__________________

1.

Α μπα ποια είναι η άποψη σου για τον Δημήτρη Αποστολάκη τον δημιουργό του συγκροτήματος Χαίνηδες. Ξέρω ότι δεν ακούς αυτό το είδος μουσικής και δεν σε ρωτάω για την μουσική του αλλά για την προσωπικότητα του αν γνωρίζεις. Εγώ παλιότερα τον θεωρούσα φαφλατά και δεν μπορούσα να τον παρακολουθήσω μου φαινόταν πως χρησιμοποιούσε πολύπλοκες λέξεις  αλλά στο βάθος  μπουρδολογούσε σαν τον Ζουράρι. Σε μια τελευταία συνέντευξη του τον παρακολούθησα  και είδα ότι όντως έχει ουσία ο λόγος του καθώς έμαθα από συμφοιτητή του ότι θεωρείται διάνυα στα φυσικομαθηματικά ασχολείται με αστροφυσική και συμμετέχει στο Cern καθώς ήταν μαθητής του Γραμματικάκη, που τον εκτιμώ βαθιά. Εσύ τον έχεις παρακολουθήσει; θα εκτιμούσα την άποψη σου γιατί πολλές φορές διχάζομαι με ανθρώπους  που λένε πολλά και πολύπλοκα, ίσως τελικά εγώ απλά δεν είμαι σε θέση να τους κατανοήσω. Σαν μουσικό τον θεωρώ εξαιρετικό, πρωτοπόρο και με αξιοπρεπή πορεία. Χαίνης

Δεν έχω ιδέα για τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Έψαξα τώρα κάτι λίγα στο ίντερνετ και δε μου φάνηκε ότι τα λέει πολύπλοκα αλλά γούστα είναι αυτά. Όμως – αφού τον θεωρείς σαν μουσικό εξαιρετικό, πρωτοπόρο και με αξιοπρεπή πορεία, γιατί χρειάζεσαι και επιπλέον εγγυήσεις; Τι σημασία έχει αν ξέρει να μιλάει, αν ήταν στο Cern και αν θεωρείται διάνοια στα φυσικομαθηματικά; Θέλεις να τον προσλάβεις στο εργαστήριό σου;

Το ερώτημα του αν η προσωπική ζωή ενός καλλιτέχνη – ή δημοσίου προσώπου γενικά – πρέπει να μας αφορά και κατά πόσο πρέπει να επηρεάζει την γνώμη μας γι' αυτόν είναι μακρύ και δεν έχουμε καταφέρει να συμφωνήσουμε, ας παραμείνουμε με τις διαφωνίες μας. Εγώ δε νιώθω την ανάγκη να σιγουρευτώ ότι ένας αγαπημένος μου μουσικός θα γινόταν και καλός μου φίλος για να του βάλω σφραγίδα εγκυρότητας.

__________________

2.

"Γεια σου Α μπα,

Χρειάζομαι επιτέλους μια αμερόληπτη γνώμη, ακόμα κ αν με κράξει, ας είναι..Είμαι 24, για ένα χρόνο περίπου με 1 παιδί στα 30, η μεγαλύτερή μου σχέση. Σαν προσωπικότητα τον θεωρώ το ιδανικό για μένα. Αλλά. Τους 6 τελευταίους μήνες τσακωνόμασταν συνέχεια γιατί δεν με έβλεπε αρκετά λόγω δουλειάς και φίλων (ήταν άνεργος τότε). Η αλήθεια είναι ότι κ εγώ ξαφνικά είχα αρχίσει να θέλω και λίγο χρόνο μόνη μου (στην αρχή είμασταν συνέχεια μαζί). Για να μη στα πολυλογώ, ένιωθα ότι ο έρωτας πέρασε αν και τον αγαπάω πάρα πολύ. Αφού χωρίσαμε μου παραδέχτηκε πως είχα δίκιο, ότι ήθελε μια ευκαιρία να αλλάξει. Συναντιόμασταν αραιά και που αλλά δεν πήγαινε έτσι το πράγμα. Τέλος, μ έκλεισε ένα ραντεβού για να τα βρούμε. Δεν πήγα, δεν πίστεψα ότι οι άνθρωποι αλλάζουν.

