσικά πληρωθεί και όποτε τα πάρει. Με αυτά τα λεφτά το μοναδικό που μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια είναι ένα έφηβο Playmobil. Μόνο αυτό μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του. Ένας άνθρωπος που έχει να πληρώσει ενοίκιο, τρέχοντα έξοδα και τυχόν χαράτσια δεν τα βγάζει πέρα. Δεν ζει, απλά επιβιώνει!», τονίζει με νόημα.

Η σύνδεση μας ολοκληρώνεται. Με χαιρετούν ευγενικά. Ήταν τα παιδιά της γενιάς των 700, των 600, των 500 ευρώ. Η γενιά που μαθαίνει να αγκαλιάζει οθόνες αντί για πρόσωπα. Η γενιά Playmobil. Γιατί δηλαδή τι έχουν τα Playmobil; Μία χαρά τα βλέπω! Αγέρωχα, αγέρωχα. Έχετε δει Playmobil στεναχωρημένο;

11

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

7 σχόλια
Δυστυχώς παντού κάτι κερδίζεις κάτι χάνεις...Αυτό λέω πάντα στους δικούς μου ανθρώπους όταν "ζηλεύουν" με τη ζωή μας στο εξωτερικό. Έχουμε μέλλον εδώ, σχέδια και όνειρα για την ζωή μας και την οικογένεια που θα φτιάξουμε αλλά πάντα νιώθουμε ότι χάνουμε...Χάνουμε την καθημερινότητα των φίλων και της οικογένειάς μας... Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο εκτός κ άσχημα νιώθαμε όταν μόνο μέσω skype μπορούσαμε να νιώσουμε μέρος της οικογένειάς μας κ να δούμε τα νεογέννητα ανήψια μας στο μαιευτήριο, όταν δεν ήμασταν εκεί στον γάμο του αδεφού, στην αρρώστια των γονιών μας...αλλά το φορτίο για τους δικούς μας αν μέναμε είναι δυσβάσταχτο..και το μέλλον κ τα όνειρά μας αμφίβολα...κάτι κερδίζουμε, κάτι χάνουμε...
Άλλο είναι η επιτυχής έκβαση μιας λογικής απόφασης (πήγα έξω, βρήκα δουλειά, είμαι τα 1-2 χρόνια που είμαι εδώ) και άλλο το success story.Το αν η αλλαγή χώρας ήταν όντως success story θα φανεί αν κάποιος μετά από 5-6 χρόνια έχει καταφέρει να ενταχθεί πλήρως στη χώρα που είναι (και να μην κρεμιέται από την ύπαρξη άλλων συντοπιτών), έχει καταφέρει να δημιουργήσει ίσως οικογένεια και δεν παθαίνει κρίσεις πανικού στη σκέψη ότι η μάνα του ή ο πατέρας του μπορεί να πάθουν κάτι και αυτός να μην είναι εκεί. Επειδή ζω και εγώ έξω αρκετά χρόνια βλέπω ότι οι περισσότεροι μετανάστες γνώσης (και όχι μόνο Έλληνες) αρχίζουν να λοξοκοιτάζουν προς την επιστροφή στις χώρες τους μετά από ένα σεβαστό αριθμό ετών παραμονής. Και ο λόγος είναι μια αργή φθορά που δεν γίνεται αντιληπτή όσο όλα είναι ακόμα νέα και φρέσκα.
