Την περασμένη Κυριακή επισκέφθηκα την μεγάλη Καθολική Εκκλησία στο κέντρο της Θεσσαλονίκης (υπάρχει κι ένα παρεκκλήσι στην Σταυρούπολη νομίζω).
Είναι κάπως 'κρυμμένη' και δεν την πολυπιάνει το μάτι σου - στην Φράγκων, στον αριθμό 19.
Στην ευρύτερη δηλαδή ντάμπα ντούμπα περιοχή που έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια να ονομάζουμε 'Βαλαωρίτου'.
Η Βαλαωρίτου έχει τελευταία εξελιχθεί σε κάτι επιεικώς ανυπόφορο, και δεν τολμάω πια να περνώ από κει τα βράδια.. Προσωπικά γούστα, τι να κάνουμε.
Την ημέρα όμως μεταμορφώνεται σε ένα από τα πιο γοητευτικά μέρη της πόλης..
Η μέρα με την νύχτα που λέμε.
Παλιά Εβραϊκή συνοικία, όμορφα νεοκλασικά κτίρια, ακόμα πιο όμορφα στενά δρομάκια, ησυχία..
Πολλή ησυχία. Την αποζητώ τελευταία. Να ανησυχήσω;
Τελοσπάντων, μου φαίνεται σαν όαση στο πολύβουο Θεσσαλονικιώτικο κέντρο.
Έβλεπα καιρό τώρα την είσοδο του Ναού με αυτά τα χρωματιστά αγάλματα της Παναγίας πάντα κλειδωμένη, και όλο ήθελα να μπω μέσα να δω πώς είναι.
Να σας πω την αλήθεια, δεν είχα ιδέα ότι η πόλη έχει το δικό της Καθολικό Ναό και γενικά δεν θέλει και πολύ για να με κυριεύσει για τα καλά η περιέργεια..
Αποφάσισα να πάω στην απογευματινή λειτουργία που γίνεται στα αγγλικά, επειδή σκέφτηκα πως θα είναι πιο ενδιαφέρον, κάπως 'σαν ταινία', και βασικά κυρίως επειδή η λειτουργία που γίνεται στα ελληνικά πραγματοποιείται σε απαγορευτικές για μένα πρωινές ώρες..
Μιας που είπαμε για ταινίες να πω κι αυτό:
Δεν είμαι θρήσκα. Δεν μεγάλωσα σε θρησκευόμενο περιβάλλον, και νομίζω πως δεν πιστεύω καν...
Το θέμα είναι, όμως, πως ανέκαθεν με έλκυαν οι καθολικές εκκλησίες, κι αυτό έχει μάλλον να κάνει με τις άπειρες αμερικάνικες ταινίες και τα σίριαλ με τα οποία μεγαλώσαμε.
Με τον Μανάρα, τους Sopranos, τα εξομολογητήρια τους, τις άπειρες bless me father for i' ve sinned σκηνές έχουμε δει στον κινηματογράφο, τους ιερείς τους με αυτό το μικρό άσπρο πραγματάκι που φοράνε ψηλά στο κολάρο - και που δεν έχουν μούσια, την γούβα με το αγιασμένο νερό που βάζεις το χεράκι σου όταν μπαίνεις μέσα στην εκκλησία, τα χρωματιστά αγάλματα, και το αγαπημένο μου: αυτό που βάζεις κέρμα και ανάβει με ηλεκτρισμό ένα λαμπάκι, αντί για άναμμα κεριού!
Το διαφορετικό είναι πάντα πιο γοητευτικό. Τουλάχιστον έτσι συμβαίνει με έμενα...
Υποθέτω πως και ο Ορθόδοξος διάκοσμος / αμφίεση / εικόνα θα έκανε την ίδια εντύπωση σε κάποιον που δεν μεγάλωσε με αυτόν.
Ξεκίνησα λοιπόν..
Τα σοκάκια πέριξ ανάρρωναν σιγά σιγά από το χθεσινό σαββατόβραδο. Μπουκάλια σπασμένα, πλαστικά ποτήρια, τα γνωστά...
Μπήκα μέσα στο προαύλιο. Πολύ ωραίος κήπος. Πρέπει να έχει τρομερή δροσιά το καλοκαίρι.
Έτυχα, μάλιστα, και σε ένα παζάρι αγάπης που κάνανε εκείνη τη μέρα.
Ό,τι πάρεις ένα ευρώ.
Στις 7 ακριβώς ξεκίνησε η λειτουργία.
Ξέχασα να πω ότι πρόκειται για τον Ιερό Ναό της Αμιάντου Συλλήψεως της Θεοτόκου.
Το εσωτερικό της εκκλησίας ήταν όπως το φανταζόμουν.
Με τα ηλεκτρικά λαμπάκια, τις παναγίες, τα εξομολογητήρια, όλα.
Έβαλα 50 λεπτά σε ψιλά για να ανάψω λαμπάκι αλλά δεν άναψε, μάλλον ήθελε μονό 50λεπτο.
Δεν είχε organ. Ένα μικρό μόνο, με πρίζα, σαν αυτά που έχουν οι γκαραζάδες στις μπάντες τους, αλλά δεν φαινόταν να λειτουργεί.
Κρίμα!
Πολύ μεγάλη εκκλησία, κομψή. Καμιά 40αριά μέτρα σε μήκος.
