Για πόσο ακόμη θα ανεχόμαστε τις κομματικές παρατάξεις στα πανεπιστήμια;

 Του Παναγιώτη Μποζέλου

Ως πρώην φοιτητής και νυν πτυχιούχος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης δηλώνω ότι στηρίζω την αποκομματικοποίηση των πανεπιστημίων και προτείνω σε όσους ειλικρινώς ενδιαφέρονται για συνδικαλισμό, να συνεχίσουν τη δραστηριοποίηση τους σε κομματικές νεολαίες που έχουν την έδρα τους εκτός ακαδημαϊκού περιβάλλοντος - σε κάθε πόλη υπάρχουν.

Το πανεπιστήμιο είναι ένας χώρος "ιερός", στον οποίο ταιριάζει μόνο η γνώση, η επιστήμη και η έρευνα. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν κάποια παράταξη είναι καλύτερη ή χειρότερη απ' την άλλη και σε ποιο "στρατόπεδο" ανήκει ο καθένας. Άλλωστε, κατά τη γνώμη μου, η πλειονότητα των όσων συμμετέχουν σε αυτή την παρωδία που ονομάζεται φοιτητικό "κίνημα" είναι αδαείς και ανίδεοι σχετικά με τις ιδεολογίες που νομίζουν ότι αντιπροσωπεύουν - λογικό, αφού ποτέ τους δεν διάβασαν γι αυτές, παρά μόνο φανατίστηκαν και αυτό τους ήταν αρκετό για να νιώσουν "επαναστάτες".

Η δυσαρέσκεια μου, λοιπόν, αφορά στο σύνολο των παρατάξεων και τη βαθιά τους διείσδυση σε κάθε πτυχή του ελληνικού πανεπιστημίου. Κανένα όφελος δεν προκύπτει πλέον [μάλλον εδώ και δεκαετίες] από αυτή τη σαπίλα, η οποία το μόνο που καταφέρνει "επιτυχώς" είναι να απενοχοποιεί, να αναπαράγει και να διαιωνίζει τις ίδιες νοσηρές πρακτικές και νοοτροπίες που έφεραν προ πολλού την Ελλάδα στο σημερινό της χάλι και κατάντημα.

Σε αυτό το σημείο να τονίσω, ότι σαφώς και η σχέση του φοιτητή με το πανεπιστήμιο δεν πρέπει να είναι μονοσήμαντη. Ο φοιτητής οφείλει να έχει ενεργό ρόλο. Να συμμετέχει, να διαμορφώνει και όχι απλώς να ανήκει. Και όταν κάτι δεν του αρέσει να πηγαίνει κόντρα. Όλα από την αμφισβήτηση ξεκινούν. Αλλά πριν απ' όλα ο φοιτητής πρέπει να σκέφτεται. Το πανεπιστήμιο ανήκει στους ανθρώπους που σκέφτονται. Όχι σε αυτούς που μοιάζουν να έχουν απωλέσει κάθε τέτοια ικανότητα. Όχι σε αυτούς που στο CV τους έχουν να παραθέσουν μόνο το skill της αφισοκόλλησης και του προσηλυτισμού ψήφων.

Επομένως, για πόσο ακόμη θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε ή έστω απλά να ανεχόμαστε με αδιαφορία/απαξία τα μαγαζάκια των κομμάτων στα πανεπιστήμια; Πόσο ακόμη θα μας πάρει για να καταλάβουμε ότι τα φυτώρια των μελλοντικών ψηφοφόρων και των διεφθαρμένων πολιτευτών του αύριο δεν έχουν καμία θέση εκεί μέσα; Πόση κατρακύλα ακόμη θα πρέπει να γνωρίσουν τα ΑΕΙ στις διεθνείς λίστες κατάταξης/αξιολόγησης για να αποφασίσουμε να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση; [Ο συνδικαλισμός στα πανεπιστήμια φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για πολλά από τα δεινά τους, όλοι το γνωρίζουν αυτό.]

Ένας διάλογος θα πρέπει να ανοίξει, με κριτική διάθεση και πνεύμα ανοιχτό, ανάμεσα στους ακαδημαϊκούς πολίτες αυτής της χώρας και την κυβέρνηση για το πως οι κομματικές παρατάξεις μπορούν να αποχωρήσουν από τα πανεπιστήμια, χωρίς αυτό να ζημιώσει την πολιτική σκέψη, συνείδηση και δράση κανενός νέου με γνήσιες ανησυχίες.

Τρόποι υπάρχουν. Απλά αποδεικνύεται ότι σε αυτή τη χώρα το πιο ακραίο τόλμημα είναι να σκέφτεσαι εναλλακτικά, να συζητάς για τα κακώς κείμενα και να προτείνεις λύσεις.

Δε θέλω να θίξω κανέναν προσωπικά, απλά τυγχάνει να έχω διαμορφώσει μια διαφορετική άποψη για τα δρώμενα στα ελληνικά πανεπιστήμια. Peace!

Y.Γ.: Tα ποσοστά αποχής στις φοιτητικές εκλογές αυξάνονται χρόνο με το χρόνο και έχουν φτάσει πλέον το 50%. Οι φοιτητές αηδιάζουν με την αμετροέπεια και την κατάντια των κομματικών φερέφωνων, που νομίζουν ότι πράγματι λειτουργούν ως πολιτικά όντα. Ίσως έφτασε η στιγμή αυτή η συζήτηση να περάσει και στη δημόσια σφαίρα, με συγκροτημένο λόγο και επιχειρήματα.

Ποια είναι η δική σας άποψη;