Είμαι 25 χρονών, σε λίγες μέρες φεύγω κι εγώ για το εξωτερικό αλλά θα μου επιτρέψετε να συμμερίζομαι καθόλου δακρύβρεχτα άρθρα σαν το παραπάνω.Φεύγω συνειδητά από τη χώρα μου. Φεύγω γιατί θέλω να δουλέψω πάνω στην επιστήμη που σπούδασα, γιατί θέλω να αποκτήσω γνώσεις και πραγματική εργασιακή εμπειρία, γιατί θέλω να έχω έναν μισθό που θα με καθιστά οικονομικά ανεξάρτητο χωρίς να περιμένω το χαρτζιλίκι του μπαμπά.Και σκέφτομαι οτι δεν είμαστε η μόνη γενιά που γνώρισε κάτι τέτοιο. Και οι γονείς μας υπήρξαν μετανάστες, έστω και στην ίδια χώρα. Οι περισσότεροι έφυγαν από τα χωριά τους, μακριά από τις οικογένειές τους και τους παιδικούς τους φίλους για να σπουδάσουν και να δουλέψουν στην πρωτεύουσα ή στα μεγάλα αστικά κέντρα. Και μη μου πείτε πως έβλεπαν πιο συχνά τους δικούς τους από ότι εμείς. Ο πατέρας μου 1-2 φορές το χρόνο πάει στο χωριό του. Και σκεφτείτε οτι παλιότερα δεν υπήρχε η τεχνολογία που υπάρχει σήμερα.Έτσι είναι λοιπόν η ζωή. Ο καθένας τραβάει το δικό του δρόμο. Το αν θα μείνει δεμένος με τους δικούς του ανθρώπους είναι στο χέρι του. Η τεχνολογία άλλωστε βοηθάει πολύ πλέον. Όπως επίσης στο χέρι του είναι αν θα αποφασίσει να ζήσει τη ζωή του ή να κάθεται σαν το playmobil μπροστά σε μια οθόνη.
Επειδή εχω φύγει εδώ και δυο χρονια, θα μου επιτρέψεις να σου σχολιάσω ότι καλύτερα να περιμένεις να το ζήσεις λίγο προτού χαρακτηρίσεις το άρθρο δακρύβρεχτο. Και ναι στο χέρι του καθενός είναι να κρατησει επαφή, αλλά όσο περνά ο καιρός χρειάζεται όλο και πιο σκληρή προσπάθεια για να νικήσεις τις καθημερινότητες που εξελίσσονται παραλληλα αλλά χωριστά, για να νικήσεις την κούραση της κάθε μέρας που σε κανει να μην μπορείς να σηκώσεις το τηλέφωνο κι ας θέλεις να μιλήσεις, για να νικήσεις αυτό το αδειασμα που σου γεννά η απουσία της φυσικης παρουσίας των άλλων. Όλοι συνειδητά φύγαμε. Πώς αλλιώς? Και όλοι συνειδητά μενουμε εδω που ήρθαμε. Και οι περισσότεροι - και γω μαζί- θα σου πουν ότι ήταν η σωστότερη απόφαση στην παρούσα φάση. Και δεν είμαι δυστυχισμένη. Καλά είμαι. Αλλά δε μπορώ να ξεπεράσω το ότι η ζωή πήρε μια άλλη κατευθυνση από αυτή που θα μπορούσε να πάρει αμα δεν ειχε διαλύσει η πατρίδα μου. Δε λέω καλυτερη ή χειρότερη. Άλλη. Και τα βραδια που είμαι μονη μου δε μπορώ να ξεπεράσω το ποσο μου τη σπάει που δε μπορώ να μυρίσω τους ανθρώπους που αγαπώ. Ή που οταν χαιδευω την οθόνη δε με αγκυλώνουν τα γενια τους.
Και αν σκεφτείς πόσοι άξεστοι βγάζουν λεφτά στην Ελλάδα, τότε μόνο μια λέξη σου έρχεται στο μυαλό: Κρίμα.Κρίμα που αυτή η χώρα διώχνει το υγιές κομμάτι της και κρατά το σάπιο...