Ερωτήματα που με βασανίζουν:

Μπορείς να ξαναερωτευτείς τον άνθρωπό σου?

Μήπως έκανα λάθος που δεν του έδωσα μια ευκαιρία ν'αλλάξει, και δεν εξάντλήσα ότι πιθανότητες είχε αυτή η σχέση να πετύχει?

Ο έρωτας είναι κάτι που περνάει, μήπως αρκεί η βαθιά αγάπη?

Υπόψιν, ξέρω ότι σκέφτομαι συντηρητικά αν κ είμαι μόνο 24 αλλά είμαι πολύ μπλοκαρισμένη και τα'χω χαμένα..help..!"- Αιώνια μπερδεμένη

Μπερδεμένη, φανερά.

Πώς γίνεται να έχει ταυτόχρονα την ιδανική προσωπικότητα για σένα αλλά και να θέλεις να αλλάξει; Διαχωρίζεις τη συμπεριφορά από το χαρακτήρα; Πολύ κακώς, όπως κακώς διαχωρίζεις και τον έρωτα από την αγάπη.

Δε νομίζω ότι σκέφτεσαι συντηρητικά, νομίζω ότι σκέφτεσαι αποσπασματικά. Δεν γίνεται να αναλύεις τα επιμέρους ξεχωριστά νομίζοντας ότι έτσι θα βγει το συμπέρασμα. Η προσωπικότητά του, η συμπεριφορά του, το γεγονός ότι ήταν άνεργος ενώ εσύ όχι, το ότι είσαι 24 και αυτή ήταν η σοβαρή σου σχέση ενώ κράτησε λίγο, όλα αυτά πρέπει να συνυπολογιστούν. Και μια γενική παρατήρηση: οι άνθρωποι αλλάζουν πάρα πολύ δύσκολα, μόνο αν το θέλουν οι ίδιοι και όχι όταν έχουν κίνητρο άλλους ανθρώπους, η διαδικασία κρατάει πολλά χρόνια και έχει μάλλον μέτρια αποτελέσματα.

__________________

3.

"γιατί τα ξενοδοχεία όλα μα όλα όμως έχουν την ίδια σαδιστική τάση να διπλώνουν τα σεντόνια και τις κουβέρτες σε ένα σφικτό φάκελο που φτύνεις αίμα να τραβήξεις για να μπορέσεις να κοιμηθείς! Έλεος πια να κοιμηθούμε θέλουμε όχι να περάσουμε τον έλεγχο από τον λοχαγό για να πάρουμε άδεια!

Θέλω να ξέρω αυτοί έτσι στρώνουν τα κρεβάτια τούς?"- Μαιρυλου

Και αυτό το ερώτημα έχει αναλυθεί από τους μεγάλους σχολιαστές της σύγχρονης ζωής. To tuck or not to tuck?

Για μένα, σίγουρα όχι tuck, αλλά έχω συνομιλήσει με συνανθρώπους μας που δεν μπορούν να κοιμηθούν χωρίς το tuck και ναι, έτσι στρώνουν τα κρεβάτια τους. Η ανθρώπινη ύπαρξη είναι ένα μεγάλο μυστήριο.

__________________

4.

