Μπλόκο στη Μαραθώνος

Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα των διπολικών αισθημάτων που θρέφω για τους αστυνομικούς είναι η αγανάκτησή μου μετά την εκτόξευση μαρμαρογκουμούτσας από κλίκα των ΜΑΤ που σχολιάζαμε ως προς το «τι τραβάνε».  Περίπου ένα χρόνο μετά, την προηγούμενη Παρασκευή στις 3 τα ξημερώματα, έμελλε να γραφτεί άλλο ένα κεφάλαιο στο ιστορικό μου με την Ελληνική Αστυνομία

Οδηγώντας λοιπόν στην Μαραθώνος με την αδερφή μου, συναντάμε μπροστά μας ένα σταματημένο περιπολικό, πίσω από έναν αστυνομικό που πραγματοποιούσε ένα φαντασμαγορικό εφέ με το φακό του. Θεωρώντας πως το όργανο απλά επεσήμανε την παρουσία του ώστε να μην το πατήσω –αφού βεβαιώθηκα πως δεν πρόκειται για τα γυρίσματα κάποιου βίντεο κλιπ, πράγμα που θα με έκανε να σταματήσω ακαριαία- συνέχισα την πορεία μου, γνέφοντας χαρωπά στον αστυνομικό που απροβλημάτιστα προσπέρασα. Βλέποντας τις κινήσεις του να γίνονται πιο έντονες, κατάλαβα επιτέλους πως πρέπει να σταματήσω, ενώ το αυστηρό βλέμμα της αστυνομικίνας που έτρεξε στο σημείο που σταμάτησα, υποσχόταν πως ο έλεγχος θα ήταν σε βαθμό κωλονοσκόπησης.

Διατηρώντας τη μνημειώδη ψυχραιμία που με διακρίνει, πάρκαρα το αυτοκίνητο στο σημείο που μου υπέδειξε η –βαμμένη για Mon Repo- αστυνομικίνα, αποφεύγοντας, παρά λίγο, να ξεκληρίσω το αστυνομικό τμήμα Παλλήνης που για κάποιο λόγο ήταν σύσσωμο μαζεμένο εκεί. Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο και συνειδητοποιώντας την ομοιότητα του σκηνικού με τα προεόρτια του γαμησιού σε αστυνομικό πορνό, περίμενα πως ο έλεγχος θα καταλήξει κάπως έτσι:

Ή ακόμα ελληνικότερα, έτσι:

Και εκεί που αναλογιζόμουν πόσο μεγάλη θα ήταν η λαμπάδα που θα άναβα στη Μαρία Μαγδαληνή, τις σκέψεις μου διέκοψε η αστυνομικίνα, ζητώντας μου διάφορα έγγραφα που είχα ξανακούσει στο μάθημα οδήγησης αλλά δεν είχα ποτέ αντικρίσει. Αισιόδοξος πως κάπου ανάμεσα στις V6 πράσινο τσάι, το πολυμπαγκ με τις σταφίδες, τον κατάλογο του Lidl, το βρεγμένο μαγιό και τις 52 σακούλες του Σκλαβενίτη θα βρισκόταν αυτό το adia kikloforias και το adia odigisis έψαξα για αρκετή ώρα, μέχρι τελικά να τους δώσω το φάκελο που έχουμε στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου λέγοντας «μήπως μπορείτε να τα βρείτε εσείς που ξέρετε και τι χρώμα είναι;»

Ευτυχώς, οι υπόλοιποι αστυνομικοί με έβγαλαν από τη δύσκολη θέση, ζητώντας να βγω και να ακουμπήσω τα χέρια μου πάνω στο αυτοκίνητο, το οποίο σίγουρα θα μάρσαρε από ενθουσιασμό αν η μηχανή ήταν ανοιχτή. Ήμουν πλέον σίγουρος πως θα γλιτώσω την καταναγκαστική θέαση εμφύτευσης κεράτων και αυτομαχαιρώματος μουσουλμάνων σε αυτή την εκπομπή του ΣΚΑΙ για τα ταμπού που μαζοχιστικά παρακολουθώ τα τελευταία βράδια. Θεώρησα λοιπόν ιδιαιτέρως ευτυχή την έκβαση της βραδιάς που επιτέλους δεν θα με έβρισκε κρυμμένο ανάμεσα σε μαξιλάρια να ανακουφίζω τη φρίκη μου μαντεύοντας ποια είναι η κρυμμένη λέξη του Τηλεκύβου, μέχρι να επανέλθω στο τατουάζ βολβού.

