Είμαστε όλοι διαφορετικοί. Κάποιοι είναι περισσότερο διαφορετικοί από όσο αντέχουμε. Ζούνε σε ένα κόσμο φτιαγμένο από σύγχυση, εμμονές, φόβο, απελπιστικά ακατάστατο. Μια ακαταστασία που από τα βάθη της ψυχής τους απλώνεται στο χώρο που ζούνε. Συνήθως τους φοράνε μια εύκολη ταμπέλα.
Είναι τρελή σιγοψιθυρίζουν. Κάποιες φορές το λένε φωναχτά, όταν θέλουν να την πονέσουν. Πάντα γυρνάει στο σπίτι εξοργισμένη που ακόμη ένας της κόλλησε μια ετικέτα. Όχι δεν είμαι τρελή φωνάζει και καταπίνει μια χούφτα φάρμακα. Όχι δεν είσαι. Απλά έχασες το δρόμο. Στα μονοπάτια που περπατάς, έχει μόνο αναλαμπές. Μόνιμο φως δεν υπάρχει για να φωτίζει τη ψυχή σου. Έμαθα να σε αγαπώ για αυτές τις όμορφες λάμψεις και χρώματα που κάποιες φορές μου δείχνεις. Ξέρω ότι δεν έχεις να μου δώσεις πολλά. Δεν πειράζει. Ήξερα από μικρή ότι εγώ θα φρόντιζα εσένα και όχι εσύ εμένα. Ναι με κούρασε πολύ αυτό. Κάπου μπερδευτήκαμε. Έγινες εσύ το παιδί και εγώ η μάνα. Μερικές φορές στα μάτια σου φαντάζω ο μεγαλύτερος εχθρός σου.
Η φωνή μου και η διαμαρτυρία μου δεν ακούγεται στο δικό σου κόσμο. Απομακρύνομαι και σε αφήνω να δεις ότι ο μεγαλύτερος εχθρός σου είναι αυτός που καθρεφτίζεται ναρκισσιστικά το πρωί που βάφεσαι. Έχεις πολύ γλυκό πρόσωπο. Όμως θες να μεταμορφώνεσαι. Ζωγραφίζεις στο πρόσωπο σου το μέσα σου, για αυτό μουτζουρώνεσαι τόσο πολύ. Ντύνεσαι έξαλλα, φοράς πολλά στολίδια. Στολίζεις τη θλίψη σου σε χρώμα γαλάζιο. Αυτό είναι το αγαπημένο σου χρώμα. Κοιμάσαι αργά. Πόσα βράδια στεκόμουν επάνω στη σκάλα και άκουγα το φρατς -φρουτς από το πινέλο που πηγαινοέφερνες επάνω στο μουσαμά. Όταν ήμουν μικρή με πηγαινοέφερνες στην Εθνική Πινακοθήκη. Πότε για τον Ντελακρουά, πότε για τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο. Οι άνθρωποι κάνουν ένα μεγάλο λάθος. Προσπαθούν να σου δείξουν τη δική τους πραγματικότητα. Το προσπάθησα και εγώ. Εξαγριώθηκες. Δεν τον γουστάρεις τον κόσμο μας, το ξέρω. Σε τρομάζει.
Τον απαρνήθηκες από τα 21. Δεν γουστάρεις τους ψυχιάτρους. Εσύ φοράς λουκέτο και εκείνοι κρατάνε κλειδιά. Όποιος προσπάθησε να σε ξεκλειδώσει, φρόντισες να τον κλειδώσεις απ’ έξω. Αφού πρώτα είχες αλλάξει κλειδωνιά για κάθε ενδεχόμενο. Είναι η καχυποψία σου μεγάλη. Σε κοιτώ μέσα στα μάτια. Πάω εκεί που δεν μπορείς να δεις ούτε τη σκιά σου. Δεν κάθομαι πολύ, ξέρω ότι δεν το αντέχεις. Ξέρω πότε είσαι εσύ και πότε γίνεσαι κάτι που δεν θες να είσαι, αλλά δεν γίνεται και διαφορετικά. Είσαι τεράστια. Μοιάζεις με πιγκουίνο σε μεγέθυνση. Ογκώδης με μεγάλα και μακριά χέρια. Το κάνεις σπάνια, αλλά κάποιες φορές τα ανοίγεις για μένα. Μόνο για μένα. Δεν σου το έχω πει ποτέ, όταν με κλείνεις μέσα σε αυτά, η καρδιά μου βουρκώνει και φωνάζει σ’αγαπάω μάνα….
σχόλια