Σαν να διαβάζω για το όχι-και-τόσο-μακρινό μέλλον μας, μια και σε λίγους μήνες θα πάρουμε τον ίδιο δρόμο. Κι εγώ ρεαλισμό διέκρινα στο κείμενο και μια εύλογη πικρία. Κύκλους κάνει αυτό, θα την βρούμε την άκρη κάποια στιγμή, πού θα πάει. Σε οθόνη θα είναι ή στην πραγματική ζωή... αυτό είναι άλλο θέμα. Έχοντας πάντως βγει εκτός για δουλειά (και επιστρέψει), οι αποχωρισμοί είναι παροδικοί, όλα τα άλλα συνηθίζονται, αρκεί να ξέρεις πού, γιατί και με τι εφόδια πας.
Δίκιο έχεις και εσύ και οι φίλοι σου, αλλά πολύ πεσιμιστικό ύφος ρε παιδί μου.. Έπεσα σε κατάθλιψη! Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε με πιο θετικό τόνο στο Ellada; Ακόμη και όταν όλα πάνε στραβά; Ναι, πρέπει.
Μήπως κάποιοι αρνούμαστε πεισματικά να δεχτούμε την αλήθεια;Που τον είδες τον πεσιμισμό; Εγώ διέκρινα ρεαλισμό. Καμία σχέση με πεσιμισμό. Ζούμε σε κοινωνία διαλυμένη που δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει και θα παριστάνουμε τους αισιόδοξους; Από που και ως που; Εντάξει να προσπαθήσουμε να μη μας πάρει εντελώς "από κάτω" αλλά έχουμε χειροπιαστά παραδείγματα και βιώματα πια που δεν μας κάνουν αισιόδοξους. Και τα παιδιά κάνανε πολύ καλά που σηκώθηκαν και φύγανε. Είναι μία πραγματική λύση, δύσκολη, αλλά είναι ΛΥΣΗ που τους επέτρεψε να αρχίσουν να σκάφτονται και σε θετικούς τόνους...Συγνώμη για το ύφος μου, μη με παρεξηγήσεις αλλά είμαι κι εγώ αρκετά προβληματισμένος με την όλη κατάσταση μας.
Και ποιος δεν είναι προβληματισμένος;; Εγώ πρώτος απ'όλους, πίστεψέ με. Έχω βαρεθεί όμως να ακούω τα success stories των σύγχρονων μεταναστών στο εξωτερικό διότι επισκιάζουν αυτούς που τα παράτησαν όλα, σκόρπισαν και τα τελευταία τους χρήματα στο να φύγουν και τελικά εκεί που πήγαν τα βρήκαν πιο σκούρα απ'ότι εδώ. Και αυτοί οι άνθρωποι μάλλον είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
ImmortalWind 20.8.2013 | 12:11Δεν νομίζω πως είναι ο κανόνας. Σίγουρα υπάρχουν και περιπτώσεις που το αποτέλεσμα και εκεί που πήγαν δεν ήταν θετικό. Όμως όπως λέγεται: "Κάθε αρχή και δύσκολη". Πρέπει να διαχωριστούν οι περιπτώσεις όσων με το "καλημέρα" περίμεναν να δουν τεράστια και θετική αλλαγή και επέστρεψαν απογοητευμένοι και όσους υπομονετικά βρίσκονται ή πέρασαν το μεταβατικό στάδιο έχοντας προσαρμοστεί θέτοντας ρεαλιστικούς στόχους.Είναι πολύ μεγάλο το ποσοστό όσων γενικότερα είδαν τις ζωές τους να βελτιώνονται αλλά και εν συγκρίσει με την κατάσταση εδώ.Η μετανάστευση είναι ένα ρίσκο που αξίζει να δοκιμαστεί όταν οι παρούσες συνθήκες ζωής είναι απογοητευτικές και χωρίς κανένα όραμα θετικών αλλαγών. Ακόμη και στη περίπτωση που δεν πετύχει, δεν μένουν μετέωρα ερωτηματικά του τύπου: "Γιατί δεν δοκίμασα;", "Μήπως θα ήταν αλλιώς;". "Έχασα ή όχι ευκαιρίες;"...