"Καμια κυβέρνηση δεν πολεμάει τον φασισμό. 'Όταν η αστική τάξη βλέπει την εξουσία να γλιστράει από τα χέρια της, τότε τον ανακαλεί προκειμένου να διατηρήσει τα προνόμιά της». Τη ρήση αυτή του Ισπανού αναρχικού Μποουνεβαντούρα Ντουρούτι αναθυμόμουν αυτές τις μέρες παρακολουθώντας τις εξελίξεις για την υπόθεση Μπαλτάκου. Έναν «αφορισμό» που είχα βρει υπερβολικό ακόμα και στα ατίθασα νιάτα μου, για να τον δω ωριμότερος να δικαιώνεται μεγαλοπρεπώς μέσα στην ίδια μου τη χώρα.
Εκείνο που παρέλειψε να συμπληρώσει ο ήρωας του ισπανικού εμφυλίου είναι ότι μερικές φορές, η αστική τάξη αποδεικνύεται τόσο χαζή στο χειρισμό των «μαντρόσκυλων» της πίσω αυλής της ώστε εντέλει κατασπαράζουν και την ίδια - είναι εξάλλου γνωστό ότι οι ορίτζιναλ φασίστες απεχθάνονται τους - συντηρητικούς ή φιλελεύθερους, αδιάφορο - αστούς, την κουλτούρα και τις αξίες τους περισσότερο ίσως κι από τους ακραίους αναρχικούς. Γιατί όσο περνά ο καιρός, τόσο πιο φανερό γίνεται ότι η Χρυσή Αυγή όχι μόνο γιγαντώθηκε με την ανοχή και την ενθάρρυνση του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος και των συνεργαζόμενων ΜΜΕ, αλλά και ότι στρέφεται πια ευθέως εναντίον του με την επιπλέον «λύσσα» του τέως προστατευόμενου που άξαφνα πέφτει σε δυσμένεια.
Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που φαίνεται να δικαιώνεται το κατηγορητήριο για τις «σχέσεις στοργής» της αστικής τάξης, του «κατεστημένου» αν θέλετε, με ακροδεξιά μορφώματα. Το είδαμε μεταξύ άλλων στην Ιταλία το '22, στη Γερμανία το '33 και στην Ισπανία το '36, για να αναφέρω τρεις χαρακτηριστικές περιπτώσεις που όλες τους κατέληξαν με τις φασιστικές «εφεδρείες» να καταλαμβάνουν τελικά την εξουσία. Η (μεγαλο)αστική δεξιά ήταν, έπειτα, εκείνη που συνήθως αναλάμβανε να περιορίσει ή να αποβάλει «ομαλά» τις ακροδεξιές της αποφύσεις, όπως συνέβη στην Ισπανία αλλά και την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Κάτι που αποπειράται τώρα να κάνει και η ΝΔ του Σαμαρά, με ανεπαρκή και εξαιρετικά αμφιλεγόμενα μέχρι στιγμής αποτελέσματα.
Διότι στην περίπτωση της ΧΑ, τα πράγματα είναι λίγο πιο πολύπλοκα. Αφενός κανείς «συστημικός» αξιωματούχος δεν είχε, προφανώς, προβλέψει τη δυναμική που λόγω συνθηκών θα αποκτούσε η οργάνωση, αφετέρου είχαν επιπόλαια παραβλέψει ότι ο πυρήνας της είναι καθαρόαιμοι ναζί και υπόκοσμος κανονικός, όχι τίποτα «φλούφληδες» θρησκόληπτοι μικρομεσαίοι εθνικιστές όπως το έτερο, εξαφανισμένο πολιτικά σήμερα ακροδεξιό «δεκανίκι» τού ΛΑΟΣ. Κι ενώ η ΧΑ αφηνόταν ανενόχλητη να κάνει τη όλη «βρώμικη» δουλειά, αποκτούσε παράλληλα ερείσματα όχι μόνο στο πιο συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας αλλά επίσης στην κυβέρνηση, τα σώματα ασφαλείας, τον στρατό, ενδεχομένως και τις μυστικές υπηρεσίες.
