O Άγγελος Παπαδημητρίου διαβάζει ελληνική ποίηση με μουσική του Μάνου Χατζιδάκι

Τον ρωτάω για την κρίση, περιμένοντας μια μη αναμενόμενη απάντηση. «Από μικρός, τη δεκαετία του '60, έβλεπα πού πήγαινε το πράγμα. Έβλεπα την ευρωπαϊκή Ελλάδα που ήθελε να προβάλει η Μελίνα και ντρεπόμουν. Είμαστε μια φτωχή χώρα, που αρνείται να παίξει στα κιλά της. Η πλαστή της εικόνα μου φαινόταν τόσο θνησιγενής, και εντέλει τόσο μειωτική! Δεν ήταν η πραγματική της αίγλη. Η αίγλη της είναι το αριστουργηματικό της τραγούδι, η ποίηση, ο λόγος». Ποιο εννοεί ως «αριστουργηματικό τραγούδι» τον ρωτάω. Τον Τσιτσάνη, την Τζένη Βάνου, τον Χατζιδάκι ή τη Μαρινέλλα; «Όλα αυτά τα εκτιμώ. Όταν είναι στη θέση τους. Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι τίποτα δεν μένει στη θέση του, όλα μετακινούνται: οι υπηρέτριες έγιναν κυρίες, οι κυρίες ψυχασθενείς. Ο Χατζιδάκις είναι σπουδαίος και χωρίς να είναι Βέρντι, όπως ο Θεοδωράκης χωρίς να χρειάζεται να υποδυθεί τον Μπετόβεν. Κανείς δεν κάθεται στη θέση του ή ντρέπεται για ό,τι είναι. Εγώ είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας, φτωχός, αυτοδίδακτος, ζωντανός, ερωτικός, γατόνι και καριόλης. Οι περισσότεροι ντρέπονται για την Ελλάδα. Κι όμως, είναι ένας σπουδαίος τόπος μεγάλης ομορφιάς και έκφρασης. Κοίτα μόνο τι φυσιογνωμίες έβγαλε. Πού είναι σήμερα ένας Ταχτσής;».