Σ' αυτά που μου εξομολογήθηκε ο Γιάννης (έχω τα πλήρη στοιχεία του, αλλά δεν υπάρχει λόγος) βρήκα αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα.
Ας πούμε το πώς (πανέξυπνα) προσπάθησε η μητέρα του να σταματήσει το bullying και να κινητοποιήσει τον διευθυντή του σχολείου. Ή η -άσχετη με το bullying- άποψή του για την καθημερινότητα του Γυμνασίου και του Λυκείου.
Αξίζει να διαβαστεί από γονείς, εκπαιδευτικούς - και παιδιά.
Δίνω τον λόγο στον Γιάννη Μ.:
Σίγουρα έχετε διαβάσει πολλές ιστορίες σχετικά με αυτό το θέμα.
Σήμερα θα ήθελα να περιγράψω μια γενική κατάσταση του εκπαιδευτικού μας συστήματος από την προσωπική μου οπτική γωνιά και εμπειρία.
Είμαι μαθητής της πρώτης λυκείου (με το νέο σύστημα), φοιτώ σε ένα δημόσιο σχολείο της επαρχίας, είμαι άνθρωπος που του αρέσει να μαθαίνει καινούργια πράγματα να έρευνα να ψάχνει και να ανακαλύπτει, έτσι με μεγάλη μου χαρά μικρός περίμενα πώς και πώς να μεγαλώσω για να μάθω όσα πιο πολλά μπορώ.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
Είμαι πολύ ευαίσθητο παιδί και στο δημοτικό ήμουν από τα πιο ήσυχα, συνεσταλμένα και αριστούχα παιδιά - αλλά παράλληλα ήμουν εύκολος στόχος και έτσι μέχρι την πέμπτη δημοτικού ήμουν ένα από τα πολλά θύματα bullying. Κάτι που οι δάσκαλοι αντιλαμβάνονταν αλλά έμεναν άπραγοι.
Έως ότου μια μέρα η μητέρα μου πήγε σε δικηγόρο συνέγραψαν μια αναφορά και την πήγε στον διευθυντή του σχολείου...
Φυσικά ξαφνικά μετά από αυτό ήμουν το παιδάκι που "πρόσεχαν". Δεν συνέβαινε όμως αυτό ακριβώς, καθώς όλα ήταν επιφανειακά καλά, ώστε να μην υπάρχουν παράπονα. Βλέπετε το παιδί που δημιουργούσε σχεδόν όλα τα προβλήματα στο σχολείο ήταν γιος ευκατάστατης οικογένειας και είχε τον απόλυτο σεβασμό από όλους, αλλιώς ποιος ξέρει που θα βρίσκονταν αυτοί την επόμενη χρόνια αν τολμούσαν να τον επιπλήξουν.
Έπειτα στο γυμνάσιο το bullying δεν σταμάτησε αλλά περιορίστηκε, παρ'όλα αυτά υπήρχαν αλλά παιδιά που δέχονταν επιθέσεις αλλά και πάλι οι καθηγητές δεν εμπλέκονταν, άλλωστε παιδιά είμαστε δεν θα αλληλοσκοτωθούμε;;
Εκτός αυτού όμως υπήρξαν και αλλά περιστατικά, όπως ενας άγριος ξυλοδαρμός μεταξύ τριών κοριτσιών.
Οι εικόνες ήταν σοκαριστικές, τρομακτικές και θύμιζαν περιστατικά κακοποίησης σε τριτοκοσμικές χώρες. Και όλοι εμείς εκεί διψασμένοι να δούμε τι θα γίνει. Οι μεγάλοι να ζητωκραυγάζουν και φυσικά οι καθηγητές άφαντοι, μέχρι το πέρας του διαπληκτισμού.
Ας προσπεράσουμε (ως συνήθως) τα περιστατικά απραξίας των καθηγητών και ας επικεντρωθούμε στο θέμα της παιδείας που προσφέρει το σχολείο.
