Από τον Μιχάλη Μιχαήλ
Γιάννη, γιατί έφυγες από την Αθήνα;
Ήταν θέμα αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας, όχι τόσο απέναντι στους άλλους, όσο απέναντι στον εαυτό μου. Μετά από 2,5 χρόνια ανεργίας έφτασα να μην έχω χρήματα ούτε για φαγητό και τσιγάρα, ούτε καν για την τροφή του γάτου μου. Είχα αποταμιεύσει αρκετά, μια και μου αρέσει πολύ να αποταμιεύω, αλλά 2,5 χρόνια χωρίς καθόλου εισόδημα είναι πολλά. Έφτασα να χρωστάω σε φίλους και τράπεζες και είπα ότι δεν πήγαινε άλλο. Έμαθα ότι ζητούσαν αρχαιολόγους πεδίου στο Αμύνταιο κι έτσι έφυγα.
Περίγραψέ μου το συναίσθημα τού να σηκώνεις μια ζωή και να τη μετακομίζεις κάπου αλλού.
Είναι σαν να χάνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου, όχι κάποιο από εκείνα με τα οποία γεννήθηκες, αλλά κάποιο από εκείνα για τα οποία κόπιασες και προσπάθησες πολύ. Μεγαλώνοντας, έμαθα να διεκδικώ τα θέλω μου και η ζωή μου στην Αθήνα ήταν ένα από αυτά. Το βίωσα ως μια μορφή καταπίεσης. Φοβήθηκα.
Αισθάνθηκες ηττημένος από όλο αυτό;
Ηττημένος αισθανόμουν την περίοδο που ήμουν άνεργος. Όταν αναγκάστηκα να αφήσω τη ζωή μου στην Αθήνα, αισθάνθηκα κατατροπωμένος.
Τι υπάρχει στο Αμύνταιο; Περίγραψέ μου λίγο την πόλη.
Το Αμύνταιο είναι μια κωμόπολη 5-7.000 κατοίκων. Έχει ένα κλειστό δημοτικό γυμναστήριο, ένα ωδείο, ένα πολιτιστικό κέντρο, 3-4 καφετέριες, ένα μπαράκι κι ένα στρατόπεδο. Έχει απίστευτη αρχιτεκτονική των αρχών του 20ού αιώνα, η οποία όμως αφέθηκε να ερημώνει και τη θέση της πήρε η κακή αρχιτεκτονική του ’80 κυρίως. Η ΔΕΗ έφερε λεφτά στον τόπο και μαζί με αυτά την ασχήμια.
Με τι ασχολείσαι εκεί; Πώς είναι η καθημερινότητα;
Είμαι αρχαιολόγος και δουλεύω με σύμβαση σε μια σωστική προϊστορική ανασκαφή στο λιγνιτωρυχείο που βρίσκεται έξω από το Αμύνταιο. Η καθημερινότητά μου είναι: πρωινό ξύπνημα στις 06:30-7 παρά, 08:00-16:00 ανασκαφή και μετά σπίτι. Το απόγευμα διάβασμα, μουσική, ταινίες, λίγο χαζολόγημα στο Ίντερνετ και σχετικά νωρίς για ύπνο. Ευχαριστιέμαι τις συγκεντρώσεις σε σπίτια φίλων, αλλά για καμιά μπίρα σε κάποιο μαγαζί εδώ δεν λέω εύκολα ναι. Αυτά, τίποτα το ιδιαίτερο.
Πώς σε αντιμετωπίζουν οι ντόπιοι; Έπρεπε να αλλάξεις τη συμπεριφορά σου για να κάνεις blend in στην κοινότητα ή μήπως έχεις κι εσύ άρνηση;
Η αλήθεια είναι ότι με τους ντόπιους δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα, πέρα από το γεγονός ότι τους βρίσκω λιγάκι κακομαθημένους. Δεν έχω αλλάξει και πολλά πράγματα στη συμπεριφορά μου για να κάνω blend in, γιατί δεν έχω κάνει blend in. Και, φυσικά, όλο αυτό προέρχεται από τη δική μου άρνηση να ενταχτώ κάπου που δεν μ’ αρέσει. Γνωρίζω ότι μπορεί να παρεξηγηθώ για σνομπισμό για όλα όσα λέω, αλλά δεν είναι έτσι. Ξέρω από επαρχία και τους κανόνες της, μια και μεγάλωσα σε επαρχιακή πόλη, οπότε και φροντίζω να υπάρχω και να συνυπάρχω χωρίς προβλήματα και ιδιαίτερο κόπο.
