Επιχείρηση σεξ
Όταν το 1967 ο πρόεδρος των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον, σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει τον πόλεμο εναντίον της πορνογραφίας, συνέστησε επιτροπή ειδικών, με έκπληξη πληροφορήθηκε το αποτέλεσμα της έκθεση που ο ίδιος είχε παραγγείλει: ήταν ξεκάθαρα υπέρ της πορνογραφίας λέγοντας ότι έπρεπε να εξαλειφθούν και οι υπάρχοντες περιορισμοί - εκτός απ' αυτούς που αφορούσαν τα παιδιά!
Η Σύλβια Πλέισι κι ο Τζέιμς Ριτζγουέι που έγραψαν το βιβλίο Red Lights: Inside the Sex Industry σχετικά με την Βιομηχανία του Σεξ υποστηρίζουν πως στο μέλλον όλες οι φυλές εργαζομένων θα συναντιούνται σε ένα μέρος, σ’ ένα θεματικό πάρκο ενηλίκων όπου οι πελάτες θα μπορούν να παρακολουθούν ένα στρίπ σόου, να συμμετέχουν στην δική τους πορνοταινία, να μιλούν online στα κομπιούτερ του καφέ, να κουρεύονται από γυμνόστηθες κομμώτριες, και να επισκέπτονται διαφορετικά ‘σπίτια’, κατασκευασμένα σαν σκηνικά από διαφορετικές φαντασιώσεις.
Το θέμα των επαγγελματιών του σεξ είναι μεγάλο: θα επικεντρωθούμε στις γυναίκες που επαγγέλλονται το σεξ στην Αμερική. Αυτό που διαχωρίζει τις διάφορες φυλές είναι η απόσταση ανάμεσα στις εργαζόμενες και το κοινό τους. Υπάρχουν αυτές που δουλεύουν με το βίντεο ή το ίντερνετ και δεν έχουν καν οπτική επαφή με τους πελάτες, άλλες που δουλεύουν σε στριπτιτζάδικα και υπάρχει οπτική, αλλά όχι σωματική, επαφή, κι άλλες που δουλεύουν στο πεζοδρόμιο ή σε σπίτι κι έρχονται σε πλήρη σωματική επαφή με τους πελάτες τους.
Πορνοστάρ
Τις τελευταίες δεκαετίες, γράφουν οι Πλέισι και Ριτζγουέι, η Βιομηχανία του Σεξ (κυρίως λόγω του Έιτζ) απομακρύνεται από την πραγματική επαφή μεταξύ σωμάτων και μεταφέρεται στην απομακρυσμένη ασφάλεια των ηλεκτρονικών μέσων. Μια επίσκεψη στο πορνείο αντικαταστάθηκε με ένα ταξίδι στο βίντεο κλαμπ ή σε ροζ σελίδες του ίντερνετ.
Κάποτε μια καλή πόρνη σε μια πόλη έκανε όλους τους άντρες να θέλουν να πηγαίνουν μαζί της, σήμερα μια καλή πορνοστάρ κάνει σεξ στην κάμερα ώστε να μη χρειαστεί να πάνε οι πελάτες μαζί της.
Σήμερα η βιομηχανία του πορνό κερδίζει 5 δις δολάρια μονάχα στην Καλιφόρνια. Μεγάλο μέρος των σημερινών πορνοστάρ είναι απογοητευμένοι επίδοξοι ηθοποιοί που μετακόμισαν στο LA και όταν οι ρόλοι σε Χολιγουντιανές ταινίες δεν ήρθαν η υπομονή τους εξαντλήθηκε.
Όλες οι πρωταγωνίστριες πορνό θεωρούν τους εαυτούς τους ηθοποιούς και μάλλον είναι: απλά γδύνονται πιο πολύ και κάνουν πετυχημένα κάτι που λίγοι καλοί ηθοποιοί θα κατάφερναν: υποδύονται την σεξουαλική πράξη, κάνοντάς την ταυτόχρονα.
