Αυτό το στενσιλ σε έναν αθηναϊκό τοίχο συμπυκνώνει σε μια πρόταση αυτό που άλλοι προσπαθούν να πουν με ολόκληρα κατεβατά. «Όταν δεν έχεις άλλη περηφάνια ξεπέφτεις στην εθνική». Και πραγματικά εκεί βρίσκεται η ουσία του θέματος. Άνθρωποι χωρίς αυτοσεβασμό βρίσκουν μια παρήγορη αγκαλιά μέσα στο εθνικισμό. Εκεί, οι ατέλειες τους νομίζουν ότι εξαφανίζονται, από μικροί γίνονται στα μάτια τους μεγάλοι, καθώς απομακρύνονται από τον εαυτό τους ο καθρέφτης που έχουν βάλει απέναντι τους παραμορφώνει όλο και περισσότερο.
Χαμένη η μονάδα μέσα στην ομάδα γίνεται σπουδαία. Δεν έχει σημασία η προσωπική σου αξία που μπορεί να είναι μηδαμινή. Είσαι μέρος ενός συνόλου που θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο. Είσαι και εσύ ένας μικρός κρίκος στην αλυσίδα του «ανώτερου DNA» της «επίλεκτης φυλής». Μια αλυσίδα που κουβαλάς σαν βαρίδι στα πόδια σου. Γίνεσαι ισόβιος κρατούμενος μιας φυλακής. Εκεί το «Εγώ» εξαφανίζεται και γίνεται «Εμείς». Το να ανήκεις κάπου είναι το καλύτερο και σκληρότερο ναρκωτικό.
Αυτό το «Εμείς» είναι που σκοτώνει την προσωπική εξέλιξη. Ακόμα και όταν χτυπούν καμπανάκια για τις μονάδες, εκείνες κάνουν πως δεν ακούν. Είναι ο φόβος του να μείνεις μόνος γεμάτος ατέλειες, μειονεκτήματα, αβεβαιότητες, χωρίς λύσεις. Όμως έχει φτάσει η στιγμή που όλες αυτές οι μονάδες πρέπει να αποδεσμευτούν από αυτή την αλυσίδα. Χίλιες φορές χωρίς το ναρκωτικό του εθνικισμού.
Καλύτερα «ξενέρωτοι» γεμάτοι ατέλειες παρά «ανώτεροι». Φτάσαμε στο σημείο μηδέν. Ας παλέψει ο καθένας από εμάς με το δικό του προσωπικό μηδέν. Το να ανήκεις οπουδήποτε δεν φτάνει. Σημασία έχει τι είσαι.
σχόλια