'Ενα ντίγκο (άγριος αυστραλιανός σκύλος). Νυχτερινό πορτρέτο από τον Vilis Nams. Βλ. The Seeker, Magi Nams (Exploring life and nature around the world and in my backyard).
"The dingo’s got my baby!" To ντίγκο πήρε το μωρό μου ! Με αυτά τα λόγια, όπως δήλωσε στο δικαστήριο, η Lindy Chamberlain απευθύνθηκε πανικόβλητη στον άντρα της μόλις αντιλήφθηκε την απουσία του μωρού της από τη σκηνή του κάμπινγκ. Οι δικαστές όμως δεν πείστηκαν διότι δεν υπήρχαν τότε τα τεστ DNA, την έκριναν ένοχη για σκηνοθετημένο φόνο της μικρής της κόρης και την καταδίκασαν σε ισόβια κάθειρξη. Τέσσερα χρόνια μετά, κι ενώ η Lindy Chamberlain εξέτιε την ποινή της, η ανακάλυψη του ματωμένου ρούχου του μωρού από έναν άγγλο τουρίστα θα ανατρέψει την πρωτόδικη απόφαση και θα οδηγήσει στην απελευθέρωση της μητέρας. Η οριστική ωστόσο δικαστική αθωωτική απόφαση, που αποδέχτηκε ως πιο πιθανό το ενδεχόμενο μιας επίθεσης από ντίγκο, πάρθηκε μόλις το 2012, 32 ολόκληρα χρόνια μετά την εξαφάνιση της Azaria Chamberlain. Η υπόθεση αυτή συγκλόνισε την αυστραλιανή κοινωνία και καλύφθηκε όσο καμία άλλη από τα μέσα ενημέρωσης.
Η σκηνή της οικογένειας της Azaria στο κάμπινγκ κοντά στα περίφημα όρη Uluru (ή Ayers Rock). Βλ. nj.com.
Uluru. Βλ. imagescart.blogspot.com.
Uluru. Βλ. imagescart.blogspot.com.
Uluru. Βλ. imagescart.blogspot.com.
Η Lindy και ο Michael Chamberlain με το μωρό τους στον ιερό βράχο Uluru.Βλ. Faux Society και couriermail.com.
Η σκηνή και το αυτοκίνητο των Chamberlain. Στο σχεδιάγραμμα, το σημείο όπου βρέθηκε το ρούχο του μωρού. Βλ. lindychamberlain.com.
Αστυνομικοί ερευνούν την περιοχή όπου ανακαλύφθηκε το βρεφικό ρούχο, το οποίο φέρει εμφανή σημάδια από αίμα στο σημείο του λαιμού. Βλ. murderpedia.org.
Βλ. murderpedia.org.
Η κούκλα και το κρανίο από ντίγκο που χρησιμοποίηθηκαν στην αναπαράσταση. Βλ. murderpedia.org. και ntnews.com.
Βλ. Little Darwin.
Βλ. Little Darwin.
Βλ. Little Darwin.
Η Lindy Chamberlain και ο συζυγός της Michael προσέρχονται το 1982 στο δικαστήριο, κατηγορούμενοι για το φόνο της κόρης τους. Φωτ. AP. Βλ. independent.co.uk.
Η Lindy και ο Michael Chamberlain με τα δύο αγόρια τους. Στη μικρή έγχρωμη φωτογραφία η Azaria. Βλ. blog.zap2it, murderpedia.org.
Πάνω : η Lindy Chamberlain φορώντας καπέλο αστυνομικού κατά τη διάρκεια της πρώτης της ανάκρισης το 1981. Φωτ. Sunday night, Channel 7.
Κάτω : η ένορκος δικαστής Yvonne Cain και η Lindy Chamberlain πανηγυρίζουν για την αθωωτική απόφαση. Βλ. murderpedia.org.
Η Lindy Chamberlain γεννά στη φυλακή το 1982 την Kahlia, την δευτερή της κόρη. Φωτ. Sunday night, Channel 7. Βλ. murderpedia.org
Στην πάνω φωτ., η Lindy Chamberlain επιδεικνύει το επίσημο πιστοποιητικό θανάτου που βγήκε για την Azaria το 2012. Βιβλία για την ιστορία τους έγραψαν αμφότεροι οι -διαζευγμένοι πλέον- Lindy και Michael Chamberlain. Βλ. murderpedia.org.
Μία απροσδόκητη "συλλογή" στο National Museum of Australia : τα φορέματα που φορούσε η Lindy Chamberlain στην πρώτη της ανάκριση, στη δεύτερη, στο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο, το καπέλο που υπήρχε στο αυτοκίνητο, ένα μαύρο φορεματάκι της Azaria (που ενίσχυσε τις υποψίες για ...τελετές μαγείας), κλπ. Βλ. nma.gov.au.
