Θα περίμενε κανείς ότι αυτό το καλοκαίρι στην Ελλάδα των κοινωνικών και πολιτικών προβλημάτων το μουσικό είδος που θα μπορούσε να εκφράσει την όλη κατάσταση και να γνωρίσει επιτυχία θα είναι η ραπ.
Ναι, η ραπ γνωρίζει επιτυχία στην χώρα μας αυτό το καλοκαίρι. Βέβαια όπως συμβαίνει και με την συμμετοχή μας στην Eurovision βάλαμε «και λίγο μπουζουκάκι» για να μην ξεχάσουμε ότι είμαστε Έλληνες με τις «αμερικανιές». Έτσι λοιπόν αυτό το καλοκαίρι είναι το καλοκαίρι όπου «η ραπ της Παραλιακής» έχει κατακλύσει τα πάντα.
Νέα άγνωστα ταλέντα «έσκασαν» από το πουθενά. Ένα παντελόνι κατεβασμένο ίσα-ίσα ώστε να φαίνεται σώβρακο, λίγη κανγκουρολαγνία στο μάτι, βάλε και το μπράτσο που έχτισε ο άνθρωπος όλο το χειμώνα στο γυμναστήριο με το απαραίτητο κινέζικο δράκο, «δεν βάζεις και κανένα τρυπημένο φρύδι;», Να βάλω δεν έχω λόγο για το αντίθετο, πρόσθεσε και το άσπρο φανελάκι της οικοδομής του «λαϊκού παιδιού», μην ξεχάσεις το γνωστό καπελάκι που φοράνε «και τα αδέρφια στο Μπρονξ», φέρε
και κανένα ποδήλατο ή κανένα Skate, κοπάνα όλα αυτά στο μίξερ, σερβίρεις με ηλιοκαμένο κορμί και συμπεριφορά καμάκι των 70s.
Δικαιολογημένα θα ρωτήσεις: «Και οι στίχοι;». Μα γιατί κολλάς σε λεπτομέρειες; Οι στίχοι για « το ραπ της παραλιακής» είναι μια μικρή ασήμαντη λεπτομέρεια. Αγάπη, καψούρα, «ντάξει-βασικά», κανένας τσαμπουκάς, έρχονται οι φίλοι μου τα βράδια, μην μου κολλάς και σε είδα έπαθα την πλάκα μου.
Το είδος που παίζεται από τα δυο μουσικά κανάλια (που τους αρέσει να περνιούνται και για «ψαγμένα» κάποιες ώρες αλλά prime time «Yo! Και κούνα κούκλα το κορμί σου»), που έχει κατακλύσει με αφίσες-αρπαχτής τις κολώνες της ΔΕΗ στην ελληνική επαρχία («Κάτω από τα μνημόσυνα είδα θεία ένα ράπερ. Να πάω;»), που όπου και να πας όπου και να σταθείς δεν υπάρχει περίπτωση να μην το ακούσεις, δεν είναι φυσικά καινούριο.
Όλα ξεκίνησαν χρόνια πριν από εκείνα τα πάρτι στην παραλιακή όπου τα Βόρεια Προάστια της Αθήνας νόμιζαν ότι είναι προάστιο του LA. Τότε δεν είχε ξεκινήσει η κρίση, έβγαινε η εικοσάρα με το Gucci τσαντάκι, ο τριαντάρης με το κάμπριο, και ο σαραντάρης με τη γραβάτα με τα λαγουδάκια (σ.σ Είχε και ένα δίσκο των Public Enemy αυτός δίπλα στον δίσκο του ΛΕ-ΠΑ) και γινόταν η «φάση» την οποία «έσπρωχνε» το μοναδικό τότε μουσικό κανάλι της χώρας, με αυτά τα απίστευτα διαφημιστικά με τα γυναικεία οπίσθια να κουνιούνται φορώντας το γνωστό μαύρο δίχτυ.
Το είδος κάθε καλοκαίρι εδραίωνε την θέση του, το χειμώνα έκαναν οι άνθρωποι καμία αρπαχτή στα μπουζούκια (σ.σ Το μεγάλο όνομα του είδους μάλιστα συνεργάστηκε με την «απόλυτη ελληνίδα σταρ» ένα φεγγάρι, βουλώνοντας τα στόματα που έλεγαν ότι η ραπ μισεί τα γαρύφαλλα. Μωρέ τα καταπίνει και φτύνει και τα πέταλα!) έτσι φτάσαμε στο καλοκαίρι του 2012 που ένα νέο υποείδος της «Ραπ της Παραλιακής» γεννήθηκε: «Το γυναικείο ραπ της Παραλιακής».
Ναι, η χειραφέτηση έφτασε και εδώ αγαπητέ. Δεν θα σας πω ονόματα «δεν θέλω να το κάψω» είναι «πολύ ψαγμένο είδος» και καλείστε να τα ανακαλύψετε μόνοι σας στο prime time των δυο μουσικών καναλιών. Θα αναφερθώ μόνο στην βασίλισσα του είδους. Ας την ονομάσω «Ράπερ Κατερίνα». Η ράπερ Κατερίνα λοιπόν, πρώην μοντέλο, με πολύ ωραία πόδια είναι «το καυτό όνομα» του «ραπ της παραλιακής». Κοψομεσιάζεται η κοπέλα με κάτι κρεμαστάρια στο λαιμό (σ.σ είναι ραπερ παλιάς σχολής), μπαίνει στα μπαρ και όλοι οι άντρες την τρέμουν (φοβούνται μήπως βγάλει κανένα νεροπίστολο από την σένια τσάντα της), μια σκληρή ράπερ πρότυπο που θα μπορούσε να έχει γεννηθεί στο Μπρονξ. Η αγωνία μου για τον δεύτερο δίσκο της με κάνει να μην κοιμάμαι τα βράδια.
Κλείνοντας, θα ήταν άδικο να μην αναφερθώ στο πραγματικό ελληνικό ραπ που όντως υπάρχει. Βράζει κάτω από αυτό το «ραπ της παραλιακής» που έχει εξαπλωθεί παντού. Τα κανάλια τους κλείνουν τις πόρτες ή οι ίδιοι κλείνουν τις πόρτες από αυτά. Μπορεί να τους έχει ανέβει και η πίεση με την «ραπερ Κατερίνα», την νέα συνάδελφο. Δεν βαριέσαι. Οι μπύρες να βγαίνουν στο Πέραμα, δεν περιμένουν να κερδίσουν και πολλά από την ιστορία.
σχόλια