Είναι τόσο γοητευτική όσο λένε αυτή η φυγή προς την επαρχία;
Εξαρτάται. Ίσως, αν προέρχεται από μια συνειδητή και καλά οργανωμένη απόφαση, να είναι τελικά γοητευτική. Τα τελευταία χρόνια οι κάτοικοι των μεγάλων αστικών κέντρων ζορίζονται πολύ, σε πολλούς τομείς. Είναι εύκολο να εξιδανικεύεις, λοιπόν, μια κατάσταση η οποία πιστεύεις ότι μπορεί και να σε βοηθήσει προς το καλύτερο. Όλοι μας το κάνουμε. Έτσι, η φυγή στην επαρχία έγινε για πολλούς η πιθανή λύση για τα πάντα. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν πας έτσι απλά σε ένα χωριό ή μια μικρή πόλη, όπου θα ’χεις τον κήπο σου και τις κοτούλες σου και όλα θα είναι καλά. Είναι αλήθεια ότι οι μεγάλες πόλεις δημιουργούν πολλές επίπλαστες ανάγκες στους ανθρώπους, προσφέρουν όμως και πράγματα που, καλώς ή κακώς, η επαρχία δεν μπορεί να σ’ τα δώσει. Για κάθε μας εξιδανίκευση υπάρχει και μία απομυθοποίηση, οπότε μια δεύτερη σκέψη δεν έβλαψε ποτέ κανένα.
Τι σου λείπει από την Αθήνα;
Από την Αθήνα μού λείπουν οι φίλοι μου, οι ατελείωτες βόλτες που έκανα με τα ακουστικά στ’ αυτιά και χανόμουν στην πόλη, τα φωτοσαφάρι μου, οι βραδινές βεσπάδες στο κέντρο, οι συναυλίες, ο κινηματογράφος, οι εκθέσεις, μα, πάνω απ’ όλα, μου λείπει η αίσθηση του εαυτού μου ως κομματιού αυτής της πόλης.
Πώς βλέπεις τη «Μεγάλη Πόλη» τώρα που είσαι μακριά;
Με φοβίζει λίγο το ότι θα χρειαστεί να την ξανακερδίσω, όταν με το καλό επιστρέψω επιτέλους σ’ αυτήν. Με αγχώνει επίσης το αν θα μπορώ να ξανασυντονιστώ μαζί της. Θα είναι και πάλι μια πρόκληση για μένα. Γι’ ακόμα μία φορά στη ζωή μου η Αθήνα γίνεται ο στόχος για τη δική μου φυγή.
Τώρα που έχει περάσει ένας σχεδόν χρόνος μετανιώνεις που έφυγες; Είναι, τελικά, η εσωτερική μετανάστευση το ίδιο σκληρή με αυτήν στο εξωτερικό;
Όχι, δεν μετανιώνω. Ήταν μια δύσκολη αλλά ρεαλιστική απόφαση για να μπορέσω να ξανασταθώ στα πόδια μου και κάποια στιγμή να επιστρέψω. Ξέρω καλά από μετανάστευση, μια και η οικογένειά μου έχει μπόλικους μετανάστες στο εξωτερικό. Εγώ, όμως, δεν χρειάστηκε να βρεθώ κάπου όπου δεν μιλούν τη γλώσσα μου για να νιώσω ξένος ανάμεσα σε ξένους.
Περίγραψέ μου πώς ήταν η πρώτη φορά που κατέβηκες στην πόλη ξανά από την επαρχία.
«και τώρα το μόνο που μου απομένει
είναι αυτή η πανάκριβη μπόχα
η μονάκριβή μου αγάπη,
η πουτάνα, η καριόλα, αυτή η πόλη
που κοιμάται και νομίζει ότι σκίζει
τι να λέει;
μας πονάει και μετά κλαίει
και θέλει χάδια και αγκαλιές
και Αθήνα μου, σ’ αγαπάω να της λες»
«σ’ αγαπάω να της λες» - Τhe Βoy
Ο Γιάννης είναι και καλός φωτογράφος, με μια πολύ ιδιαίτερη αισθητική. Η σελίδα του στο instagram είναι από τις αγαπημένες μου! Δείτε δείγμα της δουλειά του.
σχόλια