Βλ. Little Darwin.
Βλ. mudgeeguardian.com.au και trapperman.com.
"Αρχικα ηταν γνωστος ως σκυλος της Κουινσλανδης, ο Αυστραλιανος Ποιμενικος βοοειδων ειναι γνωστος για το δυνατο δαγκωμα του. Αναθρεμενος να ζει σε τραχυ περιβαλλον ειναι βασικα ενεργητικος σκυλος που ζει στην υπαιθρο και χρειαζεται πολλη ασκηση. Οι επιστήμονες θεωρούν ότι μεταφέρθηκε στην Αυστραλία από τον άνθρωπο και στην συνέχεια εξαγριώθηκε, με αποτέλεσμα, κατόπιν της φυσικής επιλογής, να δημιουργηθεί αυτή η άγρια πιά φυλή. Αν όντως ισχύει αυτό τότε θα πρόκειται για την μοναδική περίπτωση που γνωρίζουμε που ο σκύλος άφησε τον άνθρωπο και επέστρεψε στην φύση. Όπως γνωρίζουμε και από την ιστορία ο σκύλος ακόμα και αν αφεθεί ελεύθερος δέν απομακρύνεται από τον άνθρωπο αλλά ζεί στις παρυφές των χωριών και των πόλεων και ποτέ δέν εξαγριώνεται τελείως. Είναι ένα σκυλί πολύ ισχυρό, με ενιαίο υπόξανθο χρώμα, ουρά ελαφρώς κυρτή, προς τα πάνω με τρίχες από την μέση και πίσω σαν βούρτσα, υποδολιχόμορφο με αυτιά όρθια και ρύγχος αιχμηρό και με την άκρη τους ρύγχους γκρίζου χρώματος (προσωπείο), Μοιάζει κάτι μεταξύ Αμερικάνικού Λύκου (Κογιότ) και τσακαλιού αλλά με πιό ισχυρή διάπλαση από το τσακάλι. Δυστυχώς βρίσκεται σε κίνδυνο αφανισμού και τα τελευταία χρόνια γίνονται προσπάθειες για την εξημέρωση του και την καλλιέργεια του με επιτυχία. Μάλιστα ο κυνολογικός οργανισμός της Αυστραλίας το έχει αναγνωρίσει και γίνεται σοβαρή προσπάθεια για τον πολλάπλασιασμό του όχι μόνο με την εκτροφή του ώς οικόσιτο αλλά έχουν δημιουργηθεί και εθνικά πάρκα για την διατήρηση του στη φύση αλλά και σε ζωολογικούς κήπους. Είναι το μοναδικό σκυλί στην Αυστραλία και ο μεγαλύτερος εχθρός του καγκουρό αλλά και των άλλων θηλαστικών, ακόμα των ερπετών τα οποία μπορεί να φονεύσει με ευκολία και να τα φάει. Είναι πολύ ανθεκτικό, μπορεί να καταδιώκει για ώρες το καγκουρό μέχρι να το κουράσει και να το πιάσει και ζεί μέσα στις ερήμους και γενικότερα στις πιό ξηρές περιοχές της Αυστραλίας. Η ομοιότητα του με τον οικόσιτο σκύλο είναι καταφανής, ακόμα μπορεί να ζευγαρώσει με τα σκυλιά δίνοντας απογόνους γόνιμους"(zwakia.blogspot.com).
Βλ. Secrets of the Fed.
"Ένα ντίγκο (αγριόσκυλο της Αυστραλίας) «έκλεψε» την τσάντα μιας τουρίστριας από παραλία της Νέας Νότιας Ουαλίας, που περιείχε, εκτός των άλλων, χιλιάδες δολάρια και κοσμήματα.
Αυτόπτες μάρτυρες είπαν στην αστυνομία ότι προσπάθησαν να προειδοποιήσουν την 58χρονη τουρίστρια από τη Βρετανία ότι την πλησίαζε «επικίνδυνα» το ντίγκο στην παραλία Τζίμπς Μπιτς του Νιούκαστλ. Πριν προλάβει εκείνη να αντιδράσει το ντίγκο της άρπαξε την τσάντα και εξαφανίστηκε στο δάσος της περιοχής. Κάποιοι τουρίστες πρόλαβαν να το φωτογραφίσουν. Παρά τις έρευνες δεν βρέθηκε ίχνος από την τσάντα και τα περιεχόμενάτης. Εντοπίστηκε όμως το ντίγκο το οποίο και θανατώθηκε γιατί έκανε και άλλες επιθέσεις τον τελευταίο καιρό αρπάζοντας αντικείμενα από λουόμενους της περιοχής" (inews.gr).
