[Από τον Βαγγέλη Μακρή]
Ο «Εξάντας» του Γιώργου Αυγερόπουλου πέτυχε αυτό ακριβώς που λέει το όνομα του: Την ανακάλυψη της σωστής θέσης που πρέπει να παίρνει ο δημοσιογράφος απέναντι στα πρόσωπα και τα πράγματα. Γνώρισε στο κοινό μια άγνωστη δημοσιογραφία για την ελληνική τηλεόραση. Την δημοσιογραφία της έρευνας και της σκληρής δουλειάς. Μια δημοσιογραφία που έχει ως πρώτη ύλη της την είδηση και μετά όλα τα άλλα. Το σφιχτό μοντάζ, η εντυπωσιακή φωτογραφία, η πρωτότυπη μουσική σε κάθε εκπομπή του «Εξάντα» πλαισιώνουν αυτό που είναι η ουσία κάθε ρεπορτάζ: Η καινούρια πληροφορία.
Με τον «Εξάντα» αισθανθήκαμε αρκετές φορές ότι παρακολουθούμε κάτι «ξένο» για τα ελληνικά δεδομένα. Ίσως γιατί ως θεατές έχουμε συνηθίσει τόσο την κακή τηλεόραση του τσάμπα θορύβου, των φωνών, του γρήγορου μοντάζ άνευ λόγου και αιτίας, της φτηνής αυτοπροβολής του παρουσιαστή, ώστε το ψύχραιμο ρεπορτάζ φαίνεται στα μάτια μας κάτι «εξωγήινο».
Ένας άλλος λόγος που εκτίμησα τον «Εξάντα» ήταν η στάση την οποία έχει κρατήσει όλα αυτά τα χρόνια ο Γιώργος Αυγερόπουλος απέναντι στη δημοσιότητα. Αν και οι εκπομπές του βραβεύτηκαν, συζητήθηκαν και έβγαλαν ειδήσεις, εκείνος κράτησε χαμηλά τους τόνους.
Εκτός από την έλλειψη του ίδιου του «Εξάντα», εξαιτίας του κλεισίματος της Δημόσιας Τηλεόρασης, αυτό που λείπει από την ελληνική τηλεόραση είναι ανάλογες εκπομπές. Η ιδιωτική τηλεόραση δεν φαίνεται να θέλει να ρισκάρει τα λεφτά της στην παγκόσμια έρευνα, την σοβαρή δημοσιογραφία και την είδηση. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις οι οποίες δεν πλησιάζουν καν αυτή την εκπομπή, που έδειξε την σωστή πορεία που πρέπει να ακολουθήσει η δημοσιογραφία. Ας ελπίσουμε το ταξίδι του «Εξάντα» κάποια στιγμή να συνεχιστεί.
Κλέβοντας από τους Φτωχούς
Έχετε ποτέ αναρωτηθεί, από πού έρχονται τα ψάρια που τρώτε; Θα ήταν ένας τρόπος να ελέγξετε μια τεράστια πειρατική βιομηχανία που εγκληματεί στο πιάτο σας! Η συνεχώς αυξανόμενη ζήτηση για ψάρι στην παγκόσμια αγορά, έχει οδηγήσει ευρωπαϊκούς και ασιατικούς αλιευτικούς στόλους, στις ακτές της Δυτικής Αφρικής. Εκατοντάδες βιομηχανικά σκάφη-πειρατές ψαρεύουν παράνομα στα χωρικά ύδατα των κρατών της περιοχής, ρημάζοντας τον ωκεανό από κάθε μορφή ζωής και καταδικάζοντας εκατομμύρια Αφρικανούς στη φτώχεια και την πείνα. Το ντοκιμαντέρ του Εξάντα «Κλέβοντας απ' τους φτωχούς» γυρίστηκε στη Σενεγάλη, όπου η πειρατική αλιεία που διεξάγουν τεράστια σκάφη ανεπτυγμένων κρατών αποστερεί από τους κατοίκους τον βασικό πόρο διαβίωσής τους:
To άγγιγμα του Μίδα
Όταν οι Ισπανοί κατακτητές έφτασαν στην Κολομβία τον 16ο αιώνα, νόμιζαν πως είχαν βρει το μυθικό Ελ Δοράδο. Είδαν έκπληκτοι μια τελετή στη λίμνη Γουαταβίτα κοντά στη σημερινή Μπογκοτά, όπου ο αρχηγός των Μούισκας, γυμνός και αλειμμένος ολόκληρος με χρυσόσκονη, (ο "επιχρυσωμένος βασιλιάς", ο "El Dorado"), έριχνε στο νερό τεράστιες ποσότητες χρυσού, προσφορά στους θεούς.
Πέντε αιώνες μετά, με τις τιμές του χρυσού να έχουν εκτιναχθεί στα ύψη εξαιτίας της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, οι πολυεθνικές εταιρείες αυτή τη φορά, είναι εκείνες που αναζητούν στην Κολομβία, το νέο Ελ Δοράδο. Και όχι μόνο αυτές... Οι αντάρτες, οι παραστρατιωτικοί, τα καρτέλ των ναρκωτικών, όλοι διεκδικούν μερίδιο από τα θρυλικά χρυσοφόρα κοιτάσματα της χώρας.
Ο πυρετός του χρυσού στην Κολομβία, που τροφοδοτεί πλέον - μαζί με την κοκαΐνη - τον εμφύλιο που μαίνεται στη χώρα για πάνω από 40 χρόνια, αποτελεί μια αθέατη, παράπλευρη απώλεια της οικονομικής δίνης, στην οποία έχει περιέλθει όλος ο πλανήτης
Πεθαίνοντας στην αφθονία
«Ελέγξτε το πετρέλαιο και θα ελέγχετε έθνη.
Ελέγξτε το φαγητό και θα ελέγχετε τον κόσμο».
Χένρι Κισινγκερ 1974
Μια χούφτα πολυεθνικές εταιρείες έχουν καταφέρει να ελέγξουν την «καρδιά» του φαγητού που βάζουμε στο καθημερινό μας τραπέζι: Τον ίδιο τον σπόρο και ως εκ τούτου την παγκόσμια γεωργική παραγωγή.
Οι χρηματιστές στον ανεπτυγμένο κόσμο τζογάρουν με τα τρόφιμα, ανεβοκατεβάζοντας τις τιμές, παίζοντας με το θεμελιώδες δικαίωμα των ανθρώπων να έχουν πρόσβαση στο φαγητό.Την ίδια στιγμή σχεδόν ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι σε όλο τον κόσμο υποσιτίζονται και 25.000 πεθαίνουν κάθε μέρα από πείνα.
Μήπως η Γη αδυνατεί πλέον να θρέψει τους κατοίκους της; Τα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο! Η κρίση των τροφίμων, όπως θα περάσει στην ιστορία, συμβαίνει την στιγμή που ο πλανήτης παράγει περισσότερο φαγητό από ποτέ. Το «Πεθαίνοντας στην Αφθονία» ξεδιπλώνει μπροστά σας το βασίλειο του Παραλόγου, τις διαπλοκές ενός συστήματος, στο οποίο υπάρχει μεν επάρκεια φαγητού, αλλά είναι τόσο ακριβό που οι φτωχοί δεν μπορούν να το αγοράσουν.
σχόλια