Αρχικά να πω ότι αναγνωρίζω την επιτυχία του Justin Bieber ως το αποτέλεσμα ενός συνδυασμού ταλέντου, τύχης και φυσικά σκληρής δουλειάς. Το ότι άλλοτε με αφήνει αδιάφορο και άλλοτε μου γυρίζει το μάτι ανάποδα έχει να κάνει με την ηλικία μου, την διαφορετική μουσική που ακούω και την ψηφιακή εποχή που σου υπενθυμίζει κάθε του βήμα. Αυτά όμως δεν γίνεται να ακυρώσουν μια πραγματικότητα: O Bieber δουλεύοντας από τα 14 έχει καταφέρει να χτίσει μια καριέρα στην ποπ τα τελευταία 6 χρόνια. Όσοι λοιπόν μιλούν υποτιμητικά για την επιτυχία του (σ.σ Για αυτή μπορούμε να μιλάμε και μόνο την δεδομένη χρονική στιγμή. Είναι νωρίς να μιλάμε για καλλιτεχνική αξία) το μόνο που χρειάζεται να τους υπενθυμίσεις είναι ότι τέτοιες επιτυχίες είναι συνδυασμός των τριών παραγόντων που ανέφερα παραπάνω. Αν θες να μιλήσουμε για «κατασκευάσματα και εύκολο χρήμα» στη μουσική σήμερα, ρίξε μια ματιά στις φούσκες τύπου Harlem Shake.
Σε ένα ψύχραιμο άρθρο η εφημερίδα Guardian μιλάει για το δικαίωμά του να παραιτηθεί από την μουσική και να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του. Να ανοίξω μια παρένθεση για να πω το εξής: Σοβαρή δημοσιογραφία είναι αυτή που καταφέρνει να δει τις ειδήσεις από απόσταση, χωρίς να εμπλέκεται συναισθηματικά και χωρίς να επηρεάζεται από τις κραυγές του όχλου, ανεξάρτητα από το είδος της είδησης που παρουσιάζει. Η Guardian το κάνει συχνά.
Ο Michael Hann στο άρθρο του ανάμεσα σε άλλα κάνει μια εξαιρετική διαπίστωση για τα καμώματα του σταρ που είδαν το φως της δημοσιότητας. «Δεν έκανε κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνουν οι περισσότεροι έφηβοι στην πραγματική ζωή» γράφει.
«Ούρησε σε ένα κάδο φωνάζοντας "Fuck Bill Clinton" - έχω κάνει το ίδιο και εγώ με τους φίλους μου όταν ήμασταν μεθυσμένοι μετά την πάμπ σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα, γνωρίζοντας ότι δεν θα το μάθει κανείς». Αναφέρεται επίσης στο περιστατικό όπου αναστάτωσε μια ήσυχη γειτονιά περνώντας με το αυτοκίνητο: «Αυτό που τον διαφοροποιεί από τους άλλους εφήβους είναι ότι το έκανε με την Ferrari και όχι με ένα παλιό Fiesta». Ακόμα και το χόρτο που κάπνισε, ο εγωκεντρικός τρόπος που φέρθηκε στο μουσείο της Άννας Φρανκ γράφοντας στο βιβλίο επισκεπτών ότι «Αν ζούσε θα ήταν Belieber», η 90λεπτη καθυστέρηση σε συναυλία του στο Λονδίνο, ο καβγάς με ένα παπαράτσι, όλα αυτά είναι απόρροια της εφηβείας.
Μπορεί αυτά που γράφει να φαίνονται σαν «χαΐδεμα» στον ποπ σταρ, αλλά έχουν μια μεγάλη δόση αλήθειας: H εφηβεία του Justin Bieber ήταν διάφανη σε όλο τον πλανήτη. Παρακολουθήσαμε το «πάρτι των ορμονών» σε όλες του τις φάσεις. Ίσως η δημόσια εικόνα του να ήταν τελικά λιγότερο ψεύτικη συγκριτικά με άλλους σταρ μεγαλύτερης ηλικίας, που ξέρουν τι τροφή θα πετάξουν στο κοινό και πότε ακριβώς πρέπει να γίνει.
Ο συντάκτης της Guardian κλείνει το άρθρο του λέγοντας να αναζητήσουμε τους λόγους για τους οποίους ένα παιδί, που φαινομενικά στέκεται στα πόδια του, θεωρεί ως την καλύτερη επιλογή του την δεδομένη στιγμή την παραίτηση του από την μουσική βιομηχανία. «Και τότε θα δοξάσουμε τον Θεό που η δική μας ζωή δεν υπόκειται σε τέτοιο έλεγχο» καταλήγει.
Υ.Γ. 1
Ας ελπίσουμε βέβαια όλο αυτό να μην είναι άλλο ένα διαφημιστικό κόλπο…
Υ.Γ. 2
Του ρίχνεις ένα δίκιο πού και ποΎ. Όπως με αυτόν τον παπαράτσι:
σχόλια