"Αγαπητή Α μπα,

πρόσφατα είχα αυτή τη συζήτηση με έναν φίλο, ότι η ζωή μας είναι στο δεν και στο μπα...άντε πού και πού στο "λες";, το οποίο πέφτει κάτω πριν καν το πιστέψει αυτός που ίσα που τόλμησε να το σκεφτεί. Λοιπόν, περί ζωής στα όρια ο λόγος, περί έρωτος, περί εκβιασμού της αγάπης μέσω ακραίων συμπεριφορών. Χώρισα πριν καιρό, κανα 6μηνο δηλαδή, αλλά συνειδητοποίησα πως αυτό που μου λείπει δεν είναι ο γκόμενος μου, με εξαίρεση βέβαια το σεξ μαζί του, αλλά η μοναδική του ανθεκτικότητα και η δική μου ευρηματικότητα να γεννάω δράματα και να βιώνουμε κακοποιητικές καταστάσεις, ψυχικά και σωματικά. Εγώ σε επίπεδο αυτοτραυματισμού κι εκείνος σε επίπεδο βιαιοπραγίας σωματικής αλλά και λεκτικής, επιπέδου Οικονομίδη τουλάχιστον. Ζορίστηκα σε αυτή τη σχέση, αλλά αυτό που με ενόχλησε περισσότερο ήταν πως στο τέλος, τον είχαν κυριεύσει εμμονές εν είδει φαντασιώσεων, του στυλ, ""σε πηδάει άλλος κι έρχομαι κι εγώ σε τραβάω απλά για να τελειώσω"" κτλ.Είναι απόρροια της δικής του παρέκκλισης ή της βαρεμάρας; Ή μήπως της γενικότερης διάθεσής του να με ακυρώσει και μέσα από αυτό, αφού αντικειμενικά σαν άτομο ήμουν περισσότερη;

Ποιό είναι το ερώτημα θα μου πεις...1. Γιατί εγώ τώρα που με άφησε και ζω χαρούμενα και φυσιολογικά, έχοντας αναπληρώσει όλη αυτή την υγιή κοινωνικότητα που ήταν ανέκαθεν ίδιον του χαρακτήρα μου νιώθω ότι δεν αναπνέω και ότι η ζωή μου είναι σε κόμμα....Γιατί βαριέμαι όποιο γκόμενο γνωρίζω ο οποίος είναι αποδεδειγμένα έστω και στοιχειωδώς πιο ενδιαφέρον ή σοβαρός απ' τον πρώην μου;  2. Πώς είναι δυνατόν να αντλώ εμπιστοσύνη από εμένα, τώρα που ξαναβρήκα την υγιή εκδοχή του εαυτού μου και να έχω την πεποίθηση ότι κι εκείνος έχει συνέλθει και αν ξανασυναντηθούμε θα είμαστε και γαμώ!; Αχ και μη με γειώσεις κι εσύ γιατί το θέμα είναι περίπλοκο και το χιούμορ όσο κι αν το ελαφρύνει, δεν το καθιστά καθόλου light...."- PhDrained ετών 33

Δεν θα έλεγα ότι είναι περίπλοκο το θέμα. Οι περισσότεροι ταυτίζουν την τρέλα με το πάθος, ενώ η τρέλα είναι απλώς τρέλα. Οι μισές ερωτήσεις που φτάνουν στο 'Α μπα' αυτό το περιεχόμενο έχουν. «Περνούσα χάλια σε μια σχέση αμοιβαίας καταπίεσης και τώρα που γνώρισα ένα καλό παιδί, βαριέμαι.» Αυτό, με πολλές παραλλαγές. Ο κόσμος διψάει για αδρεναλίνη. Άλλοι πηδάνε από ύψη, άλλοι κάνουν σκι εκτός πίστας, άλλοι ξεμαλλιάζονται και χτυπάνε και βρίζουν για να νιώσουν επιτέλους κάτι.

Δεν βρίσκω κάτι χιουμοριστικό να πω. Δεν μου φαίνεται αστείο το ότι νοσταλγείς μια εποχή που αυτοτραυματιζόσουν και δεχόσουν λεκτική και σωματική βία, μου φαίνεται τρομαχτικό και δεν καταλαβαίνω πώς δεν τρομάζεις και η ίδια.

__________________

5.