Όταν πήγα στο γυμνάσιο δυσκόλεψαν τα πράγματα με τα μαθήματα. Τα παιδιά άλλων σχολείων ήταν σε προχωρημένο επίπεδο ενώ εμείς δεν ξέραμε καλά καλά ορθογραφία. Και καθώς έλειπε η φιλοσοφία, έλειπε η συζήτηση πάνω σε κείμενα, έλειπε η επικοινωνία, η κριτική ικανότητα, έλειπαν τα πάντα.
Στην τρίτη γυμνασίου είχα την τύχη να γνωρίσω μια πολύ καλή καθηγήτρια, η οποία εκτός από καθηγήτρια ήταν κάτι που αρκετοί ξεχνούν να είναι: Ήταν ενεργός πολίτης, ήταν μια δυναμική γυναίκα η οποία ενδιαφερόταν για την μάθηση και την εκπαίδευση. Στην τάξη υπήρχε πάντα μια διάθεση συζήτησης, όλων των θεμάτων και κανένας απολύτως φόβος συζήτησης θεμάτων που αφορούσαν την επικαιρότητα.
Μεσώ διαφόρων project μου δόθηκε μια ευκαιρία να μπορέσω να εκφραστώ και να δείξω ότι δεν είμαι ο μέσος μαθητής που θέλουν να πιστεύω, αλλά έχω ικανότητες που δεν αξιοποιούνται με αυτό το σύστημα.
Στο πρόγραμμα της πρώτης λυκείου προβλέπονται μόνο 2 ώρες έκθεση, ενώ αρχαία κάθε μέρα. Με λίγα λογία ένας τελειόφοιτος λυκείου ξέρει καλύτερα αρχαία παρά ελληνικό γραπτό λόγο και υποτίθεται βασική προϋπόθεση των αρχαίων αποτελεί η αρίστη γνώση της νέας ελληνικής.
Πλέον ζητείται από εμάς να κάνουμε πράγματα που ποτέ δεν διδαχθήκαμε. Γενικώς το σύστημα δουλεύει πασάροντας ο κάθε καθηγητής την ύλη στον επόμενο. Έτσι καταλήγουμε να έχουμε μαθητές μέσα σε μια χρονιά (στην Γ' λυκείου) να προσπαθούν να μάθουν όσα δεν έμαθαν 11 χρόνια τώρα και φοιτητές που κάνουν φροντιστήρια κι ιδιαίτερα για να περάσουν το εξάμηνο.
Κάποιες φορές ο καθηγητής αναγκάζεται να βγει εκτός βιβλίου, κάτι εξαιρετικό σε κάποιες περιπτώσεις αλλά κάτι τραγικό σε άλλες καθώς ακούς από καθηγητές που δίδαξαν σε ξένα πανεπιστήμια και επέστρεψαν εδώ να σου μεταφέρουν ρατσιστικές συμπεριφορές και να χρησιμοποιούν αισχρές και υβριστικές λέξεις διότι έτσι πιστεύουν ότι μπορούν να χαρακτηρίσουν/μειώσουν κάποιον.
Ή όταν κανείς θρησκευτικά με μια θρησκόληπτη καθηγήτρια που προσπαθεί να σε προσηλυτίσει... Δεν φταίει αυτή διότι έχει κάθε δικαίωμα να έχει τα πιστεύω της, αλλά το ελληνικό σύστημα φταίει που αντί για καθηγητές θρησκευτικών με γνώσεις όλων των θρησκειών και ουδετερότητα απέναντι σε όλες, διορίζει θρησκόληπτους.
Απορώ γιατί τα αποκαλούμε θρησκευτικά και όχι «Ορθοδοξία», αλλώστε το λέει και το βιβλίο με τίτλο «Ορθόδοξη πίστη και λατρεία».
