15 Απριλίου.
Εισαγωγή στην Ογκολογική κλινική πανεπιστημιακού νοσοκομείου στην επαρχία. Μόλις μπαίνουμε στο νοσοκομείο σφίγγεται η καρδιά μου και βουρκώνω αλλά δεν το δείχνω για να μην χάσει το κουράγιο της. Εκείνη βράχος. Ευτυχώς δεν ξέρει να διαβάσει, αν διάβαζε το ογκολογική θα την σκότωνε.
Εφτά άτομα στο δωμάτιο 407 και μια μυρωδιά πρωτόγνωρη και περίεργη όχι ακριβώς νοσοκομειακή. Μία κυρία λέει ότι πετάει η καρδιά της, δεν μπορώ να καταλάβω τι εννοεί αλλα αναρωτιέμαι ''έτσι είναι όταν πεθαίνεις?''. Μία άλλη με φωνάζει να την βοηθήσω να σηκωθεί, θεέ μου σκέφτομαι τι ανημπόρια. Παραδίπλα μία άλλη κοντά στα 50 με πλούσια ξανθά μαλλιά φοράει ωτοασπίδες και κοιμάται σαν να μην υπάρχει αύριο, μάλλον έχει αρχίσει πρόσφατα τις χημειοθεραπείες. Περνάω από τον διάδρομο και το μόνο που βλέπω είναι δυστυχία, κούραση, χαμένα βλέμματα, αναπηρικά καροτσάκια, ορούς, χρωματιστά μαντήλια στο κεφάλι, άσπρες ποδιές. Και αυτήν η μυρωδιά αρχίζω να νιώθω ότι με έχει στοιχειώσει.
Βγαίνω από το νοσοκομείο να κάνω ένα τσιγάρο. Είναι περίεργο αλλά με το που το βάζω στο στόμα μου δεν μπορώ να ρουφήξω τον καπνό. Ένας κόμπος υπάρχει στο λαιμό μου και δεν αφήνει τον καπνό να πάει στα πνευμόνια μου. Είναι η πρώτη φορά που είμαι τόσο χάλια και δεν μπορώ να καπνίσω. Κι εκείνη η μυρωδιά της ογκολογικής αισθάνομαι να με ακολουθεί παντού.
Εφτά ημέρες στην ογκολογική και δεν άκουσα από ασθενή ή γιατρό να αναφέρει τη λέξη καρκίνος. Μετά από τρυπήματα, ορούς, αξονική, σκιαγραφικό, γαστροσκόπηση, τεστ παπ, υπέρηχο, ακτινογραφία, ενέσεις, χάπια και αναλύσεις έρχεται και η τελική διάγνωση: καρκίνος στον πνεύμονα-στάδιο IV. Ένα βήμα πριν τον θάνατο δηλαδή. Σωτηρία δεν υπάρχει μόνο παράταση ζωής. Παίρνουμε εξιτήριο αλλά εκείνη η μυρωδιά σαν να μας έχει ακολουθήσει και στο σπίτι, σαν να έχει ποτίσει τα ρούχα μας.
Μάλλον είναι η μυρωδιά του θανάτου....
σχόλια