«Έχω κι εγώ τα δικά μου κουσούρια. Μα νιώσε με. Έρχεται η νύχτα και τρελαίνομαι... Κατάμονος στο ηχοαπομονωμένο δωμάτιό μου... Όλο το Μανχάταν απ' έξω βρίσκει ερωτικό σύντροφο, όλοι, σε κάποια στιγμή, λαμπαδιάζουν ερωτικά, μόνο εγώ μένω σβηστό κερί...»
Στη Νέα Υόρκη της πανσπερμίας των εκατομμυρίων, κάθε φυλής και χρώματος, θρησκείας και δοξασίας, την εποχή της επανάστασης των Παιδιών των Λουλουδιών, απελευθερώθηκε από τον πανικό της αναγνωρισιμότητας, που είχε συναντήσει στην Αθήνα του κουτσομπολιού και της ζηλοφθονίας... Για έξι χρόνια, απ’ το 1966 ώς το 1972, ο Χατζιδάκις ζει στη Νέα Υόρκη μελετώντας, γνωρίζοντας νέους ορίζοντες, νέους ήχους και κόσμους. Η κινηματογραφική βιομηχανία τον ζητάει, οι διευθυντές της Παραμάουντ του δείχνουν τη μαφιόζικη πλευρά τους, ενώ εκείνος γράφει μουσική και τρέχει να δει τους «Μάμας εντ Πάπας», πηγαίνει σε πορείες, σε συναυλίες με κεριά, γνωρίζεται με την Γκρέις Σλικ των Τζέφερσον Εϊρπλεϊν και μαζί για δυόμισι μήνες μένουν σε κοινόβιο. [1,2]
Είχε ανακαλύψει τα στέκια του, όπως το μεσημεριανό beefburger των 57 Δρόμων (κάτω από το διαμέρισμά του) το κοντινό Roubens με το τσιζκέικ του και cafe Figaro με τον εσπρέσσο του που με το δίπατο παλιό κτίριο και το πεζοδρόμιο με τα τραπεζάκια του θύμιζε Αθήνα. Και για μεταμεσονύχτια κουβεντούλα το “Jean΄s Patio” του Τζον Δεληπέτρου στο Βίλλατζ. Υπήρχε και το ξενυχτάδικο «Μπρασερί», όπου καταλήγανε μετά το νυχτοκάματο μουσικοί, ηθοποιοί του Μπρόντγουεη, μόδιστροι, μοντέλες, προστάτες. Υπήρχαν και μπουζουξίδικα πολυτελείας ή σκυλάδικα, όπου ποτέ δεν πήγαινε ο Μάνος «οικειοθελώς» αλλά μόνο για χατήρι της παρέας. Μιά περίοδο, ο Χιώτης με τη Λίντα τραγουδούσαν στην Αστόρια, ο Αγγελόπουλος με την Αννούλα στο "Ετζίπσιαν γκάρντεν", ο Λεμονόπουλος στου Μολφέτα, ο Μακούλης στο ¨Αθήνιανς”. (1)
==============
Εκεί λοιπόν που έζησε, o Χατζιδάκις, 117 West 57th Street (στον δεύτερο όροφο μαζί με την μητέρα του, στον τρίτο έμενε ο Νίκος Κούρκουλος με τη γυναίκα του Μελίτα και τον Άλκη μωρό) περπάτησα, στις 15 Ιουνίου του 2014, 20 χρόνια ακριβώς μετά το θάνατό του…
Περάσαμε το δρόμο απέναντι για να βγάλουμε το κτίριο. [Είναι το πρασινωπό, αριστερά.]
Βγάζοντας φωτογραφία προσέξαμε κάτι, στο τρίτο παράθυρο του δευτέρου ορόφου, που μας έκανε εντύπωση.
Πλησιάσαμε, για να τραβήξουμε από πιο κοντά.
Υπήρχε κάτι στο παράθυρο του ορόφου που κάποτε έμενε ο Χατζιδάκις.
Ανήμερα της 20ης επετείου του θανάτου του, χωρίς να μάθουμε ποτέ στα σίγουρα ποιος την έβαλε, και γιατί, ανέμιζε, από εκείνο το παράθυρο, μια μικρή ελληνική σημαία.
Είναι ταυτόχρονα ανεξήγητο και ταιριαστό
Αλλά και συγκινητικό...
==
===
σχόλια