Πολλά ντίγκο συναντιούνται στο νησί Fraser (το μεγαλύτερο αμμώδες νησί στον κόσμο που βρίσκεται κοντά στις ανατολικές ακτές της Αυστραλίας), κι ως εκ τούτου δίνονται σαφείς οδηγίες στους εκδρομείς για να τα αποφεύγουν. Βλ. perthnow.com.au.
Πρώτη νύχτα στο νησί Fraser. Βλ. girltakesonworld.blogspot.
'Ενα ντίγκο στο νησί Fraser, στις όχθες της λίμνης McKenzie. Βλ. girltakesonworld.blogspot.
Οδηγίες για την αντιμετώπιση των ντίγκο :
Αν νιώθεις ότι απειλείσαι από ντίγκο:
στάσου όρθιος
αντιμετωπισέ το κατά μέτωπο
σταύρωσε τα χέρια σου και μην το αφήνεις από τα μάτια σου
κάνεις ήρεμα προς τα πίσω
καλείς για βοήθεια
δεν τρέχεις και δεν κουνάς τα χέρια σου.
Αν δέχεσαι επίθεση από dingo:
υπερασπίσου τον εαυτό σου επιθετικά, αγωνίζεσαι για τη ζωή σου
χτυπήσε το ντίγκο με όποιο αντικείμενο μπορείς, όπως ραβδί, σακίδιο ή παλτό.
'Ενας νεαρός γερμανός τουρίστας, που δέχτηκε επίθεση από ντίγκο στο νησί Fraser, διηγήθηκε την περιπετειά του :
Tourist tells of dingo attack
The tourist, who wanted to be know just as Justin, a 23-year-old laboratory worker from Baden-Württemberg in south-west Germany, has been in Australia for nine months on a working holiday.
He and his friends arrived on Fraser Island on Friday in a tour from Rainbow Beach, and the group was shown a video warning them about the island's dangers, including dingoes.
The guides also briefed them on how to behave around the animals.
After visiting Lake McKenzie and the Maheno shipwreck on Friday afternoon, the group went to the K'Gari campsite where they cooked a barbecue and had a few drinks.
While Justin admits there was alcohol at the party, he said he was not drunk when the attack took place.
"Sure, we had a few drinks, but I was not so drunk that I would be stupid, certainly not that stupid," he said. "I was not crazy drunk. I went to sleep inside the camp, and got up to go to the toilet. Then I lost orientation and I wasn't on the campground."
After he became lost about 2.30am on Saturday, Justin does not know exactly how he came into contact with the dingoes - but he does not believe he was asleep when the attack took place, as his last memory before the attack was of trying to find his way back to camp.
"I was not really drunk any more," he said.
"What I remember for sure was fighting as the dingoes were surrounding me and attacking me."
He does not know how long he endured the relentless biting before he got the chance to escape, but he grabbed a moment's opportunity to run and climb a tree.
Unfortunately, the tree he climbed was not strong enough to hold him, and he fell to the ground.
"I tried several times to climb back up but branches kept breaking, so I took a branch to protect myself and stayed on the ground."
Because it was so dark and he had left the path as he fled the animals, Justin had no idea which way to go to get back to camp.
Exhausted and in searing pain, Justin nestled under a tree and listened out in case his attackers came back.
He slept for some time, waking as dawn broke - only to spot another dingo.
He picked up his branch and followed the noise of the ocean back to the camp, where his tour guide called for medical help.
Justin did not realise the extent of his wounds until he reached the ambulance station.
"I was so shocked because the wounds were so much and so big," he said.
Justin does not clearly remember the start of the attack, and said he did not know who was to blame - and remarkably, he bears no grudges against the dingo species.
He said he may have smelled like food when he walked on to the bush track, after a steak fell on his hoodie while cooking
He believes two animals were involved in the attack, and while it was difficult to judge their size in the dark, he estimates they were about 70cm tall.
"The scars are not the important thing," he said.
"I'm here. I'll have a lot of stories to tell." (άρθρο της Clementine Norton στη Sunshine Coast Daily - 1st Aug 2012).
O Toby, ένα εξημερωμένο ντίγκο (διασταυρωμένο με γερμανικό ποιμενικό). Βλ. passionateaboutpets.files.wordpress.com.
Βλ. passionateaboutpets.files.wordpress.com.
Βλ. passionateaboutpets.files.wordpress.com.
Lindy Chamberlain.
Άρθρο της Kristen Gelineau (γραμμένο λίγο πριν βγει η οριστική απόφαση). Sydney, Sunday 19 February 2012. The Independent.
The growl came first, low and throaty, piercing the darkness of the Australian desert. A baby's cry followed, then, abruptly, there was silence. Inside the tent, the infant girl had vanished. Outside, her mother was screaming: "The dingo's got my baby!" With those words of panic, the mystery of Azaria Chamberlain's disappearance in the Australian Outback in 1980 became the most notorious, divisive and baffling legal drama in the country's history. Had a wild dog really taken the baby? Or had Azaria's mother, Lindy, slit her daughter's throat and buried her in the desert?