Βγήκα λοιπόν από το αυτοκίνητο και κατευθύνθηκα ευτυχισμένος προς το πορτ μπαγκάζ που ήταν τελικά το σωστό σημείο για να βάλω τα χέρια μου, σε αντίθεση με την αριστερή πλευρά του αυτοκινήτου που δοκίμασα προηγουμένως προκαλώντας τη σέξι παρατήρηση τους. Το χαμόγελο μου όμως πάγωσε όταν συνειδητοποίησα ότι:

α) ήμασταν σταματημένοι δίπλα σε εκείνη τη μεγάλη ταμπέλα της Μαραθώνος που λέει «Ο Ιησούς είναι η μόνη αλήθεια»

β) δεν φόραγα βρακί

Γκόντ Νταμ ιτ! Τι εντύπωση θα σχημάτιζαν οι άνθρωποι αν με έβαζαν να κατεβάσω το παντελόνι μου; Aν είναι παράνομο να κυκλοφορείς χωρίς εσώρουχο;  Και, ακόμα και αν οι αστυνομικοί ήταν ανοιχτόμυαλοι, τι θα πει ο Ιησούς;

Παρόλο τον εκνευρισμό που μου προκάλεσαν τα παραπάνω, προσπάθησα να χαλαρώσω και να αφήσω το όργανο να με μαρκαλέψει  γιατί και αυτός –όπως οι ρεπόρτερ του Star και οι έμποροι όπλων- «τη δουλειά του κάνει». Όταν συνήλθα από τον έλεγχο, το μυαλό μου κυρίευσε ένας ακόμη προβληματισμός. Γιατί -γαμώ το κέρατο μου- δεν ψηλάφισαν και την αδερφή μου; Σίγουρα επειδή τη θεώρησαν υπεράνω πάσης υποψίας (όπως πάντα, όλοι για ό,τι και αν συμβεί) και όχι επειδή το ντύσιμο της ανεπαρκές για να καλύψει την παραμικρή ποσότητα φούντας.

Τέλος πάντων, σημασία έχει πως τον σωματικό έλεγχο, διαδέχθηκε ψάξιμο του αυτοκινήτου, χωρίς να αποκαλυφθεί το μυστικό μου. Ομολογώ πως με εντυπωσίασε ο υπερβάλλοντας ζήλος των παιδιών που έψαξαν από τον πάτο του πορτ μπαγκαζ μέχρι την σακούλα της ανακύκλωσης, χωρίς ευτυχώς να ανακαλύψουν κάτι υπερβολικά ντροπιαστικό (όπως η Μόνικα που έχει μπει αρκετές φορές στο αυτοκίνητο). Αφού δεν βρήκαν τίποτα μεμπτό μας επέτρεψαν επιτέλους να φύγουμε, ώστε να συνειδητοποιήσουμε πως είχε πέσει η μπαταρία του αυτοκινήτου επειδή είχα ξεχάσει τα φώτα ανοιχτά.

Εντάξει, η μπαταρία είχε από πριν πρόβλημα και το λάθος δικαιολογείται (;) λόγω κόμπλας, τη στιγμή που με πιάνει σύγκρυο ακόμα και όταν περνάω από τους μαγνητικούς ανιχνευτές των καταστημάτων και εν προκειμένω φοβόμουν μήπως με πυροβολήσουν. Βέβαια έχω υπόψιν μου πως πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσω να συμπεριφέρομαι σαν την Ugly Betty. Ευτυχώς πάντως, οι αστυνομικοί προσφέρθηκαν να βοηθήσουν στο πρόβλημα που δεν θα είχα καν διαγνώσει χωρίς αυτούς και άρχισαν να μου κάνουν διάφορες ερωτήσεις, στις οποίες βέβαια δεν ήξερα να απαντήσω, δεδομένου πως δανείζομαι το αυτοκίνητο μόνο για εξορμήσεις στην Πεντέλη και κατά συνέπεια δεν ξέρω πως ανοίγει το καπό ή αν διαθέτει αυτά τα καλώδια που έχω δει μόνο στις ταινίες.

Ιν κονκλούζιον, οι άνθρωποι μας έφεραν καλώδια, χωρίς να καταλάβουμε καν από πού, αποζημιώνοντας μας για τη μη τήρηση του πρωτοκόλλου.

Ήθελα λοιπόν να τους ευχαριστήσω που μας βοήθησαν, παρ όλης της αρχικής τους προκατάληψης ότι κουβαλάγαμε πτώμα. Μας χάρισαν ένα υπέροχο βράδυ, αποδεικνύοντας βέβαια πως τελικά η ζωή δεν είναι εκεί έξω και πως ακόμα και αν σταθείς τυχερός και καταφέρεις να ζήσεις την εισαγωγή μιας τσόντας, ποτέ δεν θα τη ζήσεις ολόκληρη.