O Δημήτρης Παπαϊωάννου ζωντανεύει τη Νεκρή Φύση (Still Life), ενεργοποιώντας για άλλη μια φορά το μυαλό αλλά και όλες τις αισθήσεις μας. Καθημερινά χρηστικά αντικείμενα αποτελούν το υπόβαθρο ή την αφορμή για τη δημιουργία πολλών και διαφορετικών εικαστικών εικόνων επί σκηνής, παραπέμποντας μας συχνά σε έργα τέχνης όπως η "Γέννηση της Αφροδίτης" του Botticelli ή η "Ήβη" του Antonio Canova.
Βιώνουμε τα αντικείμενα αυτά με ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο από ότι τα έχουμε συνηθίσει. Ένας τοίχος μεταφέρεται και τοποθετείται στο μέσο της σκηνής. Από μέσα του ξεπροβάλλουν ανθρώπινα μέλη δημιουργώντας οπτικές αυταπάτες. Ανήκουν σε ένα, δύο ή ίσως τρεις ερμηνευτές. Πέτρες, φτυάρι, σκάλα, τζάμι, κολλητικές ταινίες, διαφανές νάυλον πανί, τίθενται όλα στην υπηρεσία του ανθρώπου. "Ζωντανή" και "νεκρή" φύση αλληλεπιδρούν. Τα καθημερινά αυτά αντικείμενα συνοδεύουν τον άνθρωπο σε όλες τις φάσεις της ζωής του, στην επιτυχία, στην αποτυχία, στις φιλικές, στις ερωτικές σχέσεις του. Και όλα αυτά λαμβάνουν χώρα κάτω από ένα κοίλο πανί που αναπαριστά τον ουράνιο θόλο, δηλαδή μία ακόμη αυταπάτη, το οποίο με απλές κινήσεις μεταμορφώνεται σε θάλασσα/ωκεανό ζωντανό τρικυμιώδη.
Με το τέλος της παράστασης, γεννιέται και το ερώτημα : Είναι όντως νεκρή η "νεκρή" φύση; Την απάντηση δίνει το αλληγορικό, χιουμοριστικό φινάλε όπου μία κατεξοχήν νεκρή φύση, ένα τραπέζι, πιάτα, ποτήρια, λαχανικά κλπ μεταφέρονται αρχικά στη σκηνή και στη συνέχεια κατεβαίνουν στο κοινό εκεί οι ερμηνευτές μοιράζονται ένα δείπνο, παίρνοντας ΖΩΗ από τη ΝΕΚΡΗ φύση.
Still life (νεκρή φύση) - Still life/alive (ακόμη ζωντανός)
σχόλια