Ο φορέας στον οποίο εργάζομαι πρόσφατα προκήρυξε μια θέση (για σύμβαση έργου) με διάρκεια έως το τέλος του χρόνου. Η πρόσκληση αφορούσε απόφοιτους συγκεκριμένης σχολής, καλή γνώση μιας συγκεκριμένης ξένης γλώσσας (που έτσι κι αλλιώς προκύπτει από τις σπουδές τους!), καλή γνώση αγγλικών και χειρισμό Η/Υ. Τελεία. Τίποτε άλλο! Ούτε μεταπτυχιακά/διδακτορικά, ούτε άριστη γνώση αγγλικών και άλλων πέντε γλωσσών, ούτε προϋπηρεσία, ούτε τίποτε παραπάνω από βασικό πτυχίο μια συγκεκριμένης σχολής, αγγλικά και υπολογιστές. Αυτό έγινε καθώς θεωρήθηκε από τους υπεύθυνους του τμήματος, ότι το έργο μπορεί να αναλάβει κάποιος νέος απόφοιτος, ο οποίος με τον τρόπο αυτό θα αποκτήσει και πολύτιμη προϋπηρεσία, επομένως δεν υπάρχει λόγος να ανεβάσουν τον πήχη στο Θεό μόνο και μόνο επειδή υπάρχει ανεργία και πληθώρα ενδιαφερομένων (λέμε τώρα!).
Στο σημείο αυτό θέλω να πω, και αυτό έχει σημασία για την εξέλιξη του συλλογισμού μου, ότι ο φορέας βρίσκεται στην επαρχία, και μάλιστα σε μια περιοχή με τραγικά ποσοστά ανεργίας γενικά αλλά ιδίως των νέων, καθώς οι δυο μεγάλοι παραγωγικοί τομείς της περιφέρειας έχουν συρρικνωθεί.
Καθώς ο φορέας είναι δημόσιος, ακολουθήθηκε η τυπική διαδικασία δημοσίευσης της προκήρυξης. Η πρόσκληση δημοσιεύτηκε στη Διαύγεια, στο δικτυακό τόπο του φορέα αλλά και σε άλλους δικτυακούς τόπους για αναζήτηση εργασίας. Θέλω να πω, δεν έκρυψε ο φορέας την πρόσκληση για να βολέψει κάποιον δικό του (τουλάχιστον όχι στην προκειμένη περίπτωση!). Αφού λοιπόν, ακολουθήθηκε το τυπικό, ζητάει σήμερα ο προϊστάμενος τις αιτήσεις για να προχωρήσει σε αξιολόγηση. Φαντάζομαι ότι με τη φύση της πρόσκλησης και τη δημοσιότητα θα περιμένατε (όπως κι εγώ) να έχουμε ένα πλήθος αιτήσεων. Κι όμως, λάβαμε μόνο 1! (Μία - ολογράφως- και για όσους δυσκολεύονται να το πιστέψουν αριθμητικά!). Στην αρχή νόμιζα ότι έγινε κάποιο λάθος, ότι μπερδεύτηκαν στο πρωτόκολλο, ότι παράπεσαν οι υπόλοιπες αιτήσεις...μα, όχι, ήταν η μόνη αίτηση που λάβαμε!
Και αναρωτιέμαι, σαν τον Σπύρο Παπαδόπουλο στους Απαράδεκτους "Τι έγινε, ρε παιδιά;" Είναι δυνατόν; Πού είναι όλοι οι άνεργοι απόφοιτοι της συγκεκριμένης σχολής (που είναι πολλοί!) να κάνουν αίτηση; Δεν το έμαθαν; Κι αν δεν το έμαθαν γιατί να συμβεί αυτό από τη στιγμή που δόθηκε αρκετή δημοσιότητα; Δεν τους άρεσε επειδή είναι ορισμένης διάρκειας και μέχρι το τέλος τους χρόνου; Ή μήπως δεν υπάρχει αρκετά ισχυρό κίνητρο για να εργαστούν για λίγο στην επαρχία; Και οι ντόπιοι απόφοιτοι; Αυτοί γιατί δεν ενδιαφέρθηκαν;
Ειλικρινά δεν έχω απάντηση. Δηλώνω μόνο απογοήτευση. Διότι μιλάμε για ανεργία, αλλά μεγάλη μερίδα των νέων μας έχει βολευτεί στη γονική εστία, να τους συντηρούν και να τους κανακεύουν οι γονείς (όπως έκαναν και πριν την κρίση) και να φταίνε μόνο οι άλλοι, ποτέ το βλαστάρι τους, που η δουλειά θα πρέπει να έρθει να του χτυπήσει την πόρτα και να είναι και με καλούς όρους, γιατί δε το σπούδασαν για να θυσιαστεί σε κάθε κατώτερη θέση! Γιατί ο Έλλην γονιός θα κόψει από τις ανάγκες του αλλά ο γόνος του δε θα στερηθεί τίποτα. Πολλοί νέοι τελειώνουν το πανεπιστήμιο και δεν ξέρουν πώς να φτιάξουν το βιογραφικό τους. Δεν ξέρουν πού να αναζητήσουν εργασία. Δεν είναι όλα θέμα εκπαίδευσης. Θέμα κινήτρου είναι. Γιατί όταν κάτι σε καίει να το καταφέρεις, αναζητάς τον τρόπο.
Διαβάζω συχνά στη lifo αλλά και αλλού, εξομολογήσεις, συνεντεύξεις, ιστορίες παιδιών, κυρίως σε μεγάλες πόλεις, που οι οικογένειές τους έχουν στριμωχτεί πολύ λόγω κρίσης και παράλληλα με τις σπουδές τους αναζητούν δουλειά για να στηρίξουν την οικογένεια. Διαβάζω και για τις εντάσεις που προκαλούν η κρίση και η ανεργία στις οικογενειακές σχέσεις. Όλα αυτά δεν είναι μακριά από εμένα. Σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό τα έζησα κι εγώ (που είμαι κάτω των 30) αλλά και οι φίλοι μου –όχι, δε ζω σε παράλληλο σύμπαν. Βλέπω όμως, ένα χάσμα. Μια αγωνία στους νέους των μεγάλων αστικών κέντρων, μια απογοήτευση για το μέλλον τους, αλλά και προσπάθεια, και από την άλλη, έναν συμβιβασμό και μια χαλαρότητα σε νέους της επαρχίας, λες και αυτή είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων.
Καταλαβαίνω επίσης, ότι ο νέος της μεγάλης πόλης, ακόμη κι αν είναι άνεργος και αν ζορίζεται κι αν παραπονιέται που ζει ακόμη (ή και πάλι) με τους γονείς του, δύσκολα θα πάρει την απόφαση να πάει για μια δουλειά στην επαρχία - πόσο μάλλον αν αυτή είναι για 4 μήνες. Όσο δύσκολο κι αν είναι όμως, επί της ουσίας, αξίζει τον κόπο γιατί είναι ΔΟΥΛΕΙΑ και αν είσαι άνεργος, τη χρειάζεσαι!
Και αυτό το λέω εγώ που ζω ένα χρόνο τώρα στην όχι ιδιαίτερα φιλόξενη, επαρχιακή αυτή πόλη, που δεν κατάφερα να αγαπήσω. Έχοντας περάσει όλη μου τη ζωή σε μεγάλη πόλη, όχι από απελπισία λόγω μακροχρόνιας ανεργίας, αλλά από ανησυχία να μη μείνω καθόλου εκτός δουλειάς, έκανα το μεγάλο βήμα! Και μάλιστα, κι εγώ για 4 μήνες είχα έρθει αρχικά! Και δεν είχα νοικιάσει ούτε σπίτι. Σε ξενοδοχείο έμενα με ειδική τιμή και όλοι με κορόιδευαν! Και άφησα κι εγώ πίσω τη ζωή μου, τους ανθρώπους μου, τον άνθρωπό μου. Αλλά έχω δουλειά...