Συνήθως ξεκινάνε απ’ τα μαλακά: χορό και στριπτίζ, μετά φωτογραφίσεις για περιοδικά ή για το ίντερνετ κι έπειτα φτάνουν στα σκληρά, δηλαδή στην κάμερα, γυμνές μπροστά σε ανθρώπους του συνεργείου, με φώτα και καλώδια, με κάμερες ανάμεσα στα πόδια τους για κοντινά της σεξουαλικής πράξης. Και φυσικά με παρτενέρ που συνήθως δεν τους αρέσουν στην πραγματικότητα. Όπως σε πολλά επαγγέλματα, η εξειδίκευση βοηθάει και τελικά οι εργαζόμενες καταλήγουν να κάνουν περισσότερα απ’ όσα υπολόγιζαν (κυρίως S/M και διάφορα φετίχ που πουλάνε περισσότερο από τις στάνταρ πορνοταινίες).
Είναι αρκετά τα παραδείγματα γυναικών που έγιναν πλούσιες, αναγνωρίσιμες και –γιατί όχι;- ευτυχισμένες. Πολλές όμως καταρρακώθηκαν ψυχολογικά και εγκλωβίστηκαν σε κάθε είδους εθισμούς.
Οι περισσότερες ηθοποιοί πορνό ξεκινούν για τα λεφτά, ενδόμυχα όμως θέλουν να γίνουν και αγαπητές, θέλουν να επιβεβαιωθούν. Η λατρεία του κόσμου ή των ΜΜΕ (έστω και για λάθος λόγους) λειτουργεί συχνά σαν προσωπική επιβράβευση για τις ικανότητες και τις αναλογίες τους.
Ροζ Τηλεφωνήτριες
Οι ροζ γραμμές ξεκίνησαν με ηχογραφημένες ιστορίες, σήμερα όμως υπάρχουν χιλιάδες αμερικανίδες που μιλούν ζωντανά σε πελάτες ακόμα και απ’ το σπίτι τους. Μιας και δεν φαίνονται, οι γυναίκες συχνά έχουν εμφάνιση τελείως αντίθετη από την αναμενόμενη: το σώμα, η ηλικία και το πρόσωπο δεν παίζουν κανένα ρόλο. Αυτό που χρειάζεται είναι μια ευέλικτη φωνή και άφθονη φαντασία.
Οι γυναίκες των ροζ γραμμών πρέπει να λειτουργούν και σαν θεραπευτές-σύμβουλοι, μιας και οι περισσότεροι πελάτες τηλεφωνούν γιατί νιώθουν μοναξιά ή/και κατάθλιψη. Υπάρχουν αρκετά κόλπα της δουλειάς· τα κορίτσια διδάσκονται πώς να πείθουν τους πελάτες να τηλεφωνούν σε νούμερα με υψηλότερη χρέωση μέσω πιστωτικών καρτών υποσχόμενες περισσότερη δράση. Για να το πετύχουν αυτό συνήθως πρέπει να ξεκινούν με την ατάκα «θα ήθελα να σου κάνω μασάζ σ΄ όλο σου το σώμα».
Πρέπει να ψυχολογούν τις φωνές ώστε να βρουν τρόπο να ξεζουμίσουν (οικονομικά κυρίως) τον κάθε πελάτη. Μόλις αντιληφθούν ποιο στιλ κοριτσιού θέλει ο πελάτης, γίνονται μέσα σε δευτερόλεπτα αυτή η συγκεκριμένη γυναίκα και υποκρίνονται ότι πάντα ήταν. Μια ροζ τηλεφωνήτρια πρέπει να αλλάζει μέχρι και 40 χαρακτήρες σε μια νύχτα και να το κάνει με άνεση. Ο αυτοσχεδιασμός είναι πολύ σημαντικός για να διαρκέσει το τηλεφώνημα όσο το δυνατόν πιο πολύ. Ο πιο σίγουρος τρόπος είναι να χαϊδεύουν το Εγώ του άντρα κολακεύοντας τον.
Μαθαίνουν να κάνουν γερά κλεισίματα: ξέροντας ότι οι περισσότεροι άντρες θα κλείσουν το τηλέφωνο και θα τις ξεχάσουν, πρέπει στο τέλος να λένε πράγματα όπως «είσαι με διαφορά ο καλύτερος με τον οποίο το έκανα ποτέ», σαν να του λένε πρέπει να σου μιλήσω ξανά και ξανά. Τα έσοδά τους ανεβαίνουν με κάθε αποκλειστικό πελάτη και γι’ αυτό φροντίζουν να τους υπενθυμίζουν το όνομά τους με κάθε ευκαιρία, λέγοντας στο τέλος: «Όταν ξαναπάρεις μην ξεχάσεις να ζητήσεις εμένα, την (πχ.) Μπρίτανι».
