ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

''Πού την είδαν την ασέβεια στον νεκρό; Ούτε που ξέραμε τότε ότι ήταν νεκρός''

''Πού την είδαν την ασέβεια στον νεκρό; Ούτε που ξέραμε τότε ότι ήταν νεκρός'' Facebook Twitter
15

Λένα Διβάνη

Από τη στήλη της στο PROTAGON

 
Μια τρομακτική μέρα για όλους

 

Ξύπνησα πρωί με δυσκολία. Χτες έγραφα μέχρι αργά. Ξανάπιασα το βουνό με τις φωτοτυπίες. Το δωμάτιο του σπιτιού που με φιλοξενούσε μικρό, δεν μπορούσα να τις απλώσω στο πάτωμα. Έχει θάλασσα όμως εδώ και την έχω ανάγκη μετά από ένα μήνα εγκλεισμού στα αρχεία του Ερυθρού Σταυρού στη Γενεύη όπου έκανα την έρευνα. Δούλεψα λίγο αλλά δεν έβγαινε. Είπα να βγω να κάνω μια βουτιά. Με ξυπνάει το νερό. Στο δρόμο άνοιξα το τουίτερ να δω τι γίνεται στον έξω κόσμο. Η είδηση μόλις έχει κυκλοφορήσει. «Ένα παιδί χωρίς εισιτήριο πήδηξε έξω από το τρόλεϊ για να αποφύγει τον ελεγκτή και τραυματίστηκε». Τίποτα άλλο.

Πάγωσα. Γιατί να πηδήξει; Δεν είχε εισιτήριο, ε και; Αφού δεν μπορούσε να του κάνει τίποτα ο ελεγκτής, όλοι το ξέρουν αυτό. Δίνεις τα στοιχεία σου, τα γράφει, τέλος. Είσαι και μικρό παιδί, τι να σου κάνει; Ξαναγύρισα στην εποχή που πηγαίναμε σχολείο και μπουκάραμε στα λεωφορεία τζαμπατζήδες άλλοι για πλάκα κι άλλοι γιατί είχαν φάει τη δραχμούλα του εισιτηρίου στην καντίνα. Βάζαμε στοιχήματα ποιος θα δει πρώτος τον ελεγκτή να κατεβούμε άπιαστοι. Μια λάθος παρόρμηση και το κακό θα 'χε γίνει. Ευτυχώς για τους γονείς μας δεν την είχαμε. Δυστυχώς για τους γονείς του την είχε.

Κανείς όμως δεν έγραφε ακόμα τι ακριβώς έπαθε το παιδί, ούτε τι διαδραματίστηκε στο λεωφορείο. Το πρώτο κύμα στοχοποιούσε μανιασμένα τους εισπράκτορες, τους έλεγαν Ες Ες, μοχλούς του συστήματος και χαφιέδες. Ανατρίχιασα. Έχω συναντήσει πολλούς αγενείς - ειδικά με τους μετανάστες πολύ σκληρούς. Αλλά μου φάνηκε παράλογο να στοχοποιούνται ΟΛΟΙ οι ελεγκτές, άνθρωποι που κάνουν τη δουλειά τους για το μεροκάματο (άλλωστε κανείς δεν ήξερε πώς ακριβώς την έκανε τη δουλειά του ο ελεγκτής του δράματος, αν ήταν βίαιος ή υβριστικός, ακόμα και τώρα που γράφω δεν έχουμε πλήρη ενημέρωση). Αυτό είναι παράλογο. Κάθε μέρα παίρνω το Α7 για να πάω δουλειά και κάθε μέρα τα βλέπω τα πιτσιρίκια, φτωχά και πλούσια, να παίζουν κρυφτό με τους ελεγκτές. Τίποτα δεν μπορούν να τους κάνουν. Το ξέρουν αυτό και παίζουν όπως παίζαμε κι εμείς. Τα παιδιά των ελεγκτών όμως δεν είναι παιδιά; Γιατί να βλέπουν στα σόσιαλ μίντια τον πατέρα τους ναζί και δολοφόνο;