Η ενορία ιδρύθηκε το 1740, και η εκκλησία χτίστηκε το 1900 με πολλές προσθαφαιρέσεις κρυπτών, ιερών, κτλ που πήραν αρκετά χρόνια να ολοκληρωθούν. Όλοι Γάλλοι, Ιταλοί, Φλαμανδοί, Σλοβένοι, αρχιτέκτονες, χτίστες, και ευεργέτες.
Η μεγάλη πυρκαγιά του 1917 την άφησε ανέπαφη, ο βομβαρδισμός όμως από τους Ιταλούς το 1940 προκάλεσε τεράστιες ζημιές, ενώ στοίχησε και τις ζωές του εφημέριου Λουδουβίκου Σαλίμπα και του θυρωρού Νικόλαου Βιτάλη.
Τελευταία ανακαίνιση έγινε το 2000, ενώ το 2008 τοποθετήθηκε στην κεφαλή της Παναγίας που βλέπουμε στο ιερό το χρυσό διάδημα.
"Let Us Pray"
Ξεκίνησε η λειτουργία.
Ήμασταν περίπου 60 -70 άτομα.
Η συντριπτική πλειοψηφία ήταν μαύροι, αρκετές οικογένειες από τις Φιλιππίνες, και κάποιοι ξένοι τουρίστες.
Δύο γυναίκες έπαιζαν κιθάρα και τραγουδούσαν κάτι σαν μελωδικό χριστιανικό ποπ και όλοι φαίνονταν να ξέρουν τα λόγια. Α, ήταν πολύ ωραία γιατί ακουγόταν πολύ γαλήνιοι όλοι.
Μετά είδα ότι μοίραζαν ένα χαρτί που έλεγε gospel και είχε τους στίχους.
Υπήρχε και μία καλόγρια με όλη αυτή την περιβολή που φοράνε οι καθολικές καλόγριες.
Ο ιερέας και οι βοηθοί του (παπαδοπαίδια;) ήταν όλοι μαύροι και σχετικά νέοι.
Είπανε το κήρυγμα και τα εδάφια σε κανονική γλώσσα, όχι δηλαδή τραγουδιστοακαταλαβίστικα όπως οι Ορθόδοξοι.
Πάντα στα αγγλικά.
Δεν υπήρχε και πολύ κατανυκτική ατμόσφαιρα. Καθόλου κεριά, έντονος φωτισμός.
Κάθε τρεις και λίγο διακόπτανε για τραγούδι.
Δίπλα μου καθόταν ένα ζευγάρι βόρειο ευρωπαίων τουριστών, και ό άντρας διάβαζε τα εδάφια από το smartphone του. Είχε ειδικό app.
Μετά, ανέβηκε ένας νεαρός πολύ μοντέρνος άντρας και διάβασε κάτι που νομίζω ήταν παραβολές σε άπταιστη αγγλική προφορά (δεν καταλάβαινα τίποτα). Μετά μια γυναίκα, και μετά ακόμα μία γυναίκα κάνανε το ίδιο.
Μετά, έπρεπε όλοι να πιαστούμε χέρι χέρι (ψηλά κρατημένα χέρια) και να τραγουδήσουμε ρυθμικά.
Ο κύριος με το smartphone από δίπλα μου έσφιξε πάρα πολύ δυνατά το χέρι - μάλλον φαινόταν ότι δεν ξέρω τι μου γίνεται...
Μετά έπρεπε να δώσουμε όλοι χειραψία με τους διπλανούς μας και να πούμε "Peace to You"
Ο κύριος δίπλα μου με είχε αναλάβει προσωπικά, και μου έδειχνε πώς κάνουμε τι, πολύ ευγενικός.
Στο τέλος έγινε και η Θεία Κοινωνία, με αυτό το άζυμο αρτοσκεύασμα σαν μπισκότο που είναι, Οστιά νομίζω λέγεται.
Δεν κοινώνησα, αλλά μου άρεσε που δεν υπήρχε αυτό με το κουταλάκι από το οποίο μεταλαβαίνουν ΟΛΟΙ.
Σε μία ώρα η λειτουργία είχε τελειώσει και στο προαύλιο κερνούσαν κάτι πιτσάκια, (τέλειο) και όλοι μιλούσαν και γελούσαν μεταξύ τους, πιο πολύ σαν κοινωνική συνεύρεση.
Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ απ' όλα ήταν που όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είναι ξένοι εδώ, και έχουν μεταναστεύσει στην Ελλάδα για δουλειά, (μαύροι, φιλιπινέζοι, ασιάτες κτλ) φαινόταν να είναι σε ένα ολόδικο τους και οικείο περιβάλλον.
Καλοντυμένοι όλοι, και ευδιάθετοι και χαλαροί.
Σίγουρα όχι όπως έχεις συνηθίσει να τους βλέπεις σε άλλους χώρους.
Μου άρεσε!
Κάτι το διαφορετικό...
Αποφάσισα, φεύγοντας, να προσπαθώ να πηγαίνω όλο και συχνότερα σε τέτοια διαφορετικά και ψιλοάγνωστα μέρη στην πόλη...
Αν μη τι άλλο, είναι σαν να έχεις πάει ένα ταξίδι αστραπή σε μία άλλη χώρα.
:)
*Amen!
σχόλια