Thirty-two years later, Australian officials hope, finally and definitively, to determine how Azaria died when the Northern Territory coroner opens a fourth inquest on Friday. Lindy Chamberlain, convicted of murdering her daughter and later cleared, is still waiting for the authorities to close the case that made her the most hated person in Australia.
The nightmare began on 17 August 1980, during a family vacation to Ayers Rock, the sacred Outback monolith. Lindy and Michael Chamberlain, their two sons and Azaria, nine weeks old, were settling in for the night at a campsite near the rock. Azaria was sleeping in a tent and Lindy and Michael were making dinner near by when a baby's cry rang out. Lindy went to check on her daughter and says she saw a dingo slink out of the tent and disappear into the darkness. Azaria's cradle was empty, the blankets still warm. There was an intense search, but Azaria was never found.
The Chamberlains insisted the dingo snatched their daughter. Outside the tent were dingo tracks; inside were spots of blood. Fellow campers told officials they had heard a low growl, then a baby's cry. Azaria's torn, bloodied jumpsuit was found in the desert near by. There was no motive, no witness, no body. But police and the public doubted a dingo was big or strong enough to drag away a 10lb baby. And without the DNA testing available today, the evidence looked damning. The dashboard in the Chamberlains' car was drenched in baby's blood, and a bloody hand print was found on Azaria's jumpsuit. Years later, more sophisticated tests determined the "blood" was a combination of spilled milk and a chemical sprayed during manufacture. The "hand print" was nothing of the kind; it was mostly red desert dust.
Australians didn't like the Chamberlains. Their religious affiliation – Seventh-day Adventist – was too weird, and Lindy was too calm. Her clothes, her nasal voice, her cool demeanour – it was all wrong for a grieving mother. Australians recoiled when she spoke of graphic evidence clinically and without tears. "They'll just peel it like an orange," she told one reporter, describing how a dingo slashes the skin of its prey. She began receiving death threats. People spat at her, howled like a dingo outside her house, called her a bitch, a witch and worse.
Lindy – heavily pregnant with her fourth child – was convicted of murder, accused of slashing her daughter's throat with nail scissors and making it look like a dingo attack. She was sentenced to life in prison with hard labour. Michael was convicted of being an accessory. Three years into Lindy's prison sentence, Azaria's jacket was found by chance – near a dingo den. Days later, Lindy was released from prison. A Royal Commission, the highest form of investigation in Australia, debunked much of the evidence used at trial and her conviction was overturned.
The turnaround stunned Australians. And, as the evidence shifted in favour of the Chamberlains, public guilt grew. Ten years ago, there was a series of dingo attacks on Australia's Fraser Island, including the fatal mauling of a nine-year-old boy.
Despite the change in public opinion, Azaria's death certificate remains incomplete. Three inquests have returned conflicting results. On Friday, Elizabeth Morris, the coroner for Northern Territory, will examine fresh evidence of dingoattacks before issuing a finding on Azaria.
Mrs Chamberlain declined an interview request but, in an open letter on the 30th anniversary of Azaria's disappearance, she wrote that she was fighting for her daughter. "Our family will always remember today as the day truth was dragged in the dirt and trampled upon but, more than that, it is the day our family was torn apart for ever because we lost our beautiful little Azaria," she wrote. "She deserves justice."
Perhaps no one exemplifies the shifting opinions, uncertainty and nagging guilt of Australians more than Yvonne Cain, one of the jurors who voted to convict Mrs Chamberlain. At first, she empathised with the woman on trial: her own son was bitten by a dingo when he was a baby.
But the prosecution evidence looked strong and the defence looked weak. When the verdict was given, she couldn't look at Mrs Chamberlain, and wept as she was sentenced.
"I'll never forget the judge saying that Lindy would be put into jail for life with hard labour," says Ms Cain, now 63 and living in the southern city of Adelaide. "I imagined her smashing rocks, like in the old days."
After the trial, she was shattered. Was she wrong? She daydreamed about smuggling Mrs Chamberlain out of jail. She grew convinced she had made a horrible mistake. Soon after Mrs Chamberlain's release, the two women met, in a moment captured on video. Ms Cain couldn't stop crying as she hugged the freed woman.
"Are you all right, now that it's all finished?" she asked. "It's not finished yet," Mrs Chamberlain replied.
The two are now friends. But Ms Cain still struggles with her conscience. The guilt will probably always plague her, she says. She believes it should plague all Australians who condemned Mrs Chamberlain. Because if the dingo is guilty, then so is Australia. "I never, ever got over it," Ms Cain says, her voice shaking. "I'm guilty for calling her guilty... I keep thinking back to the time when we were deliberating. If only – if only – I'd have said, 'No, I don't think she's guilty'. That woman was as innocent as you and me."
σχόλια