Ουφ! 'Εβγαλα τα μάτια μου την τελευταία μισή ώρα για να βρω την ερώτησή μου (θυμάμαι ότι την έστειλα γύρω στις 20 Ιουνίου) αλλά τζίφος! 'Ηθελα με αφορμή τη σημερινή ερώτηση 7 να κάνω ένα update! Υπάρχει άλλος τρόπος να τη βρω πέρα από το άνοιγμα όλων των σελίδων;- Σςςς..

Αν θυμάσαι κάποια φράση από την ερώτηση, δοκίμασε το search του σάιτ.

__________________

6.

"Χαιρετε!

Τη γνώμη σου θέλω:1.Τομας Μαν-Το Μαγικό Βουνό...δυο φορές τα πέταξα (απο το μπαλκόνι)αλλες τόσες το συμάζεψα...και να σκεφτείς οτι ο ίδιος ο συγγραφέας συστήνει,νομίζω,διπλή ανάγνωση.2.Γιάλομ-Η θεραπεία του Σοπενχάουερ...έχω την αίσθηση οτι στο τέλος του βιβλίου απομυθοποιείται ο Σοπενχάουερ...διδακτισμός απο τον Γιάλομ η οίηση?και πόσο μάλλον για ενα φιλόσοφο που σημάδεψε την ανθρώπινη σκέψη.Ευχαριστώ.Κώστας"

Πέταξες από το μπαλκόνι ένα βιβλίο που μιλάει για το θάνατο; Αν μη τι άλλο, είναι η μεγαλύτερη βεβαιότητα της ζωής.Η αξία ενός ανθρώπου που, όπως λες, σημάδεψε την ανθρώπινη σκέψη, δεν κινδυνεύει. Δε χρειάζεται να υπερασπιστείς την τιμή του. Θα τον απομυθοποιήσει όποιος θέλει και με όποιον τρόπο θέλει.

__________________

7.

"Αγαπητή Α μπα,

τι κάνεις άραγε όταν έχεις δοκιμάσει τα πάντα για να ξεπεράσεις έναν επώδυνο χωρισμό και μετά από μήνες βρίσκεσαι πάλι στο σημείο μηδέν; Μαθαίνεις να ζεις με αυτό; Συμβιβάζεσαι; Λες ναι σε κάτι υποδεέστερο μόνο και μόνο για να ξεχαστείς; Κλάμα, Τάνκερεϊ και λοιπά αναλγητικά δεν πιάνουν πλέον...Η πρόσφατη απόπειρα της ομοιοπαθητικής, λέω ναι σε φλερτ μηνών, γιατί γουστάρει τρελά και θα βοηθήσει να ξεχαστώ, απλά με γύρισε μήνες πίσω..."- Not Real

Ρε παιδιά, δεν ξέρω τι εννοείτε όταν τα λέτε αυτά, μερικές φορές με φέρνετε σε απόγνωση. Τα κλάματα και τα ποτά τα καταλαβαίνω για την αρχή, αλλά πότε σκοπεύετε να αναγνωρίσετε τι ήταν αυτό που οδήγησε στον χωρισμό; Περιμένετε να συμβεί από μόνο του ή ελπίζετε να ξεχαστείτε επειδή γνωρίσατε άλλον;

Τι είναι αυτό που θρηνείς; Θέλεις να κρατήσει ο επώδυνος χωρισμός για πάντα; Ή μήπως θα ήθελες «να ήταν τα πράγματα αλλιώς;» Αν είναι έτσι, πρέπει να αρχίσεις να κλαις τώρα και να σταματήσεις όταν πεθάνεις, γιατί πάντα θα θέλεις να ήταν αλλιώς τα πράγματα. Αν πιστεύεις ότι η αναγνώριση της πραγματικότητας είναι συμβιβασμός, τότε ναι, κοίτα να συμβιβαστείς, γιατί η ζωή σε σπάνιες περιπτώσεις θα σου κάνει τη χάρη.