Το κύμα μίσους συνεχίζεται. Τους αποκαλούν λακέδες του συστήματος, στριμώχνουν τους άνεργους, οι γονείς του παιδιού που χάθηκε ήταν άνεργοι, λένε κάποιοι. Μα πού το ξέρουν αυτοί, αφού κανείς δεν ξέρει τίποτα ακόμα, αν είναι πράγματι άνεργοι το κράτος οφείλει να βρει έναν τρόπο να ταξιδεύουν δωρεάν αλλά αυτοί εδώ δεν λένε αυτό, αυτοί αναρωτιούνται γιατί να πληρώνουμε όλοι εισιτήρια, γιατί να γίνεται έλεγχος. Γιατί δεν θα 'χουμε συγκοινωνίες, λέω από μέσα μου, γιατί δεν γίνεται να διαλυθούν τα πάντα. Πρέπει να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, τη νομιμότητα, να μη στοχοποιούμε ανθρώπους, ούτε ολόκληρους κλάδους. Πώς τα κατάφεραν να μας κάνουν να στρεφόμαστε παράλογα ο ένας εναντίον του άλλου αντί να ξαναφτιάξουμε τη χώρα μας μαζί; Ελεγκτές υπάρχουν σε όλες τις χώρες, κανείς δεν σκέφτηκε να αποκαλέσει ναζί δολοφόνο έναν μεροκαματιάρη.

Και τότε σταματάω στην άκρη του δρόμου και γράφω τη φράση που αν ήξερα ότι το παιδί ήταν ήδη νεκρό, αν μπορούσα να υποψιαστώ τον αρρωστημένο οχετό που θα εξαπέλυε, ποτέ δεν θα έγραφα. «Συμπέρασμα: οι ελεγκτές δεν πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους επειδή κάποιος τζαμπατζής θα μπορούσε να πηδήξει έξω από το όχημα;». Δηλαδή, θα έφταιγε ο ελεγκτής αν εγώ, η τζαμπατζού του 1975, έκανα έναν σάλτο έξω για να μην πιαστώ;

Κλείνω το τηλέφωνο και κάνω τη βουτιά. Έκατσα ένα-δυο λεπτά και ξαναβγήκα. Η δουλειά με περίμενε πιεστική. Ανοίγω το τουίτερ να δω τι έγινε το παιδί, αν υπάρχουν άλλες πληροφορίες. Το παιδί πέθανε. Απίστευτο. Η κακιά η ώρα η μαύρη. Σκρολάρω και πια δεν πιστεύω αυτό που βλέπω. Δεκάδες άγνωστοι, άνθρωποι που δεν μου είχαν πει ποτέ μια καλημέρα, που δεν διάβασαν ποτέ ούτε ένα βιβλίο μου, ούτε ένα άρθρο μου, με έβριζαν και με καταριόταν με όση χολή μπορεί να βγει από στόμα ανθρώπου. Τι ανθρώπου; αδύνατον να εκστομίζονται από ανθρώπους αυτά που διαβάζω. «ΨΟΦΑ!», «Μιλάνε οι πλούσιοι», «(1.400 ευρώ μετά από 30 χρόνια στο πανεπιστήμιο παίρνω η πλούσια) «Ο καρκίνος να φάει βασανιστικά τα σπλάχνα σου, τα παιδιά σου, σκρόφα, να λιώσουν σαν το κερί»; Γιατί με καταριούνται; Γιατί έγραψα ότι δεν μπορεί να καταριόμαστε όλους τους ελεγκτές επειδή κάνουν τη δουλειά τους; Λέξη δεν είπα για το παιδί. Πού την είδαν την ασέβεια στον νεκρό; Ούτε που ξέραμε τότε ότι ήταν νεκρός.Και κανείς δε ρώτησε τίποτα. Άνοιξαν απλώς τα σαγόνια και κατασπάραζαν.

Πήγα και κάθισα στο πιο κοντινό καφενείο. Διάβαζα και διάβαζα και σταματημό δεν είχα. Ήθελα να το δω όλο το πρόσωπο της αρρώστιας που κατατρώει την πατρίδα μου, να τη χωνέψω και να την ξεράσω. Κατάπια αργά όλη την πικρότατη χολή που πριν από μένα είχε εκτοξευτεί εναντίον της Σώτης Τριανταφύλλου, του Χωμενίδη, της Έρσης Σωτηροπούλου, του Κουμανταρέα, του Τατσόπουλου, της Δημουλά, εναντίον όλων των διανοούμενων, των καθηγητών, όλων. Δεν είναι ότι διαφωνούν με αυτά που λέμε, η διαφωνία είναι η πηγή που ποτίζει τον διάλογο, είναι που τον μισούν τον διάλογο. Το ΨΟΦΑ δεν είναι λέξη, είναι όπλο. Γιατί μιλάτε, ουρλιάζει η έξαλλη μειονότητα -γιατί μειονότητα είναι, απλώς φωνάζει πολύ και παρασύρει τους ανθρώπους τους μαυρισμένους απ´ τα προβλήματα- που λίγο πριν ούρλιαζε «γιατί δε μιλάτε;». Αυτοί φυσικά δεν θέλουν να μιλάς, θέλουν να χαϊδεύεις τα αυτιά τους. Αυτοί δεν σκέφτονται, μισούν. Δεν μιλάνε, ξερνάνε όξος.