Αποδεικνύεται οπότε ότι η εξάρθωσή της, που κατέστη αδήριτη ανάγκη μετά τη δολοφονία Φύσσα, τη διεθνή κατακραυγή αλλά και τις εκλογικές ανάγκες της ΝΔ, δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά. Πιθανόν, μάλιστα, να μην είχε ξεκινήσει καν αν οι ίδιοι οι Χρυσαυγίτες δεν είχαν τόσο αποθρασυνθεί ώστε να πιστεύουν ότι απέκτησαν το ακαταλόγιστο, συμπεριφερόμενοι μαφιόζικα ακόμα και στους πολιτικά κοντινότερους «συγγενείς» τους. Γιατί παρακράτος υπήρχε πάντα τρόπον τινά στην Ελλάδα, τόσο όμως ανεξέλεγκτο, τόσο αποθρασυμένο είχαμε να το δούμε από την εποχή του Γκοτζαμάνη και του δολοφονικού του τρίκυκλου. Οπότε, ακόμα κι αν έχεις πράγματι τις καλύτερες προθέσεις, πώς να κατέβεις να παίξεις στο ντέρμπι έχοντας φάει αυτογκόλ ήδη από τα αποδυτήρια και με τον διαιτητή μιλημένο;
Κάπως έτσι έγινε και, λίγους μήνες μετά τον «ανένδοτο» που δήθεν κήρυξε ο πρωθυπουργός εναντίον της, μια υπόδικη εγκληματική συμμορία βρέθηκε ξαφνικά σε θέση κατήγορου χάρη στη «video art» του Κασιδιάρη, τις δικαστικές ολιγωρίες ή τσαπατσουλιές - γιατί ευθύνες για το φίδι που έσκασε μύτη από το αυγό έχει και η δικαιοσύνη, που τώρα θέλει, επιπλέον, να καταργήσει την αποδεικτική αξία των "παράτυπων" βίντεο - και, κυρίως, την απροθυμία του βασικού κυβερνητικού εταίρου, της ΝΔ, να εγκαταλείψει την κλειστή ακροδεξιά στροφή που πήρε, ειδικά επί αρχηγίας Σαμαρά. Γιατί ο «βασιλιάς» που καθημερινά ξεγυμνώνεται είναι ο καταρχήν υπεύθυνος για όλο αυτό που ζούμε, όχι οι αυλικοί του. Όταν ο διορισμένος από εσένα γενικός γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου σου όχι μόνο γράφει στα παλιά του παπούτσια καταγγελίες για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά το κοκορεύεται κιόλας, ενώ ταυτόχρονα πάει κι απολογείται όλο κατανόηση στους ναζί επειδή, ρε γαμώ το μου, ίσως χρειαστεί να τους τραβήξεις λίγο το αυτάκι. Όταν ο διευθυντής του πολιτικού σου γραφείου Ηλίας Φιλιππακόπουλος υπήρξε άθλιο λιβανιστήρι του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Όταν από τα πλέον προβεβλημένα σου στελέχη είναι πρώην ακροδεξιοί all stars όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης κι ο Μάκης Βορίδης. Όταν κορυφαίος σύμβουλός σου και υποψήφιος μέχρι χτες Ευρωβουλευτής κρατά μεν αποστάσεις από τη ΧΑ αλλά τη συναγωνίζεται σε ρατσιστικό λόγο, εθνικοπατριωτικό λαϊκισμό και εκφραστική χυδαιότητα. Όταν τον αυτοπαραιτηθέντα Παναγιώτη Μπαλτάκο αντικαθιστά ο Αεροπαγίτης Φώτης Καϊμενάκης, που είχε φρενάρει ως «αντισυνταγματικό και περιττό» το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Όταν λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά, όταν κι εσύ ο ίδιος έχεις φλερτάρει στενά με τον ακραίο εθνικισμό στο παρελθόν ως πρόεδρος της ΠΟΛΑΝ και δηλωμένος θαυμαστής του «Δικτύου 21», σόρι αλλά δεν δικαιούσαι να παριστάνεις μήτε τον ανήξερο, μήτε τον ανεύθυνο. Δείξε μου τον Φ(α)ήλο σου να σου πω ποιος είσαι! Και δυστυχώς η σημερινή Νέα Δημοκρατία διαφέρει πολύ από το συντηρητικό μεν αλλά φιλελεύθερο, δημοκρατικό αστικό κόμμα που οραματίστηκε ιδρυτής της, άσχετα που κι εκείνος είχε «βεβαρημένο» παρελθόν.
Φοβάμαι ότι το έλλειμμα δημοκρατίας που εξέθρεψε η κρίση – και που γίνεται αντιληπτό όχι μόνο μέσω των αποκαλύψεων για τις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις ΝΔ-ΧΑ αλλά κι από το γενικότερο κλίμα αυταρχισμού, καταστολής και παραβίασης θεμελιωδών δικαιωμάτων -θα αποδειχθεί εξίσου επαχθές και καταστροφικό με το οικονομικό μας έλλειμμα σε βάθος χρόνου. Όμως είπαμε, προέχουν η σταθερότητα, η συμμόρφωση απέναντι στις επιταγές των δανειστών μας, η προσέλκυση επενδυτών, η έξοδος στις διεθνείς αγορές. Άλλωστε η ελεύθερη αγορά δεν έχει κανένα πρόβλημα να συνυπάρχει με κυβερνήσεις είτε ανοικτά δικτατορικές είτε κινούνται στα όρια του κοινοβουλευτισμού – το είδαμε παλιότερα στη Χιλή, τη Νότια Κορέα και αλλού, το βλέπουμε εν μέρει και στην Ουκρανία. Όσο για τη δημοκρατία καθαυτή, ας πρόσεχε.
Τι να λέει άραγε για όλα αυτά η φράου Μέρκελ που επισκέπτεται την Αθήνα την Παρασκευή; Τι να πει κι αυτή. Μπορεί να μην ανέχεται ναζί στη χώρα της αλλά δε νομίζω να το κάνει και πολύ θέμα αν η ελληνική κυβέρνηση της αρεσκείας της τυχαίνει να έχει στους κόλπους της και μισή ντουζίνα «νοσταλγούς» ή στο περίπου. Δεν ξέρω καν την άποψή της για τον Ντουρούτι (μπορώ βέβαια να τη φανταστώ). Ίσως κάτι να της θυμίσει η «Γκουέρνικα», αλλά αυτή εκτίθεται στη Μαδρίτη. Και η Ευρωπαϊκή Ένωση της οποίας ουσιαστικά προΐσταται, εξάλλου, έχει κάνει τα τελευταία χρόνια μια ευδιάκριτη στροφή επί το αυταρχικότερον. Μια όμως και πολύς ο λόγος τελευταία για τις γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις, προσωπικά ευχαρίστως θα παραιτούμουν από τη διεκδίκησή τους αν για αντάλλαγμα έπαιρνε μαζί της φεύγοντας τους ομοϊδεάτες των οφειλετών μας συμπατριωτών της. Διαφορετικά βλέπω να τους παίρνει και να τους σηκώνει όλους μαζί ο Εξαποδώ.
σχόλια