Φέτος ήταν η περίοδος που σαν άνθρωπος ολοκληρώθηκα, ανέπτυξα τον χαρακτήρα μου, δημιούργησα την δικιά μου προσωπικότητα, έψαξα και βρήκα τον εαυτό μου, πλέον έχω αυτογνωσία και νιώθω σχεδόν ώριμος. Αλλά πολλά παιδιά στην ηλικία μου ακόμα ψάχνονται, είναι περιπλανώμενοι και κάνουν πράγματα που εάν διέθεταν σταθερή προσωπικότητα δεν θα έκαναν. Και το εκπαιδευτικό σύστημα δεν κάνει τίποτα για να τα προστατέψει.
Αυτή είναι η πραγματικότητα, ζούμε:
Σε ένα σχολείο που θα αποφοιτήσουν παιδιά που δεν ξέρουν ποια είναι (και δεν τα αφήνουν να μάθουν τον εαυτό τους)
Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που υποχρεώνεται ο μαθητής να πάει πανεπιστήμιο γιατί αλλιώς δεν θα έχει μελλον, και αναγκάζεται να διαλέγει σχολές εκτός του πεδίου ενδιαφερόντων του - και καταλήγουμε να έχουμε τόσους πολλούς που τα παρατάνε και άλλους τόσους που δεν ενδιαφέρονται για το επάγγελμα που επιλέξανε.
Σε μια κοινωνία που όλα καθορίζονται με το τι πιστεύουν οι γονείς.
Σε σχολεία που τα τσιγάρα και η μαριχουάνα πάνε σύννεφο.
Ζούμε σε μια κοινωνία όπου το μεγαλύτερο ποσοστό των νεαρών έχει κάνει έρωτα χωρίς προφυλακτικό.
Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν δέχεται την διαφορετικότητα και ωθεί τα παιδιά στην εσωστρέφεια και το κλείσιμο.
Χωρίς καμία σεξουαλική παιδεία.
Χωρίς γνώση για το ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι άλλα υπάρχουν μεγάλες διαφοροποιήσεις σε κάθε άνθρωπο.
Σε μια κοινωνία που μόλις ακούσει κάποιος την λέξη άθεος, αγνωστικιστής ή πιστός κάποιας άλλης θρησκείας παθαίνει σοκ. (Είναι πολλοί, όσο και να μην το πιστεύετε.)
Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που φοβάται να βάλει κάπου την λέξη ομοφυλόφιλος γιατί μπορεί να εξοργιστεί η εκκλησία.
Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που το bullying είναι αποδεκτή καθημερινότητα.
Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που οι μισοί καθηγητές και δάσκαλοι λένε στα παιδιά ότι στην πραγματικότητα δεν θελαν να γίνουν καθηγητές (άλλωστε φαίνεται διότι πολλοί δεν έχουν όρεξη για την δουλειά τους, δεν τους εμπνέει και με το δίκιο τους), αλλά υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί ώστε να υπάρξει κάποτε σωστή εκπαίδευση με μοναδικό στόχο την γνώση και την σωστή κοινωνικοποίηση του ατόμου.
Κάποτε επιτέλους πρέπει να ζούμε σε μια σταθερή χώρα, χωρίς πρόβατα, χωρίς εκμεταλλευόμενους ανθρώπους, χωρίς διακρίσεις, χωρίς πολίτες που ρίχνουν το φταίξιμο άλλου και δεν βλέπουν ότι ο πραγματικός φταίχτης είναι ο ίδιος τους ο εαυτός. Θέλουμε ανθρώπους με αυτογνωσία και λογική που ξέρουν ότι η ελευθερία τους τελειώνει εκεί που ξεκινάει η ελευθερία του άλλου, ανθρώπους που είναι ενεργοί πολίτες και δεν κλαίνε την μοίρα τους.
Και αυτό θα επιτευχθεί, φυσικά, μόνο μέσω της σωστής εκπαίδευσης...
σχόλια