Συνέχισα να διαβάζω ενώ ήξερα πως έπρεπε να σταματήσω. Με ρωτούσαν πόσα έπαιρνα από το ΔΣ της ΕΡΤ και του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου ενώ όλοι ξέρουν ότι είναι άμισθες θέσεις. Ποτέ δεν πήρα ούτε ένα ευρώ από πουθενά. Τον χρόνο μου και ό,τι γνώσεις έχω, προσφέρω στη χώρα μου όπως οφείλω, αλλά αυτό προφανώς οι έξαλλοι εισαγγελείς δεν μπορούν ούτε να το διανοηθούν. Δεν δίνουν του αγγέλου τους νερό, το κράτος οφείλει να του δώσει νερό. Αυτοί μόνο δικαιούνται, δεν οφείλουν τίποτα. Δεν είναι χτίστες, είναι χαλαστές.

Σε κανά-δυο ώρες άρχισαν να εμφανίζονται μαχητικά οι συναγωνιστές στο σκληρό πεδίο του ελεύθερου διαλόγου, οι φίλοι, οι αναγνώστες και οι φοιτητές μου, οι άνθρωποι που πιστεύουν στον άνθρωπο, στη δημοκρατία και τη λογική. Εμφύλιος για μια φράση;

Συνέχισα να διαβάζω όλη αυτή τη μαύρη μέρα. Αδύνατον να κάνω, να σκεφτώ οτιδήποτε άλλο. Ακολούθησε η γνωστή βρώμα του ημικίτρινου Τύπου, τα ανεκδιήγητα μπλογκς, τα νούμερα που έβγαιναν σε τηλεριάλιτι και τώρα κατακεραυνώνουν το σύμπαν, καλλιτέχνες του θεάματος που χρωστάνε τα μαλλιοκέφαλά τους στο ΙΚΑ, την εφορία και στους εργαζόμενους αλλά τώρα «αγωνίζονται» στο πλευρό του λαού και φυσικά οι Ρομπέν των βλακών. Όλοι -ευτυχώς όχι όλοι, σχεδόν όλοι - είπαν να μη χάσουν το τρένο της πελατείας τους που θα ήθελε να κατασπαράξει λίγη σάρκα και ανακάτεψαν τη λάσπη αναμεταδίδοντας τη χολή. Εκτός από τους γονείς του παιδιού. Αυτοί περιμένουν αξιοπρεπείς μέσα στο βαρύ πένθος τους να μάθουν την αλήθεια που ακόμα τώρα που γράφω, δυο μέρες μετά, κανείς δεν ξέρει ακριβώς.

Η ώρα πήγε 12, 2, 4. Διάβαζα για να καταλάβω πλην ματαίως. Εγώ που πάντα στηριζόμουν στο αύριο, τώρα αδυνατούσα. Αυτή η κρίση θα μας οδηγήσει κάποτε σε ξέφωτο ή θα χαθούμε αλληλοσπαραγμένοι στη ζούγκλα; Θα αγκαλιάσουμε όλοι μαζί τους άνεργους, τους απελπισμένους, τους αδύναμους, θα εγκαλέσουμε τους ασύδοτους, τα φωνασκούντα λαμόγια, θα γεννήσουμε κάτι άλλο μέσα από το σάπιο σύστημα, θα στηριχτούμε στη λογική και στη νομιμότητα, θα αλλάξει το αίτημα της κοινωνίας, θα γίνουμε ποτέ χτίστες αντί για χαλαστές;

Κοιμήθηκα εξαντλημένη στις 5. Με ξύπνησε στις 7 ο ήχος του μηνύματος. Είπα να μην το ανοίξω. Κι άλλη χολή; Άλλαξα γνώμη όταν είδα τον αποστολέα. Ήταν του Θοδωρή Γ., περσινού φοιτητή μου αγαπημένου.

«Κυρία Διβάνη, τώρα σας θέλω μπετόν. Θυμάστε τι μας λέγατε στο αμφιθέατρο; Ζούμε σε δύσκολους καιρούς. Ετοιμαστείτε. Αυτό μας λέγατε. Με το στόμα τους αυτοί θα δαγκώνουν αλλά εμείς θα μιλάμε. Μέχρι να φυτρώσουν καινούρια αυτιά για να μας ακούσουν και καινούρια στόματα για να μας απαντήσουν».

Μακάρι, Θοδωρή μου. Να το ξέρεις: Σε σένα στηριζόμαστε.