Αφέντρες - Ντομινατρίξ
Ένας από τους ρόλους της Βιομηχανίας του Σεξ είναι να προσφέρει χώρους για τις αντισυμβατικές, φετιχιστικές φαντασιώσεις, σε μέρη όπου ο πελάτης διατηρεί την ανωνυμία του.
Σύμφωνα με τους Πλέισι και Ριτζγουέι, το σαδομαζοχιστικό σεξ στα υπόγεια κλαμπ γίνεται θεατρική παράσταση. Οι γυναίκες που εργάζονται εκεί οργανώνουν την παραγωγή και κρατούν τους δεύτερους ρόλους για τους εαυτούς τους, μιας και οι πελάτες είναι οι πρωταγωνιστές, σεναριογράφοι και σκηνοθέτες.
Οι εργαζόμενες έχουν εκπαιδευτεί και στην υποταγή, κυρίως όμως επιβάλλονται στους πελάτες μιας και ο ρόλος της ντομινατρίξ με τα δερμάτινα και το μαστίγιο έχει περισσότερη ζήτηση.
Πρέπει να θυμούνται ότι αν και οι άντρες «παίζουν» τα θύματα και τους σκλάβους, αυτοί έχουν πάντα το πάνω χέρι στο τι θα γίνει και τι όχι αφού είναι αυτοί που πληρώνουν. Οι αφέντρες των κλαμπ συνήθως διαλέγουν κάποιον απ’ το κοινό, τον ξεγυμνώνουν, τον διατάζουν να πέσει στα τέσσερα και γενικά τον εξευτελίζουν, καταχειροκροτούμενες από τους υπόλοιπους θαμώνες.
Όσο και να προσπαθούν να τις ευχαριστήσουν οι πελάτες, οι αφέντρες παραμένουν ασυγκίνητες, κάτι που ερεθίζει περισσότερο τους άντρες και τους κάνει να τις επισκεφτούν ξανά και ξανά.
Το κοινό στις μητροπόλεις αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά γιάπηδες. Αυτοί που περνούν όλη τη μέρα τους με υψηλό στρες, διατάζοντας τους υφισταμένους τους και παίρνοντας αποφάσεις, χρειάζονται, απ' ότι φαίνεται, για μερικά λεπτά μια γυναίκα που θα τους πει τι να κάνουν.
Μέρος της δουλειάς είναι οι σωστός χειρισμός των διαφόρων εξαρτημάτων και οργάνων βασανιστηρίων για να αποφεύγονται τα ατυχήματα -ακόμα κι ένα απλό μαστίγωμα απαιτεί τέχνη κι εμπειρία. Οι ρόλοι που ζητούνται συχνότερα από τις εργαζόμενες είναι τρεις: Ρωσίδα (εναντίον Αμερικανού), Ναζί βασανίστρια (εναντίον Εβραίου) και δασκάλα (εναντίον άτακτου μαθητή).
Αρκετές γυναίκες δουλεύουν σε S/M κλαμπ όταν δεν είναι πια νέες· οι υπέρβαρες έχουν τη μεγαλύτερη ζήτηση και αυτές οι αφέντρες παίζουν ξεκάθαρα το ρόλο της μητρικής φιγούρας. Πολλές γυναίκες αηδιάζουν με τη δουλειά τους, όμως άλλες το διασκεδάζουν: ποτέ δεν θα μπορούσαν να φερθούν έτσι σε άντρες στον έξω κόσμο. Κάποιες βγάζουν τα απωθημένα τους για ταπεινώσεις που έχουν δεχτεί οι ίδιες, κι όλα αυτά με την παράκληση (αλλά και τα χρήματα) του πελάτη.
Πολλές αφέντρες που είχαν παλιότερα δουλέψει στο πορνό ή στο πεζοδρόμιο λένε πως η σημαντικότερη διαφορά είναι πως στο χώρο του S/M δεν έχουν το άγχος να βγουν όμορφες, ή καλές. Τα ψεύτικα χαμόγελα και η προσπάθεια ικανοποίησης του πελάτη είναι τελείως άχρηστα.