15

ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

12 σχόλια
Η κυρία Διβάνη συνεχίζει να γράφει στο protagon.gr με το ψευδώνυμο "Το κορίτσι του διπλανού πόρταλ" και δεν ντρέπεται ούτε η ίδια, ούτε οι υπόλοιποι στο protagon...
Κυρία Διβάνη, το 'αυτή είναι η δουλειά μας' το λέγανε και στη Χούντα, και αυτό σίγουρα δεν αφαιρεί από την δουλειά την ίδια (όποια και αν είναι) το ηθικό της βάρος και την κοινωνική συνείδηση. Και ειδικά σε αυτές τις 'δουλειές' που ουσιαστικά οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν πιόνια και εκτελεστικά υποχείρια της εκάστοτε πολιτικής. Η ευθύνη που βαραίνει όλους τους ελεγκτές είναι ότι δέχονται πολύ φυσιολογικά ότι το 1,40 του εισιτηρίου είναι ένα ποσό το οποίο ο άνεργος, ο χαμηλόμισθος ή ο χαμηλοσυνταξιούχος είναι λογικό και δίκαιο να πληρώνει.Θα είχε πολύ μεγαλύτερη αξία πιστεύω αν το 'αυτή είναι η δουλειά μας' το επικαλούνταν για να κυνηγάνε όλους αυτούς που έκλεψαν και κατασπατάλησαν τόσο δημόσιο χρήμα,και τόσα αφορολόγητα χρήματα και μίζες κάτω από το τραπέζι, αντί να κυνηγάνε τον κακομοίρη που θεωρεί το 1,40 πολυτέλεια για να τα δώσει.Γιατί σε ένα κράτος που κυκλοφορούν τόσοι κλέφτες και τόση διαφθορά ατιμώρητη, δεν μπορείς να εξαντλείς τη νομιμότητα μόνο στους 'παρανόμους' των μέσων μεταφοράς.Γιατί όλους αυτούς τους δαγκώνουν καθημερινά κυρία Διβάνη μου.Συνέχεια αυτούς.Λυσσασμένα.
Ενα κειμενο γεματο απο αυτοθαυμασμο, πολλα εγω, ενα αστοχο πασπαλισμα θαυμασμου και στηριξης καποιου τυχαιου φοιτητη της, αναποληση "παραβατικων" συμπεριφορων της νιοτης. Ουτε μια υπονοια θλιψης για ενα τοσο θλιβερο περιστατικο, για την απωλεια μιας ζωης. Τετοιος ασκοπος χειμαρρος λογου, χωρις καμμια ουσια. Θα την συμβουλευα, οπως και η παλια διαφημιση τσιχλας, καλυτερα να μασαει παρα να μιλαει.
Το εργαλείο της δουλειάς της είναι η γλώσσα, η έκφραση. Κάπως περίεργο να μη μπορεί εξ αρχής να κρίνει, να εκφραστεί σωστά. Το... κάτι άλλο συνέβη, άλλο είπα, άλλο εννοούσα δεν την δικαιολογεί.Έκανε το λάθος, έβαλε και μία μουτζούρα από πάνω...Σ.Σ. Από την πρώτη στιγμή που δημοσιεύτηκε η είδηση του τραγικού αυτού περιστατικού στον θάνατο του νεαρού αναφερόταν. Πουθενά δεν είδα περί τραυματισμού. Σ.Σ.2: Νοήμων άνθρωπος... Διάβασε στο τουίτερ για το περιστατικό... Μια κάποια διασταύρωση και με κάποιο ειδησεογραφικό site δεν μπορούσε να κάνει; Έστω από περιέργεια...Σ.Σ.3: Λόγια, λόγια, λόγια... Τι έπρεπε να γράψει;: "Συγνώμη λάθος μου. Βιάστηκα να εκφραστώ και το έκανα λάθος". Θα της το αναγνώριζαν και μαγκιά της θα ήταν. Τώρα είναι αργά...
Γιατί άραγε να αρνείται τόσο επίμονα την οφειλόμενη συγγνώμη στον άτυχο Μανώλη Κ και να μνημονεύει, εν είδει αξιέπαινης νεανικής χάρης, τη χαζοκολακεία του Θοδωρη Γ?
"Ξύπνησα πρωί με δυσκολία. Χτες έγραφα μέχρι αργά. Ξανάπιασα το βουνό με τις φωτοτυπίες. Το δωμάτιο του σπιτιού που με φιλοξενούσε μικρό, δεν μπορούσα να τις απλώσω στο πάτωμα. Έχει θάλασσα όμως εδώ και την έχω ανάγκη μετά από ένα μήνα εγκλεισμού στα αρχεία του Ερυθρού Σταυρού στη Γενεύη όπου έκανα την έρευνα.Δούλεψα λίγο αλλά δεν έβγαινε. Είπα να βγω να κάνω μια βουτιά. Με ξυπνάει το νερό. Στο δρόμο άνοιξα το τουίτερ να δω τι γίνεται στον έξω κόσμο."Συγγνώμη αλλα δεν μπορώ να μη σχολιάσω αυτό το -περιττο- σημείο του κειμένου που μου φαίνεται σχεδόν κωμικό. Αυτό το συμπεριλάβατε το κείμενό σας (μια υπόθεση κάνω) προς απάντηση όσων σας κατηγόρησαν για κρατικοδίαιτη και ασήμαντη ("Και ποια είναι η κ. Διβάνη που μιλάει;" και τα συναφη); Σε αυτή την περίπτωση θα περίμενα πιο κομψά και λιγότερο γραφικά να αποδώσετε την εικόνα του διανοούμενου/συγγραφέα.Δικαιολογείται βέβαια αυτό το είδος άμυνας όταν έχετε δεχτεί μια τόσο σφοδρή επίθεση, όπως δικαιολογείται και το -κατά τη γνώμη μου- άστοχο και άσεβο τουίτ σας. Τα πάντα μπορούν να δικαιολογηθούν: λάθος λέξεις, λάθος στιγμή. Ουδείς αλάνθαστος και τα συναφή. Δεν μπορεί κανείς όμως να παραβλέψει οτι όταν κάποιος διατείνεται οτι είναι συγγραφέας όταν ,εν πάσει περιπτώσει, η δουλειά του ΕΙΝΑΙ οι λέξεις τότε θα πρέπει να τις χρησιμοποιεί πολύ προσεκτικά κατανοώντας τη σημασία/σημαντικότητα έως και της θέσης ακόμα ενός σημείου στίξης. Θα πρέπει επιπλέον να μπορεί να υποψιαστεί (έστω), πώς μπορεί αυτές να ερμηνευτούν. Αυτά είναι τα ελάχιστα που περιμένει κανείς από έναν συγγραφέα. Τα μέγιστα που περιμένει κανείς είναι να έχει ο συγγραφέας τη δυνατότητα να πιάνει τη σωστή στιγμή και να αναδεικνύει τα σημαντικά, τα ουσιαστικά πίσω από ένα γεγονός. Και το ουσιαστικό δε θέλω να πιστεύω οτι ήταν το αν από εδώ και μπρός θα πρέπει να πληρώνουμε η όχι εισητήριο για τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Αυτό το οτι θέλατε να στηλιτεύσετε την διάθεση αλληλοσπαραγμού/στοχοποίησης ενός "κλάδου" που συναντάται τελευταία άπλετη στην ελληνική κοινωνία, είναι θεμιτό. Δεν θεωρώ όμως οτι χρειαζόταν να μιλήσετε ούτε για "τζαμπατζήδες" όταν ξέρατε οτι αυτό το παιδί τραυματίστηκε ούτε να χρησιμοποιήσετε το τουιτερο-ειρωνικό σχήμα "Συμπέρασμα:...Λογικο". Αυτό φαντάζει στα μάτια μου (και σε πολλών άλλων) ώς εξυπναδικισμός που είναι αχρείαστος σε μια τέτοια τραγική ώρα. Αυτά με κατανόηση για το πόσο βίαια και τρομακτικά μπορούν να φανούν ,στα μάτια εκείνου που τα δέχεται, τα σχόλια που δεχτήκατε στο τουίτερ. Κάποια από αυτά ήταν χυδαία αλλά από την άλλη θα έπρεπε και αυτό να το περιμένατε. ΥΓ: Είπα "συγγραφέας" και όχι "διανοούμενος" γιατι θεωρώ αυτόν τον όρο πολύ αυθαίρετο και δε θεωρώ κανέναν από τους ανθρώπους που αναφέρατε στο κείμενο σας "διανοούμενο" επομένως μου γίνεται αντιληπτό οτι αντιλαμβάνομαι τον ορισμό του διανοούμενου διαφορετικά από εσάς.
Πάντως όλοι όσοι έσπευσαν να την υποστηρίξουν, είχαν την αίσθηση ότι ήξερε ότι ήταν νεκρός. Αυτό είναι χαρακτηριστικό βέβαια για αυτούς που την υποστήριξαν και εμφανίζονται a bit more γαιδούρια από την κυρία Διβάνη που προσπαθεί να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Ας πρόσεχαν...