Go-go girls και στρίπερς
Οι συνθήκες εργασίας για τα περισσότερα go-go girls έχουν αλλάξει: τα κακόφημα και βρώμικα μπαρ δεν είναι πια ο κανόνας. Οι επαγγελματίες δουλεύουν συνήθως σε αποστειρωμένα και πλήρως ελεγχόμενα κλαμπ για ενήλικες. Παλιά το στριπτίζ ήταν μια δουλειά για τα άτακτα κορίτσια. Τώρα ο χώρος προσελκύει κυρίως αξιοπρεπή κορίτσια που νοιάζονται για την καριέρα τους, (οι περισσότερες σπουδάζουν στο πανεπιστήμιο και γι’ αυτό χρειάζονται τα χρήματα) και δείχνουν μεν το σώμα τους, αλλά δεν δέχονται να αγγιχτούν. Άλλωστε οι πελάτες μαζεύονται με την παρέα τους για να δουν ένα σόου όπως θα έβλεπαν έναν αγώνα ποδοσφαίρου.
Στα καλά μαγαζιά γίνονται σεμινάρια στις καινούριες κοπέλες και οι κινήσεις του σόου τους είναι προσεκτικά μελετημένες και αποφασισμένες από πριν. Ο καθρέπτης του σπιτιού τους είναι βέβαια το καλύτερο μέρος για πρόβα. Οι στρίπερς και τα go-go girls αλλάζουν το λουκ τους για κάθε τριαντάλεπτο σετ: γίνονται γκλάμορους μοντέλα, ναυαγοσώστριες, διευθύντριες επιχειρήσεων…
Το πρώτο τρικ που μαθαίνουν είναι να κουνιούνται με τη μουσική, να στριφογυρίζουν πολύ αργά τρίβοντας το σώμα τους με τα χέρια τους και να κοιτούν στα μάτια τους πελάτες, πηγαίνοντας απ’ τον έναν στον άλλον, μέχρι να εντοπίσουν κάποια ένδειξη πιθανού φιλοδωρήματος. Δεν χρειάζεται ταλέντο στο χορό, η καλή κίνηση σπάνια θα εκτιμηθεί όσο τα σωματικά προσόντα.
Παρά την αλλαγή περιβάλλοντος η δουλειά για τις εξωτικές χορεύτριες έχει μάλλον δυσκολέψει σε σχέση με την δεκαετία του ‘80 όταν ανέβηκε απότομα ο κλάδος. Τα κορίτσια είναι τώρα υποχρεωμένα να βγάζουν πολύ περισσότερα ρούχα, κερδίζοντας όμως πολύ λιγότερα χρήματα. Για τις περισσότερες ο χορός είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να μπουν στη Βιομηχανία του Σεξ μόνο προσωρινά και είναι μια ασφαλής δουλειά σε σχέση με το πεζοδρόμιο. Είναι βέβαια ένας ιδιαίτερα ανταγωνιστικός τομέας: οι περισσότερες αμερικανίδες στρίπερς και go-go girls πρέπει να μοιάζουν με Μπάρμπι κι έτσι είναι δύσκολο να ξεχωρίσουν. Αυτές όμως που ξεχωρίζουν, αποκτούν το δικό τους φανατικό κοινό και συχνά ανοίγουν τα δικά τους πρακτορεία.
Ιερόδουλες.
Οι ιερόδουλες, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες επαγγελματίες του σεξ (τις οποίες ο πελάτης δεν αγγίζει), είναι η εμπροσθοφυλακή της αμερικάνικής σεξουαλικής κουλτούρας.
Ο κλασικός οίκος ανοχής τείνει να εκλείψει στη Νέα Υόρκη: συντηρητικά μέτρα της Πολιτείας μείωσαν τον αριθμό των πορνείων σε μόλις 150 (σε σχέση με τα 1250 που υπήρχαν έναν αιώνα πριν). Πλέον στα περισσότερα σπίτια δουλεύουν πόρνες-μετανάστες, κυρίως από την Ασία και την Αφρική. Αρκετές απ’ αυτές ξεκινούν με τη θέλησή τους, καταλήγουν όμως συχνά να είναι κυριολεκτικά σκλάβες.
Οι περισσότερες αμερικανίδες ιερόδουλες δουλεύουν από το σπίτι τους μέσω αγγελιών στα περιοδικά. Ένα νέο είδος πόρνης είναι αυτή της μερικής απασχόλησης, κοπέλες δηλαδή που θέλουν να βγάζουν ένα συγκεκριμένο ποσό κάθε μήνα (για να πληρώνουν το νοίκι, ή λογαριασμούς). Επιλέγουν, ανάλογα με τις ανάγκες τους μερικούς σταθερούς πελάτες της αρεσκείας τους και τους διατηρούν, απορρίπτοντας όλους τους υπόλοιπους.
Οι περισσότερες ιερόδουλες στην Αμερική είναι σήμερα ανεξάρτητες, δεν στηρίζονται δηλαδή σε προαγωγούς. Δεν είναι όμως καθόλου σπάνιο, ο σύντροφός τους να παίζει τελικά το ρόλο του νταβατζή επειδή θέλει να «προστατεύσει» την κοπέλα του. (Δεν μιλάμε καν για το trafficking που είναι μεγάλη πληγή στη βιομηχανία του σεξ.)
Κατά τη διάρκεια της πράξης κάνουν σχέδια για την επόμενη μέρα· θέλουν απλώς να τελειώσει ο πελάτης το γρηγορότερο και να πάρουν τα λεφτά τους. Με κάθε τρόπο προσπαθούν να επισπεύσουν την ολοκλήρωση της επαφής: σφίγγουν συγκεκριμένους μύες τους, χαϊδεύουν τον άντρα και μιλούν βρώμικα. Μερικές περιγράφουν την πράξη σαν μια επίσκεψη στο γυναικολόγο: κάποιος βάζει κάτι στο σώμα τους κι αυτές εύχονται να τελειώσει. Ακόμα και τον στοματικό έρωτα τον νιώθουν σαν μια μηχανική λειτουργία της στοματικής κοιλότητας. Δεν το απολαμβάνουν, αλλά δεν το παίρνουν κατάκαρδα. Και, στο τέλος, πληρώνονται κιόλας.
Πολλές φορές οι πελάτες τις αντιμετωπίζουν και σαν ψυχαναλύτριες και συχνά αυτό είναι το πιο δύσκολο, το να ακούν ιστορίες, να προσπαθούν να παρηγορήσουν, να διώξουν τις τύψεις των πελατών μετά το τέλος της πράξης. Η πρόεδρος της ένωσης PONY (Prostitutes of New York) Σίνθια Κόνορς λέει: «Δυστυχώς στην κοινωνία μας οι άντρες νιώθουν ότι δεν επιτρέπεται να έχουν προβλήματα, δεν τολμούν να πάνε σε συμβούλους ή σε ψυχιάτρους. Θεωρείται όμως ανδροπρεπές το να πάνε στα στριπτίζ ή να πάνε σε μια πόρνη. Έτσι οι εργαζόμενες αναγκάζονται να γίνουν και σύμβουλοι γάμου και ψυχολόγοι». Αναγκάζονται δηλαδή να μεταμορφωθούν στην «Πόρνη με την Χρυσή Καρδιά».
Τέλος
Υπάρχει συχνά η άποψη ότι η σεξουαλική ελευθεριότητα της Βιομηχανίας του Σεξ είναι ένδειξη προοδευτική. Σύμφωνα με το βιβλίο Red Lights όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Είναι απίθανο ότι η κοινωνία θα απελευθερωθεί από τον καταπιεστικό συντηρητισμό με πράξεις που, γι’ αυτούς που συμμετέχουν, παραμένουν μια ξερή εμπορική συναλλαγή κι ένα βρώμικο μικρό μυστικό. Η πορνογραφία, όπως λειτουργεί σήμερα συντηρεί την καταπιεστική και μπερδεμένη πατριαρχική κουλτούρα, είναι ένας τρόπος ελέγχου της σεξουαλικότητας: την βάζει σε κουτάκια, την συγυρίζει, την κρατάει στο σκοτάδι κι από πάνω βγάζει και κέρδος.
Άλλωστε δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι η Βιομηχανία του Σεξ χρησιμοποιείται ως βαλβίδα ασφαλείας, ώστε να μπορούν κάποια πράγματα να γίνονται στα κρυφά, χωρίς να διαλύεται ο θεσμός της οικογένειας, και για να υπάρχει πάντα ένας έμπιστος δημόσιος εχθρός κατά του οποίου καταφέρονται οι πολιτικοί, η χριστιανική δεξιά και οι σκανδαλοθηρικές εφημερίδες για να ενώσουν το κοινό τους ανά πάσα